Ο ηθοποιός Νίκος Τζόγιας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Ιουλίου του 1921 και ήταν αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Είχε επίσης παρακολουθήσει μαθήματα στην Πάντειο, καθώς και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Έργα του παρουσιάστηκαν σε αρκετές εκθέσεις.
Της: Έπη Τρίμη
Φοίτησε παράλληλα στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε με άριστα, ενώ με την ισχυρή θεωρητική του κατάρτιση, είχε χτίσει ήδη ένα σπουδαίο πολιτισμικό υπόβαθρο, που τον βοήθησε αδιαμφισβήτητα και στην μετέπειτα δραματική του παρουσία.
Ο κορυφαίος μας θεατράνθρωπος ο Νίκος Τζόγιας, διήνυσε μια σπουδαία θεατρική και κινηματογραφική πορεία και κατέλειπε ένα σπουδαίο πολιτισμικό κεφάλαιο, στα σύγχρονα καλλιτεχνικά μας δρώμενα.
Η υποκριτική του δεινότητα είχε υψηλή ηθική ένταση και επένδυε συναισθηματικά τις παραστάσεις και τις ταινίες που έπαιζε, προσδίδοντάς τους ένα ξεχωριστό δραματικό κύρος. Ένεκα της πλατιάς και πολυμερούς του παιδείας, ο μεγάλος μας ηθοποιός, διετέλεσε Διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1977-1982), καθηγητής του μαθήματος της Υποκριτικής το διάστημα (1968-83, 1989-95), αλλά και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου.
Την πρωτόλεια εμφάνισή του στην μεγάλη μας οθόνη, θα κάνει το 1949 στην δραματική ταινία «Δυο κόσμοι» των Ιάσωνα Νόβακ και Γιάννη Φιλίππου, σε σενάριο Αντώνη Ζερβού Γιάννη Φιλίππου, όπου υποδύεται τον «Τάκη Κατρίδη» έναν άνθρωπο του υποκόσμου, για τον θάνατο του οποίου κατηγορείται μια κοπέλα που τον είχε ερωτευτεί η «Μάρθα Κατρίδη» (Ίντα Χριστινάκη) και δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία. Ακολουθεί η «Νεκρή πολιτεία» (1951), με μια μεγάλη επίσης δραματική συμμετοχή του έξοχου Νίκου Τζόγια, σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου Φρίξου Ηλιάδη και με παρτενέρ την επίσης σπουδαία Ειρήνη Παππά.
Κατά το σενάριο ο Νίκος Τζόγιας, επιστρέφει – έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Αθήνα και “λουστραρισμένος” από την ζωή της μεγαλούπολης – στη γενέτειρά του, τον Μυστρά. Η μητέρα του (Ελένη Ζαφειρίου) περιμένει απ’ αυτόν να συνεχίσει την μανιάτικη οικογενειακή βεντέτα, που υφίσταται για χρόνια με μια αντίπαλη οικογένεια. Πάραυτα όμως ο Νίκος Τζόγιας γνωρίζει και ερωτεύεται την κόρη της άσπονδης οικογένειας (Ειρήνη Παπά) και πάνω σε αυτόν τον έρωτα, χτίζεται όλο το δραματικό στοιχείο της ταινίας. Μια ακόμα σπουδαία υποκριτική ερμηνεία του μεγάλου μας ηθοποιού, για να ακολουθήσει μια μακρά αλυσίδα δραματικών συμμετοχών στην μεγάλη οθόνη, που τεκμηρίωναν το σπουδαίο λυρικό του κύτταρο και του εξακόντισαν την φήμη, στο ευρύ κοινό του κινηματογράφου. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ταινίες : «Επιστροφή από το μέτωπο» (1959), «Το μυστικό του πατέρα» (1958), «Μέλπω» (1958), «Το μυστικό της κατηγορουμένης» (1958), «Το κορίτσι της φτωχογειτονιάς», «Η μοίρα γράφει την ιστορία», (1957) «Νυχτερινή περιπέτεια» (1954) κ.α.
Στο παλκοσένικο ο Νίκος Τζόγιας συνεργάστηκε κατά βάση με το σχήμα του Εθνικού μας Θεάτρου κατά το διάστημα 1944-46 και στο ελεύθερο θέατρο με τους θιάσους των Γιώργου Μουσούρη, Καρόλου Κουν, Βασίλη Λογοθετίδη – Κατερίνας Ανδρέαδη την περίοδο 1947-1957, και στο δικό του θεατρικό σχήμα με την Ελένη Χατζηαργύρη, Χατζηαργύρη – Τζόγια το 1955. Για να επανακάμψει και πάλι στο Εθνικό μας Θέατρο το 1957, παίζοντας σπουδαία έργα του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Πρόβα τζενεράλε θα κάνει ο μεγάλος μας ηθοποιός το 1943 με την παράσταση «Αρραβωνιάσματα» του Δημητρίου Μπόγρη, στο ρόλο του «Σόρμπα», σε σκηνοθεσία του μεγάλου μας θεατρανθρώπου Πέλου Κατσέλη, στην σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Θα συνεχίσει το 1946 με την παράσταση «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» του Ευγένιου Ο Νήλ, στο θέατρο «Αλίκη» και σκηνοθεσία του μεγάλου Καρόλου Κούν. Το 1952 έπεται η παράσταση «Ουδέν αξιοσημείωτον» με το θίασο του Μίμη Φωτόπουλου, στο θέατρο «Σαμαρτζή». Την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο ποπολάρος» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, στον ρόλο του «Ζέμπου Πεμπονάρου», στο θέατρο «Μουσούρη» και σε σκηνοθεσία του εμπνευσμένου Κώστα Μουσούρη. Το 1959 παίζει με το σχήμα του Εθνικού Θεάτρου, στον «Αλκιβιάδη» τον ρόλο του «Αντίοχου», σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Κωστή Μηχαλίδη. Και το 1960 παίζει στην παράσταση «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Φρήντριχ Ντύρεμαντ, στον ρόλο του «παρουσιαστή» με το Εθνικό Θέατρο και σε σκηνοθεσία του μεγάλου δασκάλου του θεάτρου Αλέξη Μινωτή.
Το 1970 o Νίκος Τζόγιας παίζει στην παράσταση «Μαρία Στίουαρτ» του Φρήντριχ Σίλλερ, τον ρόλο του «Μόρτιμερ» με το σχήμα του Εθνικού μας Θεάτρου και σε σκηνοθεσία του εμπνευσμένου Τάκη Μουζενίδη. Για να ακολουθήσει και μια πλειάδα ακόμα σπουδαίων παραστάσεων του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου – συνεργαζόμε-νος με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της ελληνικής δραματουργικής τέχνης – όπως ο «Γλάρος» (1975) του Άντον Τσέχωφ, στον ρόλο του «Τριγκόριν» με το σχήμα του Εθνικού και σε σκηνοθεσία του Γιώργου Θεοδοσιάδη κ.α.
Σε όλο αυτό το ευρύ δραματουργικό φάσμα, ο Νίκος Τζόγιας εκδήλωσε μοναδικές αρετές και αναγνωρίστηκε από το θεατρόφιλο κοινό, ως μια σπουδαία φυσιογνωμία της σύγχρονης δραματικής μας τέχνης.
Ο Νίκος Τζόγιας παντρεμένος με τη μεταφράστρια Άννα Βαρβαρέσου, με την οποία απέκτησε μία κόρη. Τα τελευταία χρόνια σύντροφος της ζωής του ήταν η ηθοποιός Μαρία Σκούντζου.
Ο Νίκος Τζόγιας, στις 1 Μαρτίου του 1996 σε ηλικία 74 ετών εκδήμησε από τη ζωή, έχοντας διαγράψει μια λαμπρή, πολυεδρική πορεία, στην δραματουργική μας τέχνη και αφήνοντας πίσω του ένα πελώριο κενό στα πολιτισμικά μας δρώμενα. Είναι αναμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους μας θεατρανθρώπους του 20-ου αιώνα και τον περιβάλλουμε με την προσήκουσα τιμή !
Πηγές:panosavramopoulos.blogspot.com | San shmera | wilkipedia| Facebook