Η Εφη Γούση γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Ζει στην Αθήνα τα τελευταία 9 χρόνια και έχει αξιόλογες θεατρικές δουλειές στο ενεργητικό της (έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις Cleansed, Dogville, Fuite or the three sisters, chez Alba, Medea 4.48).
Της: Έπη Τρίμη
Έχει πάρει μέρος ως φωτογράφος, στις εκθέσεις σύγχρονης τέχνης Rooms 2014 με το Skin Possesion και Vanity με το Etoile, στην γκαλερί Καππάτου και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκόνου αντίστοιχα. Τέλος, συνεργάστηκε στο θέατρο ως ηθοποιός, με τους Μ. Μαρμαρινό, Γ. Χουβαρδά, Γ. Παρασκευόπουλο, Α. Ρίγλη, Α. Φωνιαδάκη.
Η Έφη ζει και δημιουργεί μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Επέλεξε την Πόλη του Φωτός για τη μετεγκατάστασή της συνειδητά. Είναι κοντά στο Λονδίνο –όπου κάνει πολλές δουλειές, αλλά δε θα ήθελε να ζει εκεί–, ενώ της δίνει αρκετές ευκαιρίες να εξελιχθεί καλλιτεχνικά ως φωτογράφος αλλά και προσωπικά. Η φωτογραφία της μοιάζει με εκτόνωση από τη σκηνοθεσία, μια μικρογραφία του μεγαλύτερου οράματός της που δεν είναι πάντα εφικτό να δούμε σε μια σκηνή λόγω της παραγωγής που θα χρειαζόταν.
«Τελείωσα διακόσμηση εσωτερικού χώρου αλλά αυτό ήταν κάτι που ο πατέρας μου ήθελε και όχι εγώ. Μετά απ’ αυτό, αποφάσισα να πάρω όλο το ρίσκο και να κάνω αυτό που μου έλεγε το ένστικτό μου, να δώσω εξετάσεις για την δραματική σχολή του ΚΘΒΕ όπου και τελικά πέρασα.
Η σκηνοθεσία ήταν κάτι που δούλευα μέσα στη σχολή ακόμη, και μετά την σχολή όταν αντιλήφθηκα ότι όλες αυτές τις εικόνες που βλέπω για να τις εκτονώσω σκηνοθετικά χρειάζομαι κάποια πολλά χρήματα, έπιασα την φωτογραφική μηχανή κι άρχισα να τα στήνω εκεί».
Το 2013, η Έφη έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία μικρού μήκους, La Nuance bleue du profond Rouge, όπου απέσπασε βραβείο στο 7th Τhessaloniki International Short Film Festival.
Καλοκαίρι 2009, επέστρεφα από την Αίγινα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να βρω δουλειά. Στο πλοίο δίπλα μου καθόταν μια οικογένεια Γερμανών με δύο ξανθά μικρά κορίτσια, το ένα ήταν μεγαλύτερο. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν κι άρχιζαν να παίζουν, να τρέχουν, να γελάνε. Κι εκεί επάνω στο παιχνίδι, το πιο μικρό έπεσε και χτύπησε. Χτύπησε στο γόνατο. Δεν έκλαψε, αλλά το κοιτούσε ξανά και ξανά σαν να προσπαθούσε να βρει την πληγή που δε φαινόταν. Την ώρα που κοίταζε το γόνατό της, την έβγαλα φωτογραφία, συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό η ταινία του Ρομέρ, «Το γόνατο της Κλαίρης». Έτσι έγινε.
“Οι φωτογραφήσεις μόδας που κάνω έχουν πολύ μεγάλο κόστος οικονομικό και με εκφράζουν απόλυτα. Προτιμώ να έχω λιγότερες δουλειές που δείχνουν την καλλιτεχνική μου υπόσταση. Νιώθω πως ό,τι παρουσιάζω δημιουργεί ένα στυλ, ώστε να αναγνωρίζει ο κόσμος που με παρακολουθεί τη δουλειά μου, τους κώδικές μου. Στο θέατρο, από την άλλη, κάνω πιο σκληροπυρηνικά πράγματα. Στην Ελλάδα λόγω του περιορισμένου budget των παραγωγών δεν μπορείς να κρατήσεις την αισθητική που έχεις στις φωτογραφίες. Θα χρειαζόταν υπερβολικά πολλά χρήματα. Στο σανίδι είναι πιο ωμά τα πράγματα” σχολιάζει. Η βία και η εξουσία φαντάζουν σαν κεντρικά θέματα στη θεατρική δουλειά της, αλλά η Έφη δεν έχει μια ξεκάθαρη ματιά απέναντί τους. “Η βία και η αίσθηση ότι είμαι ανυπεράσπιστη απέναντί της είναι από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Προσπαθώ μέσα από τα έργα όχι να την προβάλλω, αλλά να δείχνω τι προκαλεί, τις συνέπειές της. Ό,τι κάνω έχει έναν εξαγνισμό, ένα ρομαντισμό, και ως καλλιτέχνις πιστεύω έντονα στην κάθαρση. Είναι ένα στοιχείο που θέλω να υπάρχει σε όλα τα έργα μου” λέει χαρακτηριστικά.
Πηγές: Bovary | Madame Figaro | elculture.gr