Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Φοίτησε δύο χρόνια στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1996-1998) και ένα χρόνο στην Δραματική Σχολή Θεμέλιο (1998-1999).
Της: Έπη Τρίμη
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Έχει ξεχωρίσει με τις ερμηνείες του σε έργα τόσο κλασικού, όσο και σύγχρονου ρεπερτορίου. Είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος, κυρίως μέσα από την τηλεόραση, αφού μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί σε πολλές σειρές.
Μετά τον χωρισμό του από την Κατερίνα Παπαδάκη ( ήταν παντρεμένος και έχει δύο παιδιά) ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φέρεται να γύρισε σελίδα στην προσωπική του ζωή.
Ηθοποιός και τραγουδίστρια ήταν φίλοι, πριν γίνουν ζευγάρι, και μάλιστα πριν ένα χρόνο είχαν συνεργαστεί στην εκδήλωση της απονομής των Βραβείων Βιβλίου Public στο θέατρο Παλλάς
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και η Μαρίζα Ρίζου είναι ζευγάρι εδώ και δύο χρόνια περίπου και κρατούν την προσωπική τους ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Χαρακτηριστικό είναι, πως οι δύο τους σε κάθε τους εμφάνιση απέφευγαν να ποζάρουν μαζί, αλλά και να μιλήσουν για τον δεσμό τους.
Μια από τις κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων είναι ότι έχω καταφέρει να συνδέομαι και με ανθρώπους που θεωρώ κάπως φίλους μου – μια δύσκολη έννοια για μένα στο παρελθόν, είχε πει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
Ήταν εκεί που, για πρώτη φορά, ένιωσα πως ξέρω ποιος είμαι· πως αυτό θέλω να κάνω και ξέρω και τον τρόπο. Ξεκίνησα από το θέατρο για να οργανώσω το υπόλοιπο που είναι η ζωή. Βλέπεις, από έφηβος δεν ήξερα καθόλου τι να κάνω τη ζωή μου. Ήμουν πολύ ζορισμένος, επί της ουσίας κλειστός – αν και επιφανειακά ανοιχτός. Είχα φοβερό θέμα με το να συνάψω μια σχέση που να πηγαίνει πιο βαθιά, ν’ αποκαλύψω σε κάποιον τον εαυτό μου. Ή να λειτουργώ σαν ένα ολόκληρο ον κι όχι να ενεργοποιώ μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μου, είχε πει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
“Χρόνια τώρα έχω αρχίσει ν’ αναρωτιέμαι. Και πιο πρόσφατα έχω αρχίσει να δίνω απαντήσεις. Για την ακρίβεια, θέτω πολλές μικρές ερωτήσεις και δίνω πολλές μικρές απαντήσεις. Την μεγάλη απάντηση ελπίζω κι εύχομαι να μην την δώσω. Η διαρκής ερώτηση έχει σημασία, αλλιώς έχεις πεθάνει. Αν αποφασίσεις για ένα σύστημα ιδεών και κλειδώσεις γύρω από αυτό, αν αισθάνεσαι ότι τα ξέρεις όλα, έχεις πεθάνει ,είχε εκμυστηρευτεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
“Προτιμώ να είμαι έκθετος και αυτό να μπορεί να δημιουργήσει δεύτερες σκέψεις σε οποιονδήποτε για το ποιος είμαι, αλλά εγώ να είμαι αληθινά εκεί». Δεν είναι εύκολο να παραδέχεσαι ότι δεν γνωρίζεις. Λέει ότι συνέβη και στον ίδιο κάποιες φορές να μην καταλαβαίνει ως θεατής τι βλέπει. «Το δύσκολο είναι να προλάβω τον εαυτό μου από το να κατακρίνει. Διότι συχνά υπάρχουν πράγματα που δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί ήταν ακαταλαβίστικα και άλλα που δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί ήμασταν σε μια στιγμή που δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε. Αν υπάρχει ένα κομμάτι που βάλλεται από το δήθεν, άλλο τόσο υπάρχει ένα κομμάτι που βάλλεται από την εύκολη γνώμη που έχουμε για τα πράγματα”, είχε πει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
Γι’ αυτόν που την κάνει δεν λύνει τίποτα, εκτονώνει όμως και συναντιέται ξανά και ξανά με την πληγή. Οι πληγές μας είναι ο λόγος που έχουμε ανάγκη να μπαίνουμε σε άλλες ζωές και οι πληγές μας είναι αυτές που έχουν ανάγκη την αποδοχή. Πολλές πράξεις τέχνης καταλήγουν σε ένα χειροκρότημα πολλών ανθρώπων απέναντί σου. Δεν το λέω με την έννοια του ναρκισσισμού, αλλά με την παιδική έννοια της αποδοχής. Οφείλω να το παραδέχομαι, όχι για να δικαιολογώ την ανισορροπία μου και να την κάνω στάση ζωής, αλλά επειδή επιθυμώ βαθιά να είμαι ισορροπημένος. Κάποτε, ο φίλος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μου είπε: “Μην τα λύσουμε όλα, γιατί στο τέλος δεν θα παίζουμε θέατρο”. Προτιμώ να τα λύσω και να είμαι ολόκληρος, υγιής και ισορροπημένος κι ας μη νιώθω την ανάγκη να παίξω θέατρο. Αυτός είναι ο λόγος που έγινα ηθοποιός, είχε πει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.