Η Λίνα Νικολακοπούλου ήρθε στον κόσμο στα Μέθανα στις 30 Ιουνίου 1957 και είναι Ελληνίδα ποιήτρια και στιχουργός.Σεμνή, χωρίς επιτηδεύσεις, αθόρυβη σε μια εποχή που ουρλιάζει και πάντα παρούσα μέσα από του στίχους της δίνει το στίγμα της μέσω των τραγουδιών που έχουμε αγαπήσει.
Της: Έπη Τρίμη
Είναι αδύνατον να μην πλημμυρίσεις από συναισθήματα όταν ακούς τα τραγούδια της που τα ερμηνεύουν οι τραγουδιστές -αφρόκρεμα της έντεχνης μουσικής Λόγια που δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς παρά μόνο τραγουδισμένα, σαν στίχοι. Έμμετρες εικόνες που μας έχουν σημαδέψει και που εισβάλουν ξανά και ξανά με ευκολία στις κουβέντες μας, στον πόνο, την χαρά και στην κάθε αφορμή μας…
Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.
Στην πολυετή σημαντική πορεία της έχει συνεργαστεί με τα σπουδαιότερα ονόματα του ελληνικού και διεθνούς χώρου, γνωρίζοντας μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, ενώ τα τραγούδια της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Αποτελεί μια εκ των σημαντικότερων στιχουργών της Ελληνικής μουσικής σκηνής. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας τους σύγχρονους προβληματισμούς του ανθρώπου.
Η Λίνα Νικολακοπούλου ανήκε στην ομάδα των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004, ως σύμβουλος λογοτεχνίας και γραπτού λόγου. Έγραψε τους στίχους για το τραγούδι της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας, “Να το φως”, σε μουσική Trevor Horn, το οποίο ερμήνευσε ο Γιάννης Κότσιρας. Το Σεπτέμβριο του 2004 τιμήθηκε με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικος, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο.
Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και η μητέρα μου δασκάλα είχε πει η Λίνα Νικολακοπούλου σε συνέντευξή της. Θυμάμαι πολύ έντονα την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Οι εικόνες που αναπολώ σχετίζονται με τη θέα προς τη θάλασσα. Βάρκες, ψαράδες, πυροφάνια, κολύμπι, βότσαλα, αρμυρίκια, ο παφλασμός των κυμάτων, ο χαρακτηριστικός ήχος των καραβιών αλλά και το άγνωστο της νύχτας.
Η θάλασσα ήταν πάντα για μένα μια διέξοδος, μια διαρκής εναλλαγή χωρίς καμία στατικότητα. Ένας ατελείωτος, ανοιχτός ορίζοντας. Έτσι γνώρισα νωρίς τη χαρά του μελλοντικού σχεδιασμού.
Το όνομα της, Λίνας Νικολακοπούλου είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας τoυ ’70, όταν ήταν συμφοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. “Η συνάντησή μας ήταν μοιραία, ήμουν πάρα πολύ ήσυχη μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε τι έλεγα και αυτό με γέμιζε ευτυχία…” ομολογεί η ίδια και ο Κραουνάκης την χαρακτηρίζει “γεννημένη ποιήτρια”. Μαζί του, θα τη γνωρίσουμε το 1981 με το τραγoύδι “Να σoυ λερώvω τo φιλί” που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού, από το οποίο και πήρε το όνομά του ο συγκεκριμένος δίσκος, “Σκoυριασμέvα Χείλια”. Το 1982, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου παρουσιάζουν τηv πρώτη oλoκληρωμέvη τους δoυλειά. Είναι ο δίσκος “Σαριμπιντάμ… θα πει τρελλαίνομαι” με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα. “Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ” (1985), “Μαμά γερνάω” (1988), “Ανθρώπων έργα” (1993), είναι κάποιες από τις συνεργασίες κορυφής με τον Σταμάτη Κραουνάκη, που είχαν και μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη συνεργασία, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου, το 2005, γράφουν το δίσκο “Ισόβια” με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.
Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, η Νικολακοπούλου μπαίνει στο χώρο του τραγουδιού επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές.
Έχει γράψει τη μουσική σε δύο μόνο τραγούδια, σε στίχους δικούς της: στο τραγούδι “Ανεβάσαμε” στο δίσκο “Δεν έχω ιδέα” (1989), το οποίο ερμήνευσε η ίδια, και το “Ανακαλύψαμε κάτι παλιό” στο δίσκο “Ανάσα η τέχνη της καρδιάς” (1995) που ερμήνευσε η Δήμητρα Γαλάνη.
Κατά τη διάρκειά τους έχει τη δυνατότητα να παρατηρεί μικρές λεπτομέρειες, να ανακαλύπτει νέους δρόμους και να σταματά σε όλα όσα της κάνουν εντύπωση. Είναι ο δικός της τρόπος, που της προσφέρει ακόμα εκείνο το ανεκτίμητο αίσθημα ελευθερίας.
Ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσεις είναι να έχεις σε κάθε φάση της ζωής σου κάτι που θα σε κάνει να χαίρεσαι. Να βρίσκεται δίπλα σου αυτό το οποίο είναι ικανό να σου φτιάξει το κέφι. Μπορεί να είναι το λύσιμο ενός σταυρόλεξου, μια συνομιλία με μια γάτα ή μια φίλη είπε η Λίνα Νικολακοπούλου σε συνέντευξή της.
Για κάποιον παράξενο λόγο δεν με απασχόλησε ποτέ. Ίσως επειδή είμαι τρομερά μοναχική και κάνω καλή παρέα στον εαυτό μου. Αν ήταν να γίνει, θα είχε γίνει, για να μην έχει γίνει, δεν ήταν να γίνει, είχε αποκαλύψει η Λίνα Νικολακοπούλου.
Της ευχόμαστε να είναι για πολλά χρόνια δημιουργική και αν μας χαρίζει μέσω των στοίχων της ωραία μελωδικά τραγούδια.