Η Ελπίδα Αμίτση είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και ενδυματολόγος. Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Ο Σιμιγδαλένιος (2016), Κάποτε ένας πυροβολισμός (2018), Ηοmo Normalis”, το πρότυπο της «ομαλότητας» (2016), Ο μικρός αδελφός (2016). Ωστόσο, φέτος σκηνοθετεί τον εαυτό της στην εξαιρετική παράσταση «Ο κύκλος που δεν κλείνει…».
Της: Έπη Τρίμη
Ελπίδα, σκηνοθετείς τον εαυτό σου στην παράσταση «Ο κύκλος που δεν κλείνει…». Τι δυσκολίες και τι παγίδες μπορεί να κρύβει;
Ε.Α. Σε εγρήγορση όλες οι αισθήσεις με οδηγό την εσωτερική σου φωνή καθοδηγείς την κίνηση τους χρωματισμούς και τις τονικότητες για να αποδώσεις τις σκέψεις που δονούν τα συναισθήματα. Αυτοπαρατήρηση με καθαρή καρδιά για να οδηγήσεις σωστά το κείμενο που σου εμπιστεύτηκε ο συγγραφέας και να το τιμήσεις με την τριπλή σου δράση (πνευματική- ψυχική- σωματική).
Τι θα αποκομίσει ο θεατής βλέποντας την παράσταση;
Ε.Α. Ότι είδε μια καλή παράσταση, σωστά δουλεμένη, που υπηρετεί με έντιμο τρόπο ένα σημαντικό κείμενο.
Στο δελτίο τύπου που έλαβα αναφέρεις: «Όπως ο Φοίνικας αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, έτσι και το Έθνος έχει ανάγκη να αναγεννηθεί». Ποιες πιστεύεις είναι οι παθογένειες του έθνους μας και τι θα ήθελες να αλλάξει;
Ε.Α. Η έλλειψη αμοιβαιότητας, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης θίγουν βαθύτατα την ανθρώπινη οντότητα. Η δημιουργία του καλού και του ωραίου μέσα από την αξιοκρατία, μεταμορφώνουν τον άνθρωπο για το μεγάλο έργο της αγάπης όπου με την καθοδήγηση της σοφίας η αδελφοσύνη και η ευτυχία είναι η πραγματική πρόοδος και αναγεννούν την ανθρωπότητα.
Είσαι ικανοποιημένη από τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας;
Ε.Α. Μέσα στην τόσο δύσκολη γενικά, παγκόσμια συγκυρία, προσπαθώ να δω και το εύχομαι πώς θα μπορούσε η χώρα να βρει τον καλύτερο βηματισμό της και να προοδεύει όσο γίνεται περισσότερο, χρησιμοποιώντας σε κάθε τομέα τους καλύτερους.
Η δική σου ζωή και καθημερινότητα πόσο δύσκολη υπήρξε από την πανδημία και έπειτα;
Ε.Α. Η πανδημία έπληξε καίρια την τέχνη τον πολιτισμό και την παιδεία. Οπωσδήποτε όμως δεν πιστεύω πως ωφελούν οι υπερβολές ούτε ο πανικός.
Ποια είναι τα αντίβαρά σου και πως ένας άνθρωπος όταν γύρω του όλα καταρρέουν μπορεί να λούσει την ψυχή του με φως;
Ε.Α. Μα αυτό ακριβώς είναι η πορεία μιας ολόκληρης ζωής: Με την παιδεία του καθένας, με τις αξίες, τα πιστεύω του, με τις εμπειρίες του και με τους αγώνες που έχει δώσει! Και το καταστάλαγμα είναι αυτό που μένει: Το εσωτερικό ταξίδι στο βάθος της ύπαρξης.
Ποια είναι η μεγαλύτερή σου μάχη ως άνθρωπος και ποια ως ηθοποιός; Συναντιούνται κάπου;
Ε.Α. Προφανώς και συναντιούνται: Δεν μπορείς να είσαι ένας ανήθικος άνθρωπος και να παριστάνεις τον ηθικό ηθοποιό! Αργά ή γρήγορα φαίνονται αυτά… Με τις εμπειρίες τού παρελθόντος και τη ματιά στο τώρα, έχω την αίσθηση μέσα μου ότι ο άνθρωπος προχωρά πάντα καλά με τον καλλιτέχνη.
Η σαπίλα της κοινωνίας μας φανερώθηκε και η δυσωδία της δεν έχει τέλος. Πώς ένιωσες όταν άνοιξε ο ασκός του Αιόλου αρχικά στην καλλιτεχνική οικογένεια και στη συνέχεια σε άλλους κλάδους αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα των καθημερινών ανθρώπων;
Ε.Α. Αυτά είναι φαινόμενα ενός έθνους που παρακμάζει γιατί οι πυλώνες του παιδεία, γλώσσα, δικαιοσύνη έχουν κλυδωνιστεί. Όμως υπάρχει πάντα η ελπίδα και η αληθινή προσφορά και για αυτό η χώρα προχωρά πάντα μπροστά.
Οι διαφορετικοί άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι σε μια εικόνα που δεν ακολουθεί το σύγχρονο lifestyle πώς μπορούν να επιτρέψουν στην ψυχή τους να ανθίσει;
Ε.Α. Η ελευθερία, δημιουργεί γαλήνη, αρμονία και ισορροπία. Συνεπώς, αν πράγματι κάποιους δεν τους απασχολεί το lifestyle σίγουρα θα είναι ευτυχείς μ’ ένα ταπεινό λουλούδι και μ’ ένα πουλάκι που κελαηδά έξω απ’ το παράθυρό τους.
Θα σε ενδιέφερε να σκηνοθετήσεις ένα σήριαλ στην τηλεόραση;
Ε.Α. Εξαρτάται από το θέμα και την ποιότητα εργασίας.
Υπάρχει κάποια σειρά που παρακολουθείς ανελλιπώς και στην οποία θα ήθελες να συμμετάσχεις ως ηθοποιός;
Ε.Α. Όχι.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Ε.Α. Δεν μου αρέσει να μιλώ για το μέλλον. Εστιάζομαι στο τώρα, στην παράσταση που παίζεται στο θέατρο ΕΝ-Α , το ‘Ο κύκλος που δεν κλείνει’. Κάποια πολύ δυνατά, ’δημόσια- κοινωνικά’, πολιτικά θα έλεγα κείμενα, που εμπεριέχονται στο βιβλίο του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου «Ο Αδάμ και το μήλο» (εκδόσεις Οδός Πανός, 4η έκδοση, 2021). Είναι ένα εξαιρετικό έργο, που περιγράφει με συνταρακτικό αλλά και τόσο γλαφυρό τρόπο όλη την κακοδαιμονία της χώρας μας, εδώ και πολλά χρόνια. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μην συγκινηθεί βαθιά, διαβάζονταν ή ακούγοντας αυτό το σπαραχτικό μα και προφητικό μανιφέστο που ο συγγραφέας απευθύνει σε όλους τους Έλληνες.
