Σαν σήμερα, το βράδυ της 25ης Ιουλίου το 1983, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης διοργανώνει μία συναυλία στη Βουλιαγμένη, η οποία εξελίχθηκε σε πάρτι 100.000 ατόμων! Μάλιστα, θα μπορούσε να είχε και μεγαλύτερη συμμετοχή αν ο κόσμος δεν είχε κολλήσει στη κίνηση η οποία έφτανε μέχρι το κέντρο της Αθήνας, στην λεωφόρο Αμαλίας.
Τη δεκαετία του ΄80 οι συναυλίες δεν ήταν διαδεδομένες και αυτή του Λουκιανού αποτέλεσε την απαρχή για μια σειρά μεγάλων συναυλιών, έξω από τα όρια των γηπέδων της πόλης. Το τι θα επακολουθούσε το έδειξε η προπώληση των εισιτηρίων καθώς έφυγαν στη στιγμή 25.000 εισιτήρια.
Η πλαζ του ΕΟΤ ήταν κλεισμένη από τον περασμένο Ιανουάριο ενώ είχε στηθεί μια πλωτή εξέδρα -μια φορτηγίδα που είχαν φέρει από τον ΟΛΠ -και είχε εγκατασταθεί στα δύο μέτρα από την ακτή. Η αδημονία και η προσμονή μάλιστα του κόσμου ήταν τέτοια που το κρατικό ραδιόφωνο είχε συμφωνήσει για την αναμετάδοση της συναυλίας.
Το πιο ωραίο της βραδιάς όμως ήταν η εμφάνιση των πολλών guest star που έκαναν την εμφάνισή τους, δίχως να έχουν ανακοινωθεί στον κόσμο. Απλά έκαναν την εμφάνισή τους σε ανυποψίαστη στιγμή, με τον κόσμο να παραληρεί.
Εμφανίστηκαν ονόματα όπως οι
Κατέφθαναν διαδοχικά στην πλατφόρμα με κρις κραφτ από τον ΟΛΠ και το κοινό εκστασιάστηκε που βούτηξε μέσα στο νερό. Οι προνοητικοί με τα μαγιό τους και οι συνεπαρμένοι από τις στιγμές, με τα ρούχα, έφτασαν μέχρι την πλωτή εξέδρα που βρίσκονταν οι τραγουδιστές και οι μουσικοί και τραγουδούσαν και χόρευαν μέσα στο νερό.
Με τη σύμφωνη γνώμη των διοργανωτών και της αστυνομίας, μπήκαν ακόμα και αυτοί που δεν είχαν εισιτήριο (δεν είχαν άλλωστε τόσα πολλά) ενώ καταναλώθηκαν όλες οι μπύρες, τα αναψυκτικά και οι τυρόπιτες της περιοχής. Εκείνο το βράδυ ζευγάρια γνωρίστηκαν χορεύοντας, νέες παρέες σχηματίστηκαν ενώ δεν σημειώθηκε το παραμικρό παρατράγουδο, μεταξύ 100.000 κόσμου και χωρίς έναν σεκιούριτι!
Το μέγεθος του πλήθους δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί με την τεχνολογία της εποχής, ο ήχος δεν μπορούσε να φτάσει σε όλους, αλλά κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Τον είχε συνεπάρει το πάρτι και μάλιστα κάποιοι άκουγαν τη μουσική από τα τρανζίστορ που είχαν συντονισμένα στο β΄ πρόγραμμα.
Όταν τελείωσε η συναυλία ή πιο σωστά το «πάρτι της Βουλιαγμένης», η Μαντώ ξεχάστηκε στην πλατφόρμα τραγουδώντας jazz κι αναγκάστηκε να ζητήσει από ένα σκάφος του λιμενικού για να επιστρέψει στην ξηρά, αλλά δεν πείραξε ούτε καν την ίδια, ενώ πλήθος κόσμους προτίμησε να κοιμηθεί στην παραλία και να φύγει με το πρώτο πρωινό λεωφορείο.
Βέβαια έκαναν την εμφάνισή τους και λίγοι κακεντρεχείς που βρήκαν αρνητικά σε όλο αυτό. Όπως ο Β.Φίλιας στην Ελευθεροτυπία, που έγραψε για ένα βράδυ πνιγμένο στα ναρκωτικά και για την αποθέωση του αμερικανικού τρόπου ζωής ή ο Ν. Ζαχόπουλος, που σχολίασε «έναν κάτωχρο Κηλαηδόνη, που δεν είπε παρά τρία μόνο τραγούδια γαντζωμένος από μια κιθάρα». Όσοι ήταν εκεί είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Γι αυτό και το πάρτι της Βουλιαγμένης έμεινε στην ιστορία.