Ο Γεράσιμος Μιχελής γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ηθοποιός, αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Βεάκη. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια φωνητικής ενώ σπούδασε κι στο Ωδείο του Πειραιά μονωδία και θεωρία.
Της: Έπη Τρίμη
Συμμετείχε επίσης, στο τριετές Εργαστήρι Αρχαίου Δράματος του Λ. Βογιατζή (1989-1992).
Έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και τηλεοπτικές παραγωγές.Όλοι τον θυμόμαστε να υποδύεται τον «κακό» στο σήριαλ «Παρά πέντε του Γιώργου Καπουτζίδη.
Οι γονείς μου με πήγαιναν τακτικά θέατρο όταν ήμουν μικρός
Μου προκαλούσε δέος η σκοτεινή αίθουσα του θεάτρου με τον πολύ τον κόσμο ,που σε απόλυτη ησυχία, όλα κι όλοι μεταμορφώνονταν με μαγικό τρόπο σε κάτι άλλο.Κι εγώ, βγαίνοντας από το θέατρο , ένιωθα πως είχα πάρει κάτι από την μαγεία του. Αυτό το στοιχείο ήταν που με γοήτευε πολύ από μικρό. Το θέατρο σου δίνει την ευκαιρία να μετατοπιστείς, να αλλάξεις. Ηθοποιός βέβαια, αποφάσισα να γίνω πολύ αργότερα. Μεγάλος πια. Η απόφαση ήταν ακαριαία . Σαν αιφνίδιος έρωτας, έτσι θυμάμαι μου προέκυψε. Ήταν μία εκστατική στιγμή που ένιωθα να με οδηγεί κάπου χωρίς να ξέρω γιατί, απλά πήγαινα…
Η τέχνη του θεάτρου δεν είναι, όπως η τηλεόραση, μοναχική απόλαυση
Είναι μέσο για επικοινωνία , τόπος που πραγματώνεται η κοινότητα. Θεατές επιλέγουν να πάνε σε έναν χώρο και να παρακολουθήσουν σε συγκεκριμένο χρόνο , όλοι μαζί , κάτι κοινό. Γίνονται μάρτυρες- κοινωνοί μιας ζωντανής δράσης που συμβαίνει την δεδομένη στιγμή μπροστά στα μάτια τους ,για μία φορά άπαξ !Αυτή η λειτουργία μπορεί να τους προβληματίσει , να τους κάνει ίσως , να νιώσουν ασφάλεια, θαλπωρή, χαρά, ίσως και να τους μετατοπίσει. Αυτήν την εμπειρία μόνο το θέατρο την παρέχει, έχει αναφέρει ο Γεράσιμος Μιχέλης.
Συγκινεί το μήνυμά του για τον θάνατο του Διονύση Μπουλά
Πιο συγκεκριμένα, ο ίδιος έγραψε:
«Τώρα… Γ. Α. Τώρα
Κι ίσως να ’ναι μονάχα μια στιγμή
—Ακόμα μια στιγμή τί θα προσθέσει;—
Νιώθεις ακόμα πιο σκληρά πιο πονεμένα
Τις πληγές των πραγμάτων που αγαπούσες
Χωρίς καμιά καμιά πια φρεναπάτη.
Φεύγουμε κι ίσως γελαστήκαμε στο τέλος
Ίσως να μείναμε στο τέλος πάλι μόνοι
Τώρα που πια δε θέλεις δρόμο να γυρίσεις.
Μ’ αν πρέπει τώρα να πεθάνουμε, το ξέρεις,
Πρέπει γιατί αύριο δε θα ’μαστε πια νέοι.
Μανώλης Αναγνωστάκης
ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΗΝ ΜΟΥ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΡΔΙΕΣ, ΠΟΝΑΝΕ ! . ΚΛΑΨΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΈΧΑΣΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ !….»
