Ο Γιώργος Περρής γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1983 στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Ελληνογαλλίδα μητέρα, τη συγγραφέα Ζοέλ Λοπινό-Μαστραντώνη.
Της: Έπη Τρίμη
«Η μουσική ήταν η απάντηση στο πολύ δύσκολο διαζύγιο των γονιών μου. Χώρισαν όταν ήμουν 4 ετών, ήταν ένα πραγματικά πολύ βίαιο διαζύγιο. Χωριστήκαμε εγώ και ο αδελφός μου, εκείνος πήγε να μείνει με τον πατέρα μας κι εγώ με τη μητέρα μας. Ήταν ένα γεγονός τραυματικό που άλλαξε όλη την κατεύθυνση της ζωής μου. Ο μοναδικός τρόπος που είχα για να εξισορροπήσω όλο αυτό ήταν το τραγούδι. Κι αυτό με τα χρόνια δεν έφυγε», είπε ο Γιώργος Περής στο Gala.
Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 4 ετών και σε νεαρή ηλικία άρχισε να εμφανίζεται σε σχολικές γιορτές και μουσικές σκηνές. Στα 18 του, τον ανακαλύπτει ο Μίμης Πλέσσας, ο οποίος τον παίρνει μαζί του σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Λίγο αργότερα, συνεργάζεται με τον Γιάννη Σπανό καθώς και με την Ελένη Βιτάλη και την Ελένη Δήμου. Έκτοτε η καριέρα του εκτοξεύτηκε κάνοντας δισκογραφία αλλά και πολλές συναυλίες. Ο ίδιος έχει πει σχετικά:« Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι να τραγουδάω και να ακούω προσεκτικά τραγούδια και μουσική. Ήταν ο μοναδικός μου τρόπος να επικοινωνήσω, να συγκινηθώ και να βρω διέξοδο στα δύσκολα παιδικά μου χρόνια και στο πολύ βίαιο διαζύγιο των γονιών μου. Θυμάμαι διαρκώς να ζητάω να βάλουν δίσκους στο πικάπ που είχαμε στο σαλόνι και να κάθομαι δίπλα στο ηχείο προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω αυτό που άκουγα: τη φωνή, τα όργανα, τις λέξεις, τις αναπνοές. Αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με το τραγούδι προτού η μητέρα μου γίνει συγγραφέας, όταν ακόμα δίδασκε γαλλικά στο φροντιστήριο που είχε. Γύρω στα 4 της ανακοίνωσα ότι μια μέρα θα γινόμουν τραγουδιστής, κι από τότε δεν άλλαξα ποτέ γνώμη. Υπήρχε μέσα μου μια φωνή που μου έκανε ξεκάθαρο ότι η μουσική θα ήταν μονόδρομος για μένα. Πάντως η μητέρα μου ποτέ δεν αποθάρρυνε το όνειρο μου, απεναντίας με έστειλε στο ωδείο για να μάθω πιάνο. Μου έμαθε όμως ότι για να πετύχεις τα όνειρά σου πρέπει να δουλέψεις σκληρά και να δείξεις επιμονή».
«O Μισέλ Λεγκράντ από την άλλη είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μου. Υπήρξε ένας από τους ήρωες μου, ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες από παιδί. Φανταστείτε τον τρόμο που ένιωσα όταν με πήρε τηλέφωνο και συνειδητοποίησα ότι μιλούσα με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει κερδίσει 3 Όσκαρ και 5 Γκραμι και μου ζητάει να συνεργαστούμε. Αργότερα, στις πρόβες και στις πρώτες συναυλίες που κάναμε, κατάλαβα πόσο πραγματικά σπουδαίος καλλιτέχνης είναι. Δεν έχω δει ποτέ ξανά άνθρωπο να κυνηγάει την τελειότητα τόσο όσο εκείνος, κι ας ξέρει ότι είναι ουτοπία. Δεν επαναπαυότανε σε τίποτα. Μεγάλο μάθημα», έχει αναφέρει ο Γίωργος Περής.
«Τα πρώτα χρόνια που άρχισα να ταξιδεύω, σχεδόν φοβόμουν να μιλάω για αυτά, καθώς φοβόμουν ότι θα με πουν ψώνιο. Με τα χρόνια όμως έχω συμφιλιωθεί με αυτό το κομμάτι μου και είμαι πραγματικά περήφανος για αυτά που έχω πετύχει. Από την άλλη, στη χώρα μας έχουμε έναν μακρύ κατάλογο καλλιτεχνών με αληθινή διεθνή καριέρα, οπότε ο πήχυς και η ευθύνη είναι πάντα ψηλά».
«Από μικρό παιδί, δεν ονειρευόμουν απολύτως τίποτε άλλο, παρά μόνο το τραγούδι που έμαθα να μην ορίζω τίποτα ως θυσία. Θέλει αυστηρή πειθαρχία και οργάνωση, μελέτη, υπομονή και επιμονή.Τίποτα δεν μου χαρίστηκε και δεν ήρθε ως δεδομένο, έπρεπε να παλέψω ξανά και ξανά και να χτυπήσω άπειρες πόρτες για να ανοίξει ένα μικρό παραθυράκι. Υπήρξαν περίοδοι όπου δεν πήρα πίσω ούτε το 1/10 απ’ όσα είχα σπείρει»» έχει εξομολογηθεί ο Γιώργος Περής.
«Μου ζητούσαν να πάω σε ένα ρεπερτόριο που εγώ ενστικτωδώς ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε, όμως δεν μπορούσα να το εκφράσω σωστά. Έχω κι ένα ελάττωμα το οποίο προσπαθώ να αποβάλω όσο περνούν τα χρόνια. Έχασα πολύ χρόνο προσπαθώντας να είμαι αρεστός σε όλους. Είχα την ανάγκη να με αγαπήσουν όλοι. Κι αυτό με έκανε να μην μπορώ να πω όχι. Παρότι άκουσα το ένστικτο μου και δεν πήγα στη νύχτα, στο εύκολο τραγούδι, υπήρξε ένα κρίσιμο σημείο όπου θα μπορούσα να είχα παρασυρθεί. Είμαι πολύ χαρούμενος που τελικά το απέφυγα. Γι’ αυτό οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Μάριο Φραγκούλη, ο οποίος με συμβούλευσε να μην ακούω κανέναν. Ούτε την εταιρεία μου, ούτε τον μάνατζερ μου, ούτε την οικογένεια, ούτε τους φίλους, ούτε ακόμα κι εκείνον. Μου είπε «θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα κάνεις αυτό που εσύ θέλεις, γιατί μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα». Ήταν σαν να μου έδωσε κάποιος δύο χαστούκια και να συνήλθα από μια ανασφάλεια που με ταλαιπωρούσε».