Ο Νίκος Δαδινόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Οκτωβρίου 1944. Το 1966 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, στην ταινία Η 7η ημέρα της δημιουργίας. Ακολούθησαν πολλές ακόμα, από τις οποίες ξεχωρίζουν: Κατηγορώ τη ζωή, Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται, Αιχμάλωτοι του μίσους, Η αμαρτία της ομορφιάς κ.ά.
Της: Έπη Τρίμη
Στην τηλεόραση ήταν ένας εκ των πρωταγωνιστών της θρυλικής σειράς Λούνα Παρκ, ενώ ξεχώρισε η συμμετοχή του και στο Καλημέρα Ζωή του ΑΝΤ1.
Τη δεκαετία του ’80 συμμετείχε σε πολλές βιντεοταινίες, όπως: Όνειρο αγάπης, Κρεββάτι για πέντε, Παντρέψτε με κι ας κλαίω κ.ά.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του συνεργάστηκε με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης (Δον Καμίλο, Ο κουρέας της Σεβίλλης, Οι Φίγκαρο), γι’ αυτό και διέμενε στο νησί, όπου άφησε την τελευταία του πνοή, νικημένος από την γνωστή αρρώστια, στις 10 Μαρτίου του 2012.
Ο Νίκος Δαδινόπουλος ήταν παντρεμένος από το 1979 με την επίσης ηθοποιό Μαίρη Ευαγγέλου, με την οποία είχαν συνεργαστεί στο Λούνα Παρκ και απέκτησαν μαζί έναν γιο, τον Άλκη. Ο γιος του εργάζεται επίσης στο χώρο του θεάματος, καθώς εργάζεται ως σκηνοθέτης.
Το διαζύγιο
Η σύζυγός του είχε πει το 2015 για το διαζύγιό της: ” Χωρίσαμε με τον Νίκο Δαδινόπουλο όταν ο γιος μας ήταν 22 χρονών. Μείναμε 26 χρόνια παντρεμένοι. Όταν «έφυγε», είχαμε χωρίσει, όχι πολλά χρόνια. Το παιδί έχει μεγαλώσει με αγάπη, στήριξη και από τους δύο, στο έπακρον. Ο μπαμπάς του του είχε τρομακτική αδυναμία, που για μένα αυτό είναι λάθος. Εγώ πάντα έπαιζα το ρόλο του «κακού», αυτού που θα φωνάξει. Ο γιος μου σπούδασε σκηνοθεσία, αλλά ασχολείται με ηλεκτρονικά συστήματα. Του αρέσει το θέατρο και ο κινηματογράφος. Έχουμε μια καλή σχέση. Περάσαμε κάποιες δυσκολίες, τις οποίες φέρνει ένας χωρισμός και αναφέρομαι στο όταν έφυγα εγώ από το σπίτι και στο διαζύγιο. Σε ένα διαζύγιο δημιουργούνται διάφορα πράγματα που δεν είναι ευχάριστα”.
“Θέλω να ερωτεύομαι, να γεύομαι ωραία πράγματα”
Γοητευτικός και πάντα ευθύς είχε μιλήσει το 2010 για τα αθώα χρόνια του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου έχοντας πει: “Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς όπως ο Αυλωνίτης και ο Παπαγιαννόπουλος. Με έβαλαν τόσο βαθιά στο δικό τους συναίσθημα. Οι σπουδαίοι ηθοποιοί είναι σπουδαίοι σε όλους τους ρόλους”. “Εγώ αγαπώ τον έρωτα και τις γυναίκες, τις οποίες σέβομαι απόλυτα. Όταν φύγω απ’ τη ζωή, ερωτευμένος θα φύγω. Θεωρώ ότι οι γυναίκες είναι ό,τι σημαντικότερο μπορεί να κουβαλάει ο άνθρωπος”.
Η αρρώστια και το τέλος
Ο ηθοποιός έφυγε το 2012 σε ηλικία 68χρονών. Από το Σεπτέμβριο βρισκόταν σε κλινική αποκατάσταση στα Χανιά και έδωσε τη δική του μάχη, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.
Την τελευταία εβδομάδα νοσηλευόταν στην ογκολογική μονάδα του νοσοκομείου των Χανίων, όπου είχε μεταφερθεί από το Κέντρο Αποκατάστασης Ολύμπειον της Κρήτης. Ένα λίπωμα στη σπονδυλική στήλη τον οδήγησε, τον Σεπτέμβριο του 2011, σε μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση, μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Η ζωή της άλλης».
Στο πλευρό του ήταν πάντα η γυναίκα του και ο γιος του, Άλκης.
Επικήδειο λόγο έβγαλε τότε ο Σπύρος Μπιμπίλας, όπου όπως είχε πει: «είπα λίγα λόγια από την καρδιά μου». Το τελευταίο αντίο δεν είχε καταφέρει να του πει η Κάτια Δανδουλάκη, αλλά είχε στείλει στεφάνι στη μνήμη του!
Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Μαίρης Ευαγγέλου για τις τελευταίες στιγμές του Νίκου Δαδινόπουλου
«Ο Νίκος δε μοιράστηκε μαζί μου το πρόβλημα της υγείας του είχε αποκαλύψει το 2015. Σχεδόν κανείς δεν το ήξερε. Το κράτησε πολύ προσωπικό. Πριν το μάθω έβλεπα όνειρα… Όταν το έμαθα δεν φαντάστηκα τη σοβαρότητα, γιατί υποτίθεται ότι ήταν κάτι που είχε ξεπεράσει. Όταν τα πράγματα φτάσαν πολύ κοντά στο τέλος ήμουν σίγουρη πια, εκεί μιλήσαμε. Μιλήσαμε λίγο πριν μπει να κάνει μια επέμβαση, αλλά και πάλι δεν το πίστευα ότι είναι τα πράγματα τόσο πολύ άσχημα» είχε πει η ηθοποιός ενώ είχε συνεχίσει μιλώντας για το πόσο κοντά ήρθαν, λίγο πριν εκείνος αφήσει την τελευταία του πνοή: «Νομίζω ότι ήταν και για τους δυο μας πολύ σημαντικό, γιατί δεν ήταν και πολύ εύκολα τα χρόνια του χωρισμού. Αυτό που λέμε χωρίσαμε αλλά είμαστε φίλοι. Επομένως θέλω να πω ότι αυτό το τραγικό είχε και ένα στοιχείο λύτρωσης και για τους δύο. Αυτές τις μέρες που ήμουν δίπλα του, ήμασταν πιασμένοι χέρι χέρι και δεν ξεκολλούσε το χέρι. Όσο κι αν ήταν σκληρό και απότομο, δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη… ξέρω ότι όταν τελείωσαν όλα έφυγα να πάω στο σπίτι μου στο χωριό και είπα «και τώρα θα πενθήσω». Ήθελα να μείνω μόνη μου…»
