Ο Γιώργος Γάλλος γεννήθηκε στην Βοστόνη. Αυτήν την περίοδο παίζει τον ρόλο του Μιλτιάδη στις Άγριες Μέλισσες.
Της: Έπη Τρίμη
Είναι ηθοποιός υψηλών υποκριτικών ταχυτήτων, αφοσιωμένος στο θέατρο, διακριτικός στην ζωή του ενώ είναι παντρεμένος κι έχει δύο παιδιά.
Έχει σπουδάσει οικονομικά και έχει εργαστεί επί έξι χρόνια ως βοηθός του εικαστικού Νίκου Αλεξίου. Όταν αποτόλμησε την «κάθοδο» στην Αθήνα το 1995 δούλεψε ως βοηθός του για μια εξαετία. «Από τον Νίκο έμαθα να μη φοβάμαι να φοβάμαι. Βεβαίως κάτι τέτοιο χρειάζεται πολλή δουλειά για να γίνει πράξη, αλλά τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο έχει λειτουργήσει. Ο Νίκος ήταν επίσης η αφορμή να τολμήσω να κάνω πράξη μια σκέψη που υπήρχε στο μυαλό μου για επτά χρόνια, αρκετά ριψοκίνδυνη, να προτείνω σε άλλους δύο άντρες να ανεβάσουμε, οι τρεις μας μόνο, όλον τον Μάκβεθ!» Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου το 1999.
Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στην ταινία ‘Ο εχθρός μου΄ του Γιώργου Τσεμπερόπουλου (2013) για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Β΄ανδρικού ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στο σήριαλ του Alpha ‘Αστέρας Ραχούλας΄ (2016) και ‘Άγριες Μέλισσες’ (ΑΝΤ1, 2019).
Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Νεφέλες (2019), Ξύπνα Βασίλη (2018), Βάκχες (2018), Μήδεια (2017), Άμλετ (2015), Βασιλιάς Ληρ (2015).
Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές Άγριες Μέλισσες (2019), Αστέρας Ραχούλας (2016). Ο ίδιος έχει πει σχετικά: «Το πιο σημαντικό και δύσκολο πράγμα είναι να εξελίσσεσαι. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται χρόνος, επιμονή και ψυχραιμία. Είναι πολύ ωραίο κάποιοι άνθρωποι, λίγοι ή πολλοί, να αναγνωρίζουν αυτή την εξέλιξη, αν και αυτό που περιγράφω έχει να κάνει πιο πολύ με μια προσωπική αναζήτηση, έχει να κάνει με το γιατί βρισκόμαστε σε αυτόν τον χώρο και τι θέλουμε απ’ αυτόν».
«Γεννήθηκα στην Αμερική, έξω από την Βοστόνη, το 1972. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες που, παρά τις πολύ μεγάλες δυσκολίες των πρώτων χρόνων, κατάφεραν να βρουν τον δρόμο τους. Είχαν δικό τους εστιατόριο. Και παρόλο που δούλευαν αρκετά πάντα βρίσκανε χρόνο να μας φροντίζουν. Μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη, με πολύ ωραίες στιγμές τόσο με την οικογένειά μου όσο και με τους υπόλοιπους συγγενείς. Μαζώξεις με πολλά άτομα, γιορτές και πολλά ταξίδια. Έχω επισκεφτεί όλη την ανατολική Αμερική από το Μόντρεαλ και το Τορόντο του Καναδά μέχρι τη Φλόριντα. Πάντα με αυτοκίνητο. Ατελείωτα road trips με εμπειρίες που έχουν τυπωθεί βαθιά στη μνήμη μου.
Μετακόμισα στην Ελλάδα για να ξεκινήσω δημοτικό, μαζί με τον αδελφό μου -δύο χρόνια μεγαλύτερος- και την γιαγιά μου. Οι γονείς μου επέστρεψαν πιο μετά. Ήταν βασική τους επιθυμία να ξεκινήσουμε εξ αρχής το σχολείο στην Ελλάδα μιας και είχε παρθεί η απόφαση να ζήσουμε μόνιμα κάποια στιγμή, όλοι μας, εδώ».
«Εγκατασταθήκαμε στα Τρίκαλα. Η καταγωγή μου είναι από τα χωριά της Αργιθέας, στα ορεινά της Καρδίτσας. Το χωριό μου λέγεται Ανθηρό. Η μητέρα μου είναι από το Καστράκι Τρικάλων, στα Μετέωρα.
Τον πρώτο καιρό στην Ελλάδα ήταν λίγο δύσκολα. Δεν γνωρίζαμε πολύ κόσμο, καθώς όλοι μου οι συγγενείς ζούσαν στην Αμερική, και το γεγονός ότι έλειπαν οι γονείς μου έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Αργότερα, όταν έφτιαξα τον κύκλο και τις παρέες μου στα Τρίκαλα, δεν ήθελα να φύγω. Γι΄αυτό και δεν ακολούθησα την υπόλοιπη οικογένεια, που αφού είχαμε τελειώσει πια το σχολείο, αποφάσισαν να εργαστούν και πάλι στην Αμερική. Ήμουν πια 18 χρόνων. Ο αδελφός μου μετακόμισε και μάλιστα έμεινε εκεί μέχρι πρόσφατα».
«Φροντίζω τις ώρες που είμαι στο σπίτι να μην ασχολούμαι με τίποτα άλλο εκτός απ´το ρόλο μου ως γονιός. Ούτε πολλά επαγγελματικά τηλεφωνήματα, social media ή πολλές κουβέντες σε σχέση με τη δουλειά. Επιλέγω αυτός ο χρόνος που είμαι με τα παιδιά και τη γυναίκα μου, να είναι χρόνος αφιερωμένος μόνο σε κείνους.
Δεν είναι δύσκολο που η γυναίκα μου κι εγώ δουλεύουμε στον χώρο της τέχνης (σ.σ. η Σταυρούλα Σιάμου, χορογράφος και χορεύτρια). Λειτουργούμε συμπληρωματικά. Εξάλλου, έχουμε συνεργαστεί στο θέατρο».
Ο Γιώργος Γάλλος αναφερόμενος στην οικογένειά του και στον τρόπο που διαχειρίζεται το χρόνο του έχει δηλώσει: “Ο ερχομός των παιδιών αλλάζει αρκετά πράγματα. Οι επιλογές των δουλειών γίνονται με πιο σύνθετα κριτήρια, οι έξοδοι περιορίζονται, βλέπεσαι με λιγότερους φίλους, ο χρόνος για ξεκούραση αποκτά ιδιαίτερη αξία κτλ. Δεν είναι, όμως, αποθαρρυντικές αυτές οι αλλαγές. Απλώς μαθαίνεις να γίνεσαι πιο επιλεκτικός. Αναζητάς τα «λίγα και καλά»
«Η αγάπη που εισπράττουμε από τον κόσμο, όλοι μας σ´αυτή τη σειρά, είναι συγκινητική. Το νιώθεις απ´τον τρόπο που σε πλησιάζουν για να σου μιλήσουν. Πέρα απ´τα προσωπικά καλά λόγια η κουβέντα επικεντρώνεται στο πόσο τους αρέσει στο σύνολό της αυτή η σειρά. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Φαίνεται πως το κοινό είχε πραγματική ανάγκη να συναντηθεί με μια ποιοτική τηλεοπτική δουλειά. Και οι “Μέλισσες”, προφανώς δίνουν στον κόσμο αυτή την ευκαιρία. Επίσης, ευχή όλων είναι να συνεχίσουμε με την ίδια φροντίδα τη δουλειά μας καθώς έχουμε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Μ´έχει προβληματίσει πάντως ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που θα μου μιλήσουν θα αναφερθεί στο ότι στη σειρά φαίνομαι πιο μεγάλος, πιο παχύς, πιο άσχημος και πιο κοντός. Ακόμα και αυτοί που με γνώριζαν από πριν. Και λέω με έχει προβληματίσει γιατί δεν υπάρχει καμιά τεχνική παρέμβαση ούτε στο μακιγιάζ, ούτε στο μαλλί. “Πάλι καλά” λέω μέσα μου. Φαντάζεσαι να μου λέγανε το αντίστροφο!».
Πηγές: Bovary| Το Βήμα