Η ταλαντούχα ηθοποιός Όλγα Δαμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1975 αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης.Μεταξύ άλλων, έχει παίξει σε πολλές ταινίες όπως η «Λιούμπη» και ο «Διαχειριστής». Για την ταινία μικρού μήκους «Εν λευκώ» πήρε και το Κρατικό Βραβείο Ποιότητάς.
Της: Έπη Τρίμη
Τελευταία της τηλεοπτική δουλειά ήταν το «Κάτω Παρτάλι» ενώ είχε δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας στο «Νησί». Η ηθοποιός έχει αναφέρει στην Athens Voice:«Δεν έχω καταγωγή από την Κρήτη… αλλά είχε τόσο μεγάλη επιτυχία το «Νησί» κι ο ρόλος μου εκεί, που ο κόσμος συχνά νομίζει ότι είμαι Κρητικιά! Το ίδιο συνέβη, πρόσφατα, και με την ταινία του Σμαραγδή, τον «Καζαντζάκη». Είναι, ιδιαίτερα, κολακευτικό να συμβαίνει αυτό, να έχεις πετύχει τόσο πολύ την προφορά.Εμένα, πάντως, οι ρίζες μου δεν είναι κρητικές. Ο πατέρας μου κατάγεται από τη Μακεδονία κι η μητέρα από την Κέρκυρα».
Η Όλγα Δαμάνη, ξεκίνησε την καριέρα της με διάφορες θεατρικές παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης αλλά καθιερώθηκε στο κοινό μέσα από την τηλεόραση ενώ έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των ομότεχνών της όπως Αλέκος Αλεξανδάκης, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Κώστα Αρζόγλου, Γρηγόρης Βαλτινός, Κώστας Τσιάνος, Γιάννης Μπέζος και πολλούς άλλους. Η ίδια έχει πει στο Down Town Κύπρου: « Είχα την τύχη να δουλέψω με σημαντικούς σκηνοθέτες και να παίξω σπουδαίους ρόλους – εκτός από τη θητεία μου στο Θέατρο Τέχνης, στο Εθνικό, αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. Σήμερα, καμαρώνω τις δουλειές του Καραθάνου, του Μαρκουλάκη ή του Μαστοράκη και άλλων, και χαίρομαι που το θέατρο προχωράει. Έχουμε πολύ αξιόλογους νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς».
Η ηθοποιός έχει πει στην Athens Voice: «Για να μιλήσεις για τον Κουν χρειάζεται μια ολόκληρη συνέντευξη… Δουλεύοντας μαζί του ανακάλυψα το πάθος και την αφοσίωση. Ήταν μια προσωπικότητα ανεπανάληπτη, ερωτική, παθιασμένη και μαγική. Και μόνο που ήταν κάποιος κοντά του μπορούσε να ανθίσει. Ήταν δάσκαλος με «δ» κεφαλαίο. Από τους λίγους που έδωσε ώθηση στο θέατρο, και δεν αναφέρομαι μόνο για τους ηθοποιούς, αλλά και για όλους τους δημιουργούς, δηλαδή τους μουσικούς, τους ενδυματολόγους, τους μεταφραστές και τους συγγραφείς. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν αυτός που έδωσε «φωνή» σε τόσους Έλληνες συγγραφείς σ’ αυτό το μαγικό Υπόγειο να αρθρώσουν λόγο».
«Έχω μεγάλο παρελθόν με τις γιαγιάδες. Από τη σχολή ακόμα έκανα τις γριές και στο «Νησί», αν θυμάστε, υποδυόμουν μία γιαγιά που κουβαλούσε όλη την ιστορία του τόπου. Θυμάμαι, όταν επρόκειτο στο Θέατρο Τέχνης να ανεβάσουμε τα «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού», με ρώτησε ο Κουν: «Όλγα, τι θέλεις να κάνεις: τη νέα ή τη γριά;». Και του απάντησα: «Τη γιαγιά, κύριε Κουν», γιατί ήταν ένας υπέροχος ρόλος. Μου έκανε ελάχιστες παρατηρήσεις. Συνεννοούμασταν με τα μάτια. Ήθελα, ωστόσο, να έχω την ευκαιρία να συναντηθώ με ανθρώπους και με ρόλους που θα με πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν λιμπίστηκα ρόλους, σε έργα του Σαίξπηρ ή του Τσέχοφ», αναφέρει η Όλγα Δαμάνη.