H Κική Μαυρίδου μιλάει στο enimerotiko.gr και στη δημοσιογράφο Έπη Τρίμη για την παράσταση «Η μάνα αυτουνού», την κωμωδία Elizabeth, τις επιλογές της, τους λόγους που δεν επιθυμεί να κάνει οικογένεια, την Κιβωτό του Κόσμου και τις γυναικοκτονίες.
Κυρία Μαυρίδου μιλήστε μας για την παράσταση «Η μάνα αυτουνού» που παίζεται στον Πολυχώρο Vault. Τι αγάπησε ο κόσμος στη συγκεκριμένη παράσταση και παίζεται με επιτυχία για δεύτερη φορά;
Την αλήθεια που κατατίθεται επί σκηνής από όλους τους συντελεστές και κυρίως από τη Ράνια Σχίζα. Η αλήθεια μπορεί να μη μας αρέσει κάποιες φορές αλλά κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Ακόμη και αν το κάνει θα βρει ‘’τοίχο’’ στην πορεία.
Μια που έχετε ζήσει και στη Γερμανία, καθώς οι γονείς σας ήταν οικονομικοί μετανάστες, πιστεύετε πως μια τόσο δυνατή παράσταση θα αγκαλιαζόταν από Γερμανούς; (σ.σ. στα γερμανικά φυσικά).
Τι να σας πω. Έχουμε τελείως διαφορετική ιδιοσυγκρασία με το γερμανικό λαό. Παρόλα αυτά, η αυστηρότητα, η έλλειψη αγάπης, η αποτυχία και η απόρριψη (όπως την ορίζει ο καθένας) και άλλα συναισθήματα, βρίσκουν πάντα χώρο στις ψυχές των ανθρώπων και μπορούν να ταυτιστούν με αυτά. Ίσως όμως, να το αγκάλιαζαν και ως ένα «λαογραφικό» κείμενο για τον κοινωνικό και συναισθηματικό βίο μιας άλλης κουλτούρας.
Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου τι σας γοήτευσε στη μητέρα του Κώστα Ταχτσή και αποφασίσατε να ασχοληθείτε μαζί της;
Ο Κώστας Ταχτσής με γοήτευσε. Τη μητέρα του, τη γνώρισα μελετώντας την. Γενικά η σχέση μάνας και παιδιού, είναι ένα θέμα που πάντα με προκαλεί να ασχοληθώ συγγραφικά μαζί του. Είναι το Α και το Ω όλης της ενήλικης συμπεριφοράς μας.
Η Έλλη πάντα έψαχνε να βρει τον πατέρα της στους άντρες και στα παιδιά της. Πιάσατε ποτέ τον εαυτό σας να αναζητά σε έναν άνδρα το χαρακτηριστικό του πατέρα;
Στη δική μου μητριαρχική οικογένεια, τον αντίστοιχο ρόλο τον είχε η μητέρα μου…
Η Έλλη Ταχτσή δεν ζούσε στη σκιά του ονόματος του γιου της αλλά της ίδιας της ζωής του ενώ γνώριζε ότι ο γιος της ήταν ομοφυλόφιλος και παρενδυτικός. Μέσα από τα δικά σας μάτια πώς θα τη χαρακτηρίζατε;
Θύμα των κοινωνικών και θρησκευτικών αντιλήψεων με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές.
Δύο εκρηκτικές παρουσίες πώς μπορούν κατά την άποψή σας να συνυπάρξουν;
Υποχωρώντας και κατανοώντας ο ένας τις θέσεις του άλλου. Μπορεί να διαφωνείς αλλά πρέπει να ακούς και να προσπαθείς να καταλάβεις το πως και το γιατί του άλλου, αν θέλεις αυτός, να είναι κομμάτι της ζωής σου. Ότι ‘’απαιτείς’’ για σένα, δεν είναι εξαίρεση για τον άλλον.
Η Ράνια Σχίζα υποδύεται απ’ ότι έχω ακούσει αριστουργηματικά την Έλλη Ταχτσή. Γιατί πιστεύετε ότι ο εν λόγω ρόλος της πηγαίνει «γάντι»;
Θα έρθετε να δείτε την παράσταση και θα μου απαντήσετε εσείς σε αυτήν την ερώτηση.
Αυτήν τη στιγμή υποδύεστε την Τερέζα Λεμπέση στην κωμωδία Elizabeth. Θέλετε να μας μιλήσετε για τις προκλήσεις του ρόλου σας;
Η πρόκληση σε ρόλους κωμωδίας είναι να παραμείνεις στο ζητούμενο του ρόλου χωρίς να υπερπαίξεις για να προκαλέσεις το γέλιο. Είναι πολύ εύκολο στην κωμωδία να βγεις γελοίος αντί να βγάλεις γέλιο. Αυτή είναι η μόνη ισορροπία στην οποία στοχεύω.
Ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο και ο Χάρης Ρώμας μαζί με τον Δημήτρη Καραντζιά είμαι βεβαία πως δημιούργησαν μια ευφυέστατη παράσταση. Ποια είναι τα σχόλια των θεατών βγαίνοντας από την αίθουσα;
Τους αρέσει πάρα πολύ.
Η παράσταση πραγματεύεται την ματαιοδοξία, που επικρατεί στον κόσμο του θεάτρου. Εσείς έχετε βρεθεί μάρτυρας αντίστοιχων περιστατικών;
Έχω βρεθεί μάρτυρας τραγικών περιστατικών ματαιοδοξίας, κυρίως στις εταιρείες που δούλεψα, παρά στο θέατρο.
Είστε συγγραφέας, ποιήτρια και ηθοποιός. Ωστόσο, αν έπρεπε να αφαιρέσετε μια από τις τρεις αυτές ιδιότητες ποια θα αφαιρούσατε με μεγαλύτερη ευκολία;
Όλες οι ιδιότητες είμαι εγώ, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι σαν να με ρωτάτε: Από τα πόδια και τα χέρια σου, τι θα αφαιρούσες με μεγάλη ευκολία; Τίποτα.
Αρχικά, σπουδάσατε νομικά. Το κάνατε για να ευχαριστήσετε τους γονείς σας και να έχετε στη συνέχεια την ελευθερία να ασχοληθείτε με όσα αγαπάτε;
Ναι.
Διάβασα σε συνέντευξή σας «η δικηγορία είναι καταρχάς υποκριτική αλλά όπως και να το κάνεις τίποτα δεν συγκρίνεται με το αυθεντικό». Μετά από την ενασχόλησή με την συγγραφή και την υποκριτική συνεχίζετε να διατηρείτε την ίδια άποψη;
Η συγγραφή και η υποκριτική προηγήθηκε της δικηγορίας. Οπότε, ναι, η άποψή μου, με τον τρόπο που το εννοούσα, παραμένει.
Αν θέλατε να συστηθείτε στον αναγνωστικό μας κοινό τι θα ξεκινούσατε να λέτε για τον εαυτό σας και ποια στοιχεία του χαρακτήρα σας θεωρείτε άκρως γοητευτικά;
Συστήνομαι στο κοινό μέσα από τον γραπτό μου λόγο. Αν με διαβάσουν θα με καταλάβουν. Εκεί βγάζω την ψυχή μου. Θεωρώ αυτού του είδους τις αυτοσυστάσεις, περιττό λόγο.
Μέσω του χιούμορ θέλετε να γίνετε πιο συμπαθής στους γύρω σας και στον εαυτό σας ή είναι το αντίβαρό σας σε όσα καλείστε να αντιμετωπίσετε σε μια κοινωνία με χαρακτηριστικά ζούγκλας;
Το χιούμορ είναι η άμυνα των ανθρώπων στις δύσκολες καταστάσεις τις ζωής. Δεν με αφορά η επιδίωξη της συμπάθειας των άλλων. Αυτήν την ‘’κερδίζεις’’ ή τη χάνεις ανάλογα με τον χαρακτήρα σου. Το μόνο που με νοιάζει η αγάπη των ανθρώπων που χτίζουμε μαζί κομμάτια της ζωής.
Βάζετε όρια στον εαυτό σας και ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές σας;»
Ναι, βάζω όρια. Οι κόκκινες γραμμές; Τα όρια μου ορίζονται μέχρι το σημείο που ξεκινούν η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός του άλλου.
Το ανήσυχο πνεύμα το φοβούνται οι άντρες;
Δεν γνωρίζω να σας απαντήσω. Ίσως ένας ψυχαναλυτής να έχει τη σχετική απάντηση
Έχετε δηλώσει πως δεν υπάρχει «πενία» στην έμπνευση αλλά στις επιλογές. Σε μια κοινωνία που δυστυχώς πουλάει αυτό που δηλώνεις, ενώ οι «σωστές» δημόσιες σχέσεις σε κάνουν σταρ πώς μπορείς να ονειρευτείς, να παλέψεις για τα θέλω σου και να βιοποριστείς μέσα από τις επιλογές σου;
Με υπομονή και επιμονή. Να πιστεύεις και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Είναι άλλο να ζητάς την αναγνώριση και άλλο την αναγνωσιμότητα. Το καθένα έχει διαφορετικό δρόμο. Άλλωστε το είπε και ο αγαπημένος μου Σ. Μάλαμας σε ένα τραγούδι-ποίημα του: «Ό,τι κοστίζει μια δραχμή, για άλλους κοστίζει μια ζωή».
Θα ήθελα να σχολιάσετε τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τις ασελγείς πράξεις και τα τεκταινόμενα στην Κιβωτό του Κόσμου τα οποία δείχνουν ότι η κοινωνία αλλάζει και γίνεται καθημερινά πιο σκληρή με τους ανθρώπους να προτιμούν το σκοτάδι της ψυχής τους και όχι το φως.
Δεν θέλω να σχολιάσω γιατί θα γίνω αφοριστική. Για μένα δεν αποτελούν έκπληξη όλα αυτά. Αυτό είμαστε οι άνθρωποι: αδηφάγα τέρατα. Ακόμη και αν καταστρεφόταν ο κόσμος και ένας να έμενε, πάλι τα ίδια θα κάναμε στην εξαρχής δημιουργία μας.
Σε μια κοινωνία που κινείται στην κόψη του ξυραφιού θα τολμούσατε να κάνετε τη δική σας οικογένεια;
Δεν είναι θέμα τόλμης που δεν έκανα και δεν θα κάνω (οικογένεια, δηλ. παιδιά). Είναι θέμα επιλογής. Δεν παίρνω την ευθύνη να φέρω στον κόσμο αθώα πλάσματα για να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο των τεράτων, όπως ανέφερα πιο πάνω. Δεν είμαι οπαδός της ανθρωπότητας, λυπάμαι.
Ποια είναι τα προσεχή σας επαγγελματικά σχέδια;
Πολλά και διάφορα τα επαγγελματικά, μα πάνω απ’ όλα να είμαι καλά μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ.
Πώς σκοπεύετε να περάσετε τα Χριστούγεννα και αν είχατε ένα μαγικό ραβδί τι θα θέλατε επειγόντως να αλλάξετε;
Θα τα περάσω με τους φίλους μου, αυτοί είναι στην Αθήνα η οικογένειά μου. Αν είχα ένα μαγικό ραβδί; Σε προσωπικό επίπεδο: Θα έφερνα στη ζωή, έστω για λίγο, τους γονείς μου. Σε κοινωνικό επίπεδο: θα ζητούσα, έστω για λίγο, να εξαφανιστεί ο πόνος και οι δυστυχία των ανθρώπων. Να γίνουμε όλοι ‘’άνθρωποι’’ με ψυχή χωρίς οποιαδήποτε ταυτότητα. Αθώοι.
Μια ευχή για τους αναγνώστες;
Να μην το βάζουν κάτω. Να προσπαθούν. Ο ήλιος και τα αστέρια ακόμη και αν δεν φαίνονται, υπάρχουν. Υπομονή θέλει. Εύχομαι δύναμη και υγεία και να μην ξεχνάμε να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε. Αυτό είναι το χρέος μας: Η αγάπη. Του εαυτού μας και του άλλου.
