Η Καίτη Πάνου γεννήθηκε στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας το 1927 και μικρή εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου ξεχώρισε για τις υποκριτικές της επιδόσεις ως παιδί – θαύμα.
Της: Έπη Τρίμη
Σε ηλικία 16 ετών έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, τον Δημήτρη Χορν και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, στη δραματική ταινία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου «Η φωνή της καρδιάς», που ήταν και η πρώτη παραγωγή του Φιλοποίμενα Φίνου.
Η Καίτη Πάνου έπαιξε σε ταινίες, όπως «Η βίλα με τα νούφαρα» (1945), «Άννα Ροδίτη» (1948) και «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει» (1951). Το 1954 εγκατέλειψε προσωρινά τον κινηματογράφο, λόγω του γάμου της. Επανήλθε το 1960, με την ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Ένας Δον Ζουάν για κλάματα» δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, αρχίζοντας μια νέα καριέρα. Στον κινηματογράφο έπαιξε σε τριάντα ταινίες, όπου και αναδείχτηκε το ταλέντο μιας κομψής ψηλόλιγνης «ντάμας». Έγινε γνωστή από τη συνεργασία της με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, σε σειρά ταινιών.
Από το 1961 άρχισε να εμφανίζεται και στο θέατρο. Πρωταγωνίστησε σε παραστάσεις του ελευθέρου θεάτρου, όπως «Έξω οι κλέφτες», με το θίασο του Μίμη Φωτόπουλου και συνεργάσθηκε με δημοφιλείς ηθοποιούς. Η τελευταία θεατρική της εμφάνιση ήταν το 1997 στο έργο «Επικίνδυνες Σχέσεις» του Λακλό, όπου υποδύθηκε την κυρία Ντε Ροζμόντ, σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου.
Το 1971 έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στη σειρά του Θύμιου Καρακατσάνη «Γραφείο Συνοικεσίων», που προβλήθηκε από το ΕΙΡΤ.
Η τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο ήταν τη σεζόν 1997-1998 με την παράσταση του Μουστάκα «Κλουβί με τις τρελές». Η καριέρα της κράτησε αρκετές δεκαετίες, ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεόραση στις σειρές: «Οι μεν και οι δε», «Cheek to Cheek» και «Για σένα»….
Η Καίτη Πάνου πέθανε από ανακοπή καρδίας στις 17 Μαΐου 2008, (σ.σ. στο σπίτι της) στην Αθήνα, σε ηλικία 81 ετών. Η κηδεία της έγινε από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών στις 20 Μαΐου.