Ο Γιώργος Μοσχίδης είδε το φως της ζωής στην Καβάλα, το 1931. Η οικογένειά του ασχολιόταν με τα καπνά και ο ίδιος σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Της: Έπη Τρίμη
Ήταν ένας ταλαντούχος ηθοποιός που άφησε το στίγμα του τόσο στο θέατρό, όσο και στο σινεμά και την τηλεόραση για το εξαιρετικό του ταλέντο αλλά και την επαγγελματική του συνέπεια.Αυτό που έκανε ξεχωριστό τον Γιώργο Μοσχίδη στο ελληνικό θέατρο εκτός από το ταλέντο του, ήταν το ήθος και η ευγένειά του. Ήταν δε ένας μοναδικός καρατερίστας, φλεγματικός, με υποδόριο χιούμορ που αυτοσαρκαζόταν, υμνούσε τους ερωτευμένους και τους ποιητές.
Παιδί αγροτικής οικογένειας της Μακεδονίας που ασχολιόταν με τα καπνά, ο Μοσχίδης σπούδασε υποκριτική στο σχετικό τμήμα στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο λεγόμενο «σανίδι» το 1948, σε ηλικία 15 ετών, ενώ το 1952 πραγματοποίησε την επαγγελματική του «πρεμιέρα» με το θίασο της Μαίρης Αρώνη και της Βάσως Μανωλίδου.
Ακολούθησαν περισσότερες από 350 συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις – (στο Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης ανάμεσα σε άλλα) συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους (συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παραγωγούς). Είχε συμμετάσχει σε 43 κινηματογραφικές ταινίες, (πρώτη εμφάνιση το 1958 στην ταινία του Λαμπρινού «Διακοπές στην Αίγινα») – τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παραγωγές και ένα cd «Χάριν λόγου» με αναγνώσεις Ελλήνων ποιητών. Δίδαξε στις Δραματικές Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, Γ. Θεοδοσιάδη και «Βεάκη».
Ο Γιώργος Μοσχίδης είχε μιλήσει το 2008 στο Βήμα, όταν συμπλήρωνε 50 χρόνια στο θεατρικό σανίδι. «Γεννήθηκα καρατερίστας. Από μικρή ηλικία έπαιζα τους καρατερίστες. Φορούσα περούκες, έκανα μακιγιάζ, μου έβαζαν ρυτίδες και έλεγα, θυμάμαι, τότε: «Δεν θα μεγαλώσω να γίνω καρατερίστας πραγματικός;». Πέρασαν τα χρόνια και οι ρυτίδες έγιναν φυσικές και τώρα λέω:«Δεν θα μπορούσα να γυρίσω πίσω και να ξαναγίνω 20 ετών;». Αυτά είναι τα 50 χρόνια που πέρασαν».
Μιλώντας για το επάγγελμα του ηθοποιού αλλά και του ζωή του στο θέατρο έλεγε: «Είναι μια ονειρική δουλειά το θέατρο, μια δουλειά που όταν την κάνεις με πάθος και με ήθος πληρώνει αυτά που δεν μπόρεσες να βρεις στη ζωή σου. Η δουλειά μάς κάνει να ισορροπούμε με αυτά που στη ζωή δεν κρατήσαμε στα χέρια μας». Σαν υποκατάστατο; «Ναι, έχει πολύ υποκατάστατο μέσα της.Ξέρεις, εγώ στη ζωή μου πιστεύω σε δύο πράγματα: στον έρωτα και στο θέατρο. Και τα δύο με έκαναν να χαρώ και να πληγωθώ».
Είχε τιμηθεί με το Βραβείο Αιμίλιος Βεάκης για τη συνολική προσφορά του στο θέατρο, είχε αποσπάσει το Βραβείο Β» ανδρικού ρόλου στην ταινία «Χάππυ Νταίη» του Παντ. Βούλγαρη (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – 1976), και το Βραβείο Β» ανδρικού ρόλου στην τηλεοπτική σειρά «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (1998).
Απεβίωσε ηλικία 87 ετών στις 24 Δεκεμβρίου του 2018. Η πολιτική κηδεία του είχε γίνει στο Α’ Νεκροταφείο και ανάμεσα σε αυτούς που είχαν σπεύσει για το τελευταίο αντίο ήταν και οι φίλοι του και συνεργάτες τους πολλά χρόνια, όπως ο ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης και η ηθοποιός Ξένια Καλογεροπούλου.