Η Τζένη Μαστοράκη, Ελληνίδα ποιήτρια και μεταφράστρια, που έχει τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 75 ετών.
Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες ποιητικές φωνές του νεοελληνικού λογοτεχνικού κανόνα, ενώ άνηκε στη λεγόμενη γενιά του ’70, η οποία έβαλε νέες βάσεις, προσανατολισμούς και ταυτότητα στην ποίηση του 20ού αιώνα.
Τη δυσάρεστη είδηση για την ποιήτρια έκανε γνωστή Λίνα Μενδώνη.
Ειδικότερα, σε συλλυπητήριο μήνυμα που εξέδωσε η Υπουργός Πολιτισμού υπογραμμίζει:
“Η απώλεια της Τζένης Μαστοράκη μας στερεί μία από τις μεγαλύτερες μορφές των σύγχρονων Γραμμάτων μας. Εκπρόσωπος της Γενιάς του 70, μας καταλείπει ένα ποιητικό έργο, το οποίο πέρασε τα σύνορα και γνώρισε πολλές ξενόγλωσσες εκδόσεις. Διακρίνεται για το απόλυτα προσωπικό του στίγμα, αναδεικνύοντας την άρρηκτη σχέση γραφής και ανάγνωσης αλλά και την πολύχρονη βιωματική εμπλοκή της δημιουργού με τη γλώσσα, την ιστορία και τη λογοτεχνία.
Η Τζένη Μαστοράκη υπήρξε κορυφαία μεταφράστρια. Αναμετρήθηκε με κλασικά και σύγχρονα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από την πεζογραφία, την ποίηση, το θέατρο, αλλά και εμβληματικά δοκίμια, από διαφορετικές γλώσσες. Μας πρόσφερε μεταφράσεις που αποτελούν σημεία αναφοράς, τόσο για τα ίδια τα έργα, όσο και για τον επανακαθορισμό του μεταφραστικού είδους. Το μεταφραστικό corpus της Τζένης Μαστοράκη, το οποίο συγκρότησε επί δεκαετίες, με αφοσίωση, επίμονη και επίπονη δουλειά, διακρίνεται για τη γλωσσική του ακρίβεια και το ξεχωριστό αισθητικό του αποτύπωμα.
Μέσω της μακράς πορείας της αναδείχθηκε σε μοναδική περίπτωση των ελληνικών Γραμμάτων, που τίμησε με την αδιάλειπτη και ποιοτική, χωρίς εκπτώσεις, προσφορά της. Στο έργο της συνδύασε την ασυμβίβαστη μέριμνα για τη γλώσσα με τη δημιουργική ανάπλαση του παρελθόντος, τη χαρτογράφηση της μνήμης και τη σιωπηλή, αλλά εκφραστικότατη αφομοίωση του βιώματος.
Η Τζένη Μαστοράκη σπάνιος άνθρωπος, σπάνιος δημιουργός, με παραδειγματική αφοσίωση στην Τέχνη, δεν επεδίωξε ποτέ την περιττή και άσκοπη δημοσιότητα. Πρόλαβε, όμως, να χαρεί την αναγνώριση του έργου της, όπως πιστοποιούν οι πολυάριθμες βραβεύσεις της, με εξέχουσα την απονομή του Μεγάλου Βραβείου Γραμμάτων 2020″.
Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, μούσα και τελευταία σύντροφος του Οδυσσέα Ελύτη, έκανε μία σπάνια δημόσια εμφάνιση, στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής της Μαρίνας Ψάλτη, με τίτλο «More than Silk» στη genesis gallery.
Για την εμφάνισή της, η 58χρονη επέλεξε να φορέσει ένα αέρινο φόρεμα, με χρωματιστό print και είχε τα μαλλιά της πιασμένα σε πλεξούδα.
Στις 18 Μαρτίου του 1996, ο βραβευμένος με Νόμπελ ποιητής, άφησε την τελευταία του πνοή, στο σπίτι, του στην Αθήνα, από ανακοπή καρδιάς. Το έργο του, ο Έλληνας ποιητής το εμπιστεύθηκε στη μούσα του, τη γυναίκα της ζωής του και ποιήτρια, η οποία έμεινε μαζί του τα 13 τελευταία χρόνια της ζωής του.
Σήμερα, η ποιήτρια, εκτός από διαχειρίστρια του έργου του Οδυσσέα Ελύτη, εξακολουθεί να γράφει ποίηση, δοκίμια και παραμύθια.
Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Βυζαντινή και Νεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Γράφει εκτός των άλλων ποίηση -έχει μάλιστα εκδοθεί επτά ποιητικά της βιβλία από τις εκδόσεις «Ύψιλον» και έχει γράψει ποιητικά κείμενα και στίχους για έργα γνωστών συνθετών.
Η γνωριμία της με τον Οδυσσέα Ελύτη έγινε πρώτα με το έργο του, όταν ήταν μαθήτρια και διάβαζε ποίησή του. «Τα τρία ποιήματα με σημαία Ευκαιρίας» ενέτειναν την επιθυμία της να γνωρίσει τον ποιητή, του έγραψε τις σκέψεις και τον θαυμασμό της γι΄ αυτό το έργο και αργότερα συναντήθηκαν.
Σε συνέντευξή της στη Μυρτώ Λοβέρδου και στο Bovary, το 2021, είχε υπογραμμίσει ότι «ζούσε πολύ απλά. Όπως κάθε άνθρωπος που δεν τον ενδιαφέρει το φαίνεσθαι αλλά η ουσία, όπως κάθε άνθρωπος που ξέρει να παίρνει χαρά από τα ταπεινά, ενώ συνάμα ξέρει και μπορεί να αναδεικνύει αξίες και αρετές και με αυτές να συντηρείται. Ένας άνθρωπος αφιερωμένος στην πνευματική δημιουργία διαμορφώνει ανάλογα την ζωή του, καθορίζει ανάλογα την καθημερινότητά του. Με απλότητα, ολιγάρκεια και στόχευση στο ουσιώδες. Λίγες συναντήσεις, λίγες μετακινήσεις αλλά πολλή δουλειά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συνυπήρξαμε με πολύ σεβασμό και αγάπη».
Έζησαν ευτυχισμένα, παρά τα 53 χρόνια που τους χώριζαν.