Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου έχει σπουδάσει υποκριτική στην Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, ενώ έχει κάνει μαθήματα Φωνητικής με τη Μίρκα Γιεμετζάκη και τον Σπύρο Σακκά.
Της: Έπη Τρίμη
Έχει συμμετάσχει στις θεατρικές παραστάσεις «Θαλασσινή Ωδή», «Φθινοπωρινή Σονάτα», «Ουζερί Τσιτσάνης: Παύλου Μελλά 22», «Ο Γλάρος», «ODC… after Homer», «Το Δεκαήμερο των Γυναικών» κλπ. Στην τηλεόραση έχει συμμετοχή στις τηλεοπτικές σειρές «Άμυνα Ζώνης, «Το Δέκα» και «Ματωμένα Χώματα», ενώ στον κινηματογράφο έχει στο ενεργητικό της ρόλους στις ταινίες «Μαύρο Γάλα», «Δεκαπεντάυγουστος», «Η Σκέψη της Ημέρας», «Valse Sentimentale», «Transit» (μικρού μήκους) και στο επερχόμενο «Eden is West» του Κώστα Γαβρά.
Τα παιδικά χρόνια
«Μεγάλωσα σε μια υπέροχη οικογένεια με γιαγιάδες και παππούδες απίστευτα καλλιεργημένους και συγχρόνως πολύ ανθρώπινους. Οι γονείς μου με έκαναν σε μικρή ηλικία κι έτσι ήταν σαν να μεγαλώναμε μαζί. Θυμάμαι να διαβάζουμε πάρα πολλά βιβλία, να ακούμε πολλή μουσική, Τσιτσάνη και κλασική μουσική, και να πηγαίνουμε κάθε Σαββατοκύριακο στο θέατρο. Σαφώς πολιτικοποιημένη οικογένεια, καθώς και οι τέσσερις παππούδες και γιαγιάδες ήταν εξόριστοι κομμουνιστές. Πολύ ζωντανοί και πολύ δυναμικοί άνθρωποι» λέει αναπολώντας τα παιδικά της χρόνια σε μια εποχή που φαντάζει πολύ μακρινή και απόκοσμη σε σχέση με όλα όσα ζούσε η Ελλάδα τη δεκαετία του ’70.
Ο ένας μου παππούς ήταν δάσκαλος Ελληνικών στο Ιβάνοβο, ένα καταπληκτικό ιστορικό σχολείο το οποίο φιλοξενούσε παιδιά απ’ όλο τον κόσμο, των οποίων συγγενείς α’ βαθμού διώκονταν για τα πολιτικά τους φρονήματα. Ο παππούς είχε γνωρίσει την Ίμα Σουμάκ που είχε έρθει να δει έναν ανιψιό της που ήταν μαθητής εκεί». Είχαμε πρόσβαση σε αγαθά, αλλά, όποτε είχαμε, ας πούμε, περισσότερο κρέας, το μοιραζόμασταν με όλη την οικοδομή. Δεν ήταν κάτι που κρατούσαμε μόνο για μας. Νομίζω ότι ήταν χαρακτηριστικό όσων συνέβαιναν σε όλη τη Σοβιετική Ένωση τότε. Έχω μια τέτοια αίσθηση ότι δεν συνέβαινε μόνο στο πλαίσιο της καλής γειτονίας, αλλά ήταν κάτι πολύ ευρύτερο».
Την επιστροφή στην πατρίδα την περιμένανε πώς και τι, κυρίως οι παππούδες
Λίγο μετά τη Μεταπολίτευση μπόρεσαν πια να επιστρέψουν και να ζήσουν στον τόπο τους χωρίς να φοβούνται. Η Μαρίσσα και ο μικρότερος αδελφός της, όπως άλλωστε και οι γονείς τους, που επίσης είχαν γεννηθεί εκεί, δεν είχαν πραγματική εικόνα της Ελλάδας πέρα από αφηγήσεις. Εκείνη ήταν μόλις 7 χρονών όταν εγκαταστάθηκαν εδώ.
Η δύναμη από τις κόρες της
Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου είναι μια νέα γυναίκα και μητέρα δύο κοριτσιών, που θεωρεί ότι αποτελούν τη δική της δύναμη στη ζωή. «Χωρίς τις κόρες μου δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Είναι ζωτική δύναμη. Ό,τι κι αν ερχόταν μου έδιναν πάρα πολλή δύναμη και, έχοντας βάλει αυτές σε πρώτο πλάνο, δεν είχα σχεδόν καμία ματαιοδοξία στη δουλειά μου» θα μου πει κάποια στιγμή σε αυτή μας τη συνάντηση στην Αθήνα. Μητέρα από τα 25 της, όπως και η μάνα της, που την έκανε στα 21 της, στην Τασκένδη, ενώ φοιτούσε στο πανεπιστήμιο. Εγγονή του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ των Ελλήνων στην πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, τόπου διαμονής χιλιάδων συμπατριωτών μας πολιτικών προσφύγων τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Εμφύλιο.
Είμαι αυτό που θέλω να είμαι και θα γίνω αυτό που θέλω να γίνω χωρίς το φράγμα των διαχωρισμών
Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κέρδισε το Α’ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Η Δουλειά της του Νίκου Labôt. Μια ταινία για μια σχεδόν αγράμματη γυναίκα, που η κρίση την αναγκάζει να βγει για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας και, παρ’ όλη την εκμετάλλευση και την απαξίωση που υφίσταται, εκείνη ανεξαρτητοποιείται συναισθηματικά και οικονομικά.Αφιέρωσε το βραβείο της «σε όσες γυναίκες νιώθουν αόρατες», σαν αυτή που ερμήνευε στη μεγάλη οθόνη. Και, από κάτω, το «Ολύμπιον» την αποθέωνε, αυτή, που είκοσι χρόνια τώρα κάθε άλλο παρά αόρατη είναι στο ελληνικό σινεμά.
«Με γεμίζει η ζωή και όχι η καριέρα»
«Φυσικά και χάρηκα το βραβείο, κυρίως γιατί το πήρα στην πόλη όπου μεγάλωσα και σπούδασα, εκεί που είναι όλη μου η οικογένεια, και σε ένα φεστιβάλ αγαπημένο, που δεν ξέρετε πόσες ώρες έχω περάσει χωμένη στις αίθουσές του να βλέπω ταινίες. Αλλά δεν έχω μάθει να ζω βάζοντας στόχους επαγγελματικούς, δεν σκέφτομαι με όρους “καριέρας” και φιλοδοξίες δεν έχω.
Ίσως γιατί ποτέ δεν πόθησα να γίνω ηθοποιός, νευροεπιστήμονας ήθελα να γίνω. Έτσι, όσο κι αν αγαπώ τη δουλειά μου, οι τίτλοι (“ηθοποιός”, ας πούμε) με δυσκολεύουν. Μπορεί και να είμαι έτσι επειδή γνώρισα μια “μετανάστευση”: όταν ζούσα στην Τασκένδη ήμουνα από άλλη χώρα, όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα θεωρούσαν ότι είμαι ξένη. Από μικρό παιδί δυσκολευόμουν να δώσω στον εαυτό μου μια συγκεκριμένη ταυτότητα».
Μπορεί, λοιπόν, όπως λέει, να κάνει τα πάντα για να ζήσει, και τα έχει κάνει, από πωλήτρια μέχρι ταξιθέτρια. Αποφάσισε, πρωτοφανές για ηθοποιό, να κάνει την πρώτη της κόρη στα 25 της χρόνια, «μόλις είχα τελειώσει τη σχολή του ΚΘΒΕ», και τη δεύτερη στα 28 της. «Αυτό το αγωνιστικό πνεύμα νομίζω ότι είναι οικογενειακή κληρονομιά, από τους παππούδες μου, πολιτικούς πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση. Έμαθα ότι η ζωή δεν είναι έδαφος κερδοφόρο για να πετύχεις. Έμαθα να βάζω άλλους στόχους που έχουν σχέση με το πώς είμαι εγώ, πώς είμαι με τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Έμαθα να γεμίζω από την ανθρώπινη επαφή, από απλές κουβέντες με αγνώστους, με αυτήν που κάνουμε τώρα οι δυο μας».
Πηγές: LIFO| ELLE| EFSYN
