Ο Γιάννης Νταλιάνης είναι ένας ηθοποιός φαινόμενο, και το λέω αυτό γιατί η περίπτωση του είναι σπάνια.
Της: Έπη Τρίμη
Μπορεί ο πολύς κόσμος να τον έμαθε από την τηλεόραση, και ιδιαίτερα τώρα με την συμμετοχή του στις “Άγριες μέλισσες”, αλλά έχει κάνει χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι.
Σχετικά με τις «Άγριες Μέλισσες» ο Γιάννης Νταλιάνης ανέφερε: «Οι Άγριες Μέλισσες είναι ένας κύκλος που έκλεισε αλλά και αυτό δεν είναι σίγουρο. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο Δούκας και η Μυρσίνη δεν έχουν κανέναν, μια τυπική σχέση χρόνων, ο δικηγόρος, τους καλεί ένα βράδυ σπίτι του. Τους συμπονεί. Πιθανότατα ο δικηγόρος θα επιστρέψει στον τρίτο κύκλο. Ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί οι συζητήσεις».
Για τη συμμετοχή του στον «Σιωπηλό Δρόμο» και τα παιδιά του, ο ηθοποιός τόνισε πως: «Είναι μια σειρά αξιώσεων, από κινηματογραφική άποψη και τον τρόπο της αφήγησης. Απευθύνεται σε πολύ νεανικό κοινό και έχει μια κινηματογραφική αφήγηση. Τα παιδιά μας είναι μικρά. 12 και 8 ετών. Είναι κορίτσια. Δεν βλέπουν το σίριαλ. Είναι κοινή απόφαση με τη Μαριλίτα να μη βλέπουν το σίριαλ. Ένα παιδί 8 χρονών ακόμη δε μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι στον χώρο της τέχνης ή της φαντασίας. Όταν παίζει μάλιστα ο γονιός του… Γενικά έχουν αντιληφθεί τι δουλειά κάνουν οι γονείς τους».
Ο Γιάννης Νταλιάνης γνώρισε την όμορφη ηθοποιό στα γυρίσματα της αστυνομικής σειράς “Ίχνη” που προβλήθηκε από το Mega το 2007. Η επαγγελματική συνεργασία έφερε τους δύο καλλιτέχνες πιο κοντά και η συμπάθεια και η χημεία που είχαν μεταξύ τους, εξελίχθηκε σε μία τρυφερή προσωπική σχέση. Το ζευγάρι δημιούργησε μία ευτυχισμένη οικογένεια αποκτώντας δύο παιδιά, δύο υπέροχες κόρες.
Όσον αφορά για τον γάμο του με τη Μαριλίτα Λαμπροπούλου, τα παιδιά τους και αν υπάρχουν δυσκολίες λόγω του κοινού τους επαγγέλματος, ο Γιάννης Νταλιάνης ανέφερε: «Συμφωνούμε στην τέχνη μας, μπορεί να διαφωνούμε στον τρόπο και στην μέθοδο, αλλά δεν υπάρχει ανταγωνισμός που να δημιουργεί πρόβλημα. Με ενδιαφέρει τα παιδιά να πάρουν πολλές προσλαμβάνουσες. Να γίνει ένας καλός επαγγελματικός προσανατολισμός, που δεν γίνεται δυστυχώς στα σχολεία. Να αναπτύξουν τα πραγματικά τους ταλέντα και να βρουν κάτι που τις κάνει ευτυχισμένες και να μπορούν να ζήσουν από αυτό. Και ας είναι αυτό ότι να ναι».