Η Ματούλα Ζαμάνη κατάγεται από την Παναγία Καλαμπάκας Τρικάλων και το Μέτσοβο.Είδε το φως της ζωής στις 31 Οκτωβρίου 1981.
Της: Έπη Τρίμη
Ασχολείται με την έντεχνη και την παραδοσιακή μουσική και έχει συνεργαστεί δισκογραφικά με σημαντικούς συνθέτες της αποκαλούμενης έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως για παράδειγμα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Απ’ όταν πρωτοεμφανίστηκε στο τραγούδι, η Ματούλα Ζαμάνη ξεχώρισε για το μπρίο, τον αυθορμητισμό και τον ακομπλεξάριστο τρόπο που μπλέκει στο ρεπερτόριό της ήχους λαϊκούς, παραδοσιακούς, ροκ ή ακόμα και ποπ. Η Ματούλα ανήκει στους καλλιτέχνες που κάνει τις δικές της παραγωγές καθώς δεν θέλει να βρίσκεται σε κάποια δισκογραφική εταιρεία.
«Πριν από τρία χρόνια πήρα την απόφαση να ζήσω εδώ μόνιμα. Στην Αθήνα πλέον έρχομαι κυρίως για να δω τους ανθρώπους που αγαπώ, για πρόβες και μουσικούλα. Είναι λίγο μεγάλο το ταξίδι και υπάρχουν διάφορες δυσκολίες, αλλά η ποιότητα ζωής και η απλότητα που έχει αυτό το νησί δεν έχει καμία σχέση με την Αθήνα. Η Αμοργός πλέον έχει γίνει το σπίτι μου. Το χειμώνα είναι ήσυχα. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά, αλλά η ομορφιά οργιάζει. Φέτος, από τον Οκτώβρη, έκανα πεζοπορία, μαθήματα κεραμικής, βουτιές στη θάλασσα, έγραψα τραγούδια με φίλους, έπαιξα επιτραπέζια, διάβασα πολύ και είδα άπειρες ταινίες. Όταν είναι εδώ 21:30, είναι σαν είναι 2:30 τη νύχτα στην Αθήνα. Μου αρέσει αυτή η ηρεμία, αλλά και η τρικυμία της θάλασσας. Οι εικόνες είναι μαγικές και τις μοιράζομαι με τα τραγούδια που γράφω. Μπορεί να μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και το βαφτιστήρι μου, αλλά εδώ είμαι περισσότερο ο εαυτός μου. Αισθάνομαι τυχερή που ζω στην Αμοργό και θα το ξανάκανα χίλιες φορές» αναφέρει η Ματούλα Ζαμάνη στο ethnos.gr.
Ένα τραγούδι για τη ζωή της Γιαννούλας της Κολουρού έγραψε και ερμήνευσε η Ματούλα Ζαμάνη. Πρόκειται για την ιστορία της πιο διάσημης γυναίκας της Πατρινής Αποκριάς την οποία «συνόδευε» ένα αμφιλεγόμενο έθιμο που προκάλεσε ντόρο και αντιδράσεις. Μάλιστα, μετά τις έντονες περυσινές αντιδράσεις δόθηκε τέλος στο έθιμο, το οποίο φέτος θα αντικατασταθεί από τον γάμο του Καραγκιόζη.
Πρόκειται για ένα βάρβαρο έθιμο διαπόμπευσης ενός ατόμου που έπασχε όσο ζούσε από ψυχική νόσο. Το δρώμενο της αναπαράστασης – παρωδίας του γάμου της Γιαννούλας τελείται, με διακοπές, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 την Τσικνοπέμπτη στην Πάτρα.
Η Γιαννούλα η κουλουρού, ήρθε και με βρήκε τυχαία ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι, πέρυσι τον Γενάρη στην Καλαμαριά. Μόλις διάβασα την ιστορία, συγκλονίστηκα· πήρα την κιθάρα, έγραψα κατευθείαν και ενορχήστρωσα το τραγούδι. Βασικά ένιωθα ότι κάποιος άλλος είναι μέσα μου και το γράφει. Ήταν όλο σκληρό και μαγικό μαζί.
Η ιστορία αυτή θα μιλάει για πάντα σε όλες τις Γιαννούλες, στους Γιακουμάκηδες των οποίων έγινε γνωστή η ιστορία τους, αλλά και σε όσους καθημερινά υπόκεινται σε αυτό το άθλιο βάσανο του bullying. Προσωπικά αηδιάζω με τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές του έτσι για πλάκα και μετά κότα όλοι. Τη Γιαννούλα θα την έπαιρνα μια τεράστια αγκαλιά και θα την άφηνα να μου μιλήσει αυτή.
Νιώθω πολύ «λίγη» μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Μακάρι το τραγούδι να βοηθήσει, να απελευθερώσει κάποιον. Να μιλάμε πρέπει σ’ αυτό, σε όλα. Και όχι να κρυβόμαστε και να το βουλώνουμε. «Φτου ξελευθερία» για όλους θα είναι –και το οφείλουμε είπε η Ματούλα Ζαμάνη στο avopolis.gr.
Η Ματούλα βρίσκεται ανάμεσά τους. Είναι τόσο απλή, όσο το κορίτσι της διπλανής πόρτας που θα ’ρθει για καφέ και θα πείτε τα γκομενικά σας και ταυτόχρονα τόσο υπαρξιακή , ώστε να την αγγίζει μια ιστορία αδικίας και πόνου που μπορεί να συμβαίνει χιλιόμετρα μακριά.”Μ’ αρέσει η θάλασσα, η γη, ο αέρας. Μπορεί να κάνω και μέρες να μιλήσω σε άνθρωπο. Όταν το αποζητώ, μιλάω στους φίλους μου. Κάνω μαθήματα σε παιδάκια, πέρσι μάζεψα για πρώτη φορά ελιές. Είναι ωραία. Τα σκυλιά μου είναι μαζί. Δεν μου λείπει κάτι, πέρα από τους γονείς και τους φίλους μου. Κερδίζω καθημερινά πράγματα.Η μεγαλύτερη φρίκη είναι η εξοικείωση. Αν συνηθίσουμε αυτήν την εικόνα, καλύτερα να πέσουμε όλοι στη θάλασσα είπε η ίδια στο Vice”.
“Ένας φίλος μου ποιητής λέει ότι στην επόμενη ζωή, τα ζώα θα είναι βασιλιάδες. Είναι πολύ δύσκολα για όλα τα ζώα. Είμαι χαρούμενη, επειδή γίνονται βήματα, ακόμη και σε άγριες καταστάσεις στην επαρχία, αλλά θέλει πολλή δουλειά. Δεν υπάρχουν υποδομές. Ό,τι κάνουμε, θα το κάνουμε μόνοι μας, μέσα από τα δίκτυα και τις παρέες που δημιουργούμε.