Η Μαρίζα Ρίζου γεννήθηκε το 1986 στην Άρτα και μεγάλωσε από δύο χρονών στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Νέο Ηράκλειο. Σπούδασε στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Της: Έπη Τρίμη
Η Μαρίζα Ρίζου έχει δουλέψει σε εκδοτικό οίκο, καθώς και σε μια διαφημιστική εταιρεία για κάποια χρόνια. Σε κάθε της επαγγελματικό βήμα αποδεικνύει πως «πετάει» και πάει όλο και πιο ψηλά με οδηγό την αγάπη της για τη μουσική και ώθηση τη θετική ενέργεια που εκπέμπει. Μοιάζει να είναι στην καλύτερη φάση της ζωής της, απελευθερωμένη από συμβουλές και μάνατζερ.
Από μικρή η Μαρίζα Ρίζου είχε πάθος με τη μουσική. Ξεκινώντας από τη χορωδία του σχολείου της, τόνωσε την αυτοπεποίθηση της. Έγινε ευρέως γνωστή από τη διασκευή στο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, «Μπόσα νόβα του Ησαΐα».Σταδιακά, κατάφερε να εκφράσει ένα νέο στυλ μουσικής και να εδραιωθεί στον χώρο.
Αν και διακριτική ως προς την προσωπική της ζωή, γνωστές έχουν γίνει δύο σχέσεις της. Η πρώτη με τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Ασπιώτη και η δεύτερη με τον ηθοποιό Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.Ο γνωστός ηθοποιός μετά το διαζύγιό του από την συνάδελφό του Κατερίνα Παπαδάκη, γύρισε σελίδα στη ζωή του, αν και απόλυτη προτεραιότητα για εκείνον θα αποτελούν πάντα τα δυο παιδιά του και η Μαρίζα.
Από την πλευρά της, η Μαρίζα Ρίζου, τον περασµένο Οκτώβριο έδινε και εκείνη τέλος στη σχέση της µε τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, µε τον οποίο ήταν µαζί τρία χρόνια. Οι δυο τους είπαν οριστικά αντίο και ο καθένας τράβηξε τον δρόµο του. Και σε αυτόν που επέλεξε να περπατήσει η τραγουδίστρια, εµφανίστηκε εντελώς ξαφνικά ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
Στην αρχή ήταν φίλοι. Μάλιστα, στις αρχές της γνωριµίας τους είχαν συνεργαστεί για την παρουσίαση των Βραβείων Βιβλίου Public και από την πρώτη στιγµή φάνηκε η ιδιαίτερη χηµεία που υπήρχε ανάµεσά τους. Μέχρι που τον περασµένο ∆εκέµβριο ήρθε και ο έρωτας! Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα έγιναν ζευγάρι, αλλά έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να µη µαθευτεί ότι είναι µαζί.
«Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον να ελέγχει τη δουλειά μου ή να μου πει να αλλάξω κάτι στην εμφάνισή μου, αν δεν θέλω να το κάνω πρώτα εγώ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν με αφορά ούτε να κάνω καριέρα στο εξωτερικό ούτε να περπατάω στον δρόμο και να με αναγνωρίζει όλος ο κόσμος. Όταν ένιωσα πως κατηγοριοποιούμαι, μου γύρισε το μάτι. Σκέφτηκα πως δεν θέλω να γίνω κάτι που έχουν αποφασίσει οι άλλοι να είμαι.Νομίζω γιατί εκεί ήμουν στη ζωή μου.
Στα 26 μου ήμουν ένας χαρούμενος άνθρωπος, όμως υπήρχαν μέρες που ένιωθα βαθιά θλίψη, που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, που πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω, μουσικά, στις προσωπικές μου σχέσεις, αυτήν τη ματαίωση τέλος πάντων. Επειδή όμως κυριαρχούσε η εξωστρέφεια, ήταν λογικό, εφόσον δεν είμαι ηθοποιός αλλά μουσικός, άρα δεν παίζω κάποιο ρόλο, να δείξω την πιο αντιπροσωπευτική μου πλευρά. Παράλληλα με την προσωπική μου διαδρομή γινόταν και η καλλιτεχνική και χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί, αν μη τι άλλο, εγώ νιώθω τίμια, ότι δεν καμώνομαι πως είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι.
Οπότε, όταν ξεκίνησα να μπαίνω σε άλλα μονοπάτια με τον εαυτό μου, θέλησα να μην εγκλωβιστώ και καλλιτεχνικά. Όταν πήγε να αποφασιστεί αυτό ερήμην μου, ότι εγώ έπρεπε να τοποθετηθώ ως “χαρουμενίδου”, o “θηλυκός Μαραβέγιας ή Μουζουράκης”, ένιωσα ότι έπρεπε να απεγκλωβιστώ από τις προσδοκίες των άλλων, ότι έπρεπε να το σπάσω, να τελειώνω με αυτό τώρα. Ok, υπάρχει ανάγκη για ταμπέλες, για να μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε κάτι, να το καταλάβουμε και να είμαστε πιο ασφαλείς. Εγώ όμως νιώθω ότι είμαι 1.000 διαφορετικά πρόσωπα. Το να αποφασιστεί ότι θα πρέπει να γράφω μόνο χαρούμενα τραγούδια είναι τρομερά εγκλωβιστικό. Η μουσική μου είναι η έκφραση του εαυτού μου, είναι το ημερολόγιο που δεν κρατάω πια» επισημαίνει η Μαρίζα Ρίζου.
«Αυτό που αγαπώ και θέλω να κάνω για χρόνια είναι lives. Κάτι που το έκανα κάθε Κυριακή όταν ήμουν μικρή στο σπίτι με την οικογένειά μου και τώρα είναι μεγάλη ευλογία που το μοιράζομαι με ανθρώπους που τους αφορά και τους αρέσει. Οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνομαι λαμβάνουν πάντα το μήνυμά μου και κάθε φορά βρίσκονται στα lives μου. Γελάνε με τα αστεία μου και αγκαλιάζουν το σκοτάδι μου, διότι έχουν ένα όμοιο. Είναι σαν να κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και αυτό είναι τέλειο», τονίζει η Μαρίζα Ρίζου.