Ο Ερρίκος Λίτσης γεννήθηκε το 1955. Είναι κυρίως γνωστός για τις συνεργασίες του με τον Γιάννη Οικονομίδη, για τις ταινίες Σπιρτόκουτο (2002) και Η ψυχή στο στόμα (2006). Στην τηλεόραση έχει συμμετάσχει σε σειρές όπως οι 10η Εντολή, Άμυνα ζώνης και Το Δέκα, ενώ στο θέατρο έχει ερμηνεύσει έργα των Ιάκωβου Καμπανέλλη και Κόνορ ΜακΦέρσον.
Της: Έπη Τρίμη
Πιο πρόσφατα, ο Λίτσης συνεργάστηκε δύο φορές με τον Τάσο Μπουλμέτη, για τις ταινίες Νοτιάς (2016) και 1968 (2018).Φέτος, κάνει την δεύτερη συστηματική του εμφάνιση στη μικρή οθόνη στην πολυλάλητη σειρά της ΕΡΤ «Τα καλύτερα μας χρόνια» σε σκηνοθεσία Όλγας Μαλέα ως σταθερός θαμώνας του καφενείου και πολέμιος του Κομμουνισμού. Κόντρα ρόλος.
Οι γονείς μου ήθελαν να είμαι ευτυχισμένος με τις επιλογές μου
Ο Ερρίκος Λίτσης ήταν πάντα τριγύρω: Έπαιζε μουσική ως dj, ζωγράφιζε, σκάρωνε με φίλους underground φιλμάκια και παρέμενε cool και πολιτικοποιημένος.«Οι γονείς μου ήθελαν να είμαι εγώ καλά. Δεν συνάντησα πολλά εμπόδια από εκείνους στη ζωή μου. Ήθελαν, όπως κάθε μικροαστός γονιός της δεκαετίας του ’70, να σπουδάσω κάπου. Πέρασα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Πειραιά, Ανωτάτη Βιομηχανική λεγόταν τότε. Η μάνα μου χαρακτηριστικά έλεγε “αγόρι μου, κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός είχε αναφέρει ο ταλαντούχος ηθοποιός στην athensvoice.gr.
Τα παιδικά χρόνια
Γεννήθηκα στα Πετράλωνα. Στα Άνω Πετράλωνα συγκεκριμένα – έχει διαφορά. Στον «Ζέφυρο» κάθε Κυριακή έβλεπα αγώνες κατς με τον Σουγκλάκο και τον Τρομάρα, και δίπλα είχε μια μάντρα με Καραγκιόζη. Πιο πέρα υπήρχε το σινεμά «Άννα». Έπαιζε ταινίες με τον Μασίστα και τον Γκοτζίλα. Αυτό ήταν εκεί που είναι τώρα ένα σούπερ μάρκετ, αν έχεις προσέξει. Ζούσα στην πρώτη πολυκατοικία των Άνω Πετραλώνων, στο κτήριο του Παυλίδη. Εκεί μεγάλωσα, έχει αναφέρει στη lifo.gr
Η απώλεια και η κατάθλιψη
«Από το 1997 μέχρι το 1999 πέρασα μία περίοδο μεγάλης στεναχώριας, όχι κατάθλιψης αλλά θλίψης, πένθους. Το 1997 είναι η χρονιά που ολοκληρώθηκε η απώλεια των γονιών μου: Το ’96 η μητέρα μου και το ’97 ο πατέρας μου. Τότε, με την παρότρυνση φίλων αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά αγαπάω γιατί κατάλαβα ότι η ζωή είναι κάτι που χωρίς να σε προειδοποιήσει τελειώνει. Μέσα σε ένα χρόνο έχασα και τους δύο γονείς μου.
Όλο αυτό με έβαλε στη σκέψη ότι μήπως πρέπει τελικά να ψάξουμε και να ακολουθήσουμε τα πραγματικά μας θέλω. Τα δικά μου ήταν το να ασχοληθώ με το θέατρο, το σινεμά. Με την παρότρυνση φίλων που τα ήξεραν όλα αυτά ξεκίνησα να κάνω κάποια σεμινάρια. Ξεκίνησα να δουλεύω σε αυτό το πράγμα και απελευθερώθηκα», είχε αναφέρει στα πλαίσια συνέντευξής του στην athensvoice.gr.
