Ο Γιάννης Καλατζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Από μικρός στον κινηματογράφο, στο θέατρο για παιδιά και στο ραδιόφωνο, έγινε γνωστός ως «παιδί-θαύμα».
Της: Έπη Τρίμη
«Τον χαρακτηρισμό «Παιδί-θαύμα» μου τον είχανε δώσει γιατί έπρεπε να είμαι κι εγώ ένα μέρος του star system εκείνης της εποχής που ήθελε τα παιδιά θαύματα. Πριν από μένα ήταν ο Νίκος Πιλάβιος, μετά από μένα ο Βασιλάκης Καΐλας και άλλοι. Εγώ δεν θεωρώ πως ήμουνα παιδί θαύμα. Θεωρώ πως ήμουνα ένα παιδί με κάποια κλίση προς το να εκφράζομαι.
Αυτή την κλίση την είχαμε πάρει η αδελφή μου (Μίρκα) κι εγώ από τους γονείς μας που δεν ήτανε άνθρωποι της τέχνης αλλά τους άρεσε η τέχνη».
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή ως εξαιρετικό ταλέντο, παράλληλα με το Γυμνάσιο, με δασκάλους τον Γρηγόρη Βαφιά, τον Κώστα Μπάκα, την Ελένη Ζαφειρίου, τη Βέρα Ζαβιτσιάνου, τον Λάμπρο Κωστόπουλο, τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη και τον Κωστή Μεραναίο.
Τέλειωσε την Πάντειο και τη Νομική Αθηνών και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα σκηνοθεσίας θεάτρου στην Accademia Nazionale d’Arte Drammatica της Ρώμης.
«Όταν ήμουν 5 χρονών και ακόμα δεν πήγαινα σχολείο, είχαμε πάει οικογενειακώς στο «Άλσος» του Γιώργου Οικονομίδη, σαν θεατές», έχει εξομολογηθεί στην athensvoice. «Θυμάμαι ότι μαγεύτηκα με το θέαμα ποικιλιών που έβλεπα για πρώτη φορά. Ηθοποιούς σε νούμερα επιθεώρησης, μίμους, ζογκλέρ, τραγουδιστές, ακροβάτες, το χορευτικό ντουέτο Γιάννης Φλερύ, Λίντα Άλμα, τον ίδιο τον Οικονομίδη που ήταν ένας πολύ λαμπερός και χαρισματικός κομφερασιέ… Αλλά το τελειωτικό χτύπημα μου το έδωσε το δεύτερο μέρος του προγράμματος, που ήταν τα «ταλέντα», δηλαδή άνθρωποι που κατέφθαναν απ’ όλες τις άκρες της χώρας κυνηγώντας το όνειρο της δημοσιότητας και της επιτυχίας, αλλά και το βραβείο της βραδιάς που ήταν το μυθικό ποσό των 200 δραχμών! Ανάμεσα σε άλλους, ένα καλοντυμένο και κατάξανθο αγοράκι είπε ένα σαχλό ποιηματάκι που έκανε τη ζήλια μου να εκτιναχθεί και να οδηγήσει τα βήματά μου μέχρι τη σκηνή, εν αγνοία των γονιών μου που έπιναν αμέριμνοι την πορτοκαλάδα τους. Είπα ένα «κοινωνικού περιεχομένου» ποίημα, τον «Κουρελή» του Τίμου Μωραϊτίνη, το οποίο είχα μάθει ακούγοντας την αδελφή μου τη Μίρκα να το απαγγέλλει στη γιορτή λήξης του σχολικού έτους, στη δευτέρα δημοτικού. Έγινε ένας απίστευτος χαμός, πήρα τις 200 δραχμές, ο Οικονομίδης έψαχνε να βρει τη μάνα μου για πάρει το τηλέφωνό μας (δηλαδή του μπακάλη της γειτονιάς), ο Γιάννης Φλερύ μου είπε μελαγχολικά «Αχ, αγοράκι μου, να ’ξερες σε τι περιπέτεια μπαίνεις… » και ο σκηνοθέτης Αντρέας Λαμπρινός που έτυχε να είναι στο Κοινό με ζήτησε για να παίξω στην πρώτη μου ταινία, «Το κορίτσι με τα παραμύθια» με τη Βουγιουκλάκη.
Στα 72 του σήμερα ο ηθοποιός μιλώντας στην «Espresso» και απαντώντας σε ερώτηση για το τι θυμάται από την ταινία «Το κορίτσι με τα παραμύθια”, είπε ότι “θυμάμαι τα πάντα. «Κάποια στιγμή η Αλίκη ήρθε αργοπορημένη στο γύρισμα. Άρχισε να αγχώνεται και να λέει «βγείτε όλοι από το καμαρίνι μου, να μείνουν μόνο ο Άλκης (που βοηθούσε στο μακιγιάζ) και ο Γιαννάκης«. Και έμεινα μέσα στο καμαρίνι και είδα την Αλίκη γυμνή που ντυνόταν, με αυτά τα υπέροχα στήθη που είχε και δεν τα ξεχνάω ποτέ».
Στο θέατρο ο Γιώργος Καλατζόπουλος έπαιξε σημαντικούς ρόλους παιδιών, με δασκάλους και σκηνοθέτες τον Αλέξη Μινωτή, τον Κάρολο Κουν, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Ντίνο Δημόπουλο.
Ως επαγγελματίας ηθοποιός έπαιξε πρώτους και δεύτερους ρόλους στο θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη, στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, στο θίασο Έλλης Λαμπέτη, στο Εθνικό Θέατρο, στο ΚΘΒΕ, στο Θέατρο Στοά, στη Θεατρική Σκηνή, στα ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Κέρκυρας και Κρήτης, στο θίασο του Γ. Κιμούλη και σε πολλούς συνεταιρικούς θιάσους και ομάδες (Θέατρο του Λαού, Ελεύθεροι Καλλιτέχνες, Θέατρο της Νιότης, Θέατρο του Δρόμου, Ομάδα Σύγχρονης Τέχνης κ.ά.).
«Ο κινηματογράφος ήταν η απόλυτη ψυχαγωγία, το καλοκαίρι έπαιρνες μ’ ένα πενηνταράκι ένα σακουλάκι στραγάλια ή πασατέμπο και έβλεπες ταινίες αριστουργήματα.
Έχω πολλές αναμνήσεις από τα γυρίσματα. Έπρεπε να κάνω σχεδόν το γύρο της Ομόνοιας. Να ξεκινήσω από Πανεπιστημίου, να κατευθυνθώ προς τον κινηματογράφο “Κοτοπούλη” που ήταν στο στενάκι πριν την Αγίου Κωνσταντίνου, να περάσω απέναντι στην Πειραιώς και να καταλήξω στο εστιατόριο “Μέγας Αλέξανδρος”. Το περίπτερό μου κρεμόταν στο στήθος μου. Ένας ταμπλάς με καμιά πενηνταριά πακέτα τσιγάρα και δυο κούτες σπίρτα του Ελληνικού Μονοπωλίου. Περπατούσα στο πεζοδρόμιο φωνάζοντας “Τσιγάραααα… σπίρτααα… Πάρτε σας παρακαλώ, έχω τη μανούλα μου άρρωστη”. Έπρεπε να περπατάω με όσο πιο σταθερή ταχύτητα μπορούσα γιατί στην άσφαλτο, παράλληλα με μένα, πήγαινε το αυτοκίνητο της “παραγωγής”. Η κυκλοφορία στην Ομόνοια του ’56 δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή, εντούτοις ο τροχονόμος με την περικεφαλαία δεν αστειευόταν και δεν είχαμε υπολογίσει την ευαισθησία των συνανθρώπων μας εκείνης της εποχής. Σε κάθε βήμα, κάποιος περαστικός με σταματούσε και αγόραζε τσιγάρα ή σπίρτα ενώ εγώ έπαιζα χωρίς ν’ αλλάξω την έκφραση του χτυπημένου απ’ τη μοίρα παιδιού. Ώσπου να φτάσω στην Πειραιώς είχα ξεπουλήσει και η είσπραξή μου ήταν λίγο μικρότερη από την αμοιβή μου για ολόκληρη την ταινία! Με τον Νόβακ, εκτός από το “Θέλω να ζήσεις μανούλα», γύρισα άλλες δύο πολύ ωραίες ταινίες: «Για την αγάπη μιας ορφανής» με την Γκέλλυ Μαυροπούλου που έκανε την αδελφή μου και τον Στέφανο Στρατηγό, που έκανε ως συνήθως τον κακό αλλά ήταν πάντα ένας γλυκύτατος άνθρωπος, καλαμπουρτζής, ανοιχτόκαρδος και γκομενιάρης καθώς και “Το μυστικό της κατηγορουμένης”, όπου έκανα πάλι το μικρό αδελφάκι της πρωταγωνίστριας τη Μάρθα Βούρτση στα πρώτα της βήματα πολύ πριν καθιερωθεί σαν η “δακρύβρεχτη Μάρθα” ή «ο θηλυκός Ξανθόπουλος». Εγώ δούλευα τάχα στο «Μινιόν» σαν παιδί του ασανσέρ, όμως η ταινία είχε χαρακτηριστεί “ακατάλληλη” και στην πρεμιέρα στο «ΙΡΙΣ» της Ακαδημίας δεν με άφησαν να μπω. Θυμάμαι τον Νόβακ να εξηγεί πως είμαι εκ των πρωταγωνιστών, τη μάνα μου να παρακαλάει τον πορτιέρη, εμένα να εκβιάζω «αν δεν μ’ αφήσετε, θα κάτσω εδώ και θα μαρτυράω το μυστικό», έχει αναφέρει ξεδιπλώνοντας το «κουβάρι» των αναμνήσεών του ο Γιάννης Καλατζόπουλος στην.athensvoice.gr.
Έχει σκηνοθετήσει πάνω από εξήντα θεατρικές παραστάσεις για ενήλικες και παιδιά στο Εθνικό Θέατρο, στο ΚΘΒΕ, στα ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Κομοτηνής, Κέρκυρας και Κρήτης, καθώς και σε πολλούς ιδιωτικούς ή συνεταιρικούς θιάσους του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.
Από το 1982 διευθύνει την Ομάδα Σύγχρονης Τέχνης, στο πλαίσιο της οποίας λειτούργησε μέχρι πρόσφατα και η Παιδική Αυλαία.
Διετέλεσε πρόεδρος του ΣΕΗ (1990-92), διευθυντής στο Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου (2004), πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου για τα Παιδιά και τους Νέους και της Eπιτροπής του ΥΠΠΟ για τα Kρατικά Bραβεία παιδικού θεατρικού έργου.
Έχει διασκευάσει και ανεβάσει για το παιδικό κοινό έργα του Αριστοφάνη, του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του Ίψεν, του Λόρκα κ.ά. Έχει εκδώσει «Τα ρούχα του βασιλιά» από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.