Ο Αύγουστος Κορτώ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979. Το δε πραγματικό του όνομα είναι Πέτρος Χατζόπουλος και επαγγελματικά δραστηριοποιείται ως συγγραφέας και μεταφραστής. Επίσης, εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε διαδικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Της: Έπη Τρίμη
Σπούδασε στην Ιατρική σχολή του ΑΠΘ, χωρίς ωστόσο να πάρει πτυχίο. Το 1999 δημοσίευσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων του, το «Βιβλίο των βίτσιων», και έκτοτε ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή και τη μετάφραση. Σήμερα, ζει στα Εξάρχεια.
Στα πρώτα βιβλία του ήταν επηρεασμένος από τα έργα του μαρκησίου Ντε Σαντ, σε επόμενα όμως πραγματεύεται θέματα όπως ο θάνατος, η κατάθλιψη (την οποία αντιμετώπισε και ο ίδιος), η μητρότητα και η αγάπη. Επιρροή στο έργο του είχε η αυτοκτονία της μητέρας του. Η ζωή της αποδίδεται μυθιστορηματικά στο «Βιβλίο της Κατερίνας» που έχει μεταφερθεί και στο θέατρο.
Εκτός από μυθιστορήματα, έχει γράψει ποιήματα, θεατρικά, παιδικά έργα και μεταφράζει κυρίως σύγχρονη αμερικανική πεζογραφία. Έγραψε ακόμη το σενάριο και τη μουσική της ταινίας «Τεστοστερόνη» του Γιώργου Πανουσόπουλου.
Για τη μητέρα του ο Αύγουστος Κορτώ είχε δηλώσει: «Στα δεκατέσσερα, η μάνα μου άρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού, κι έπεσε σε κατάθλιψη. Η γιαγιά μου την εξόρκισε να μην πει κουβέντα σε κανέναν – για να μην της βγει η ρετσινιά της τρελής, και να μη ρεζιλέψει την οικογένεια – κι έπειτα την πήγε σ’ έναν επιφανή ψυχίατρο της Σαλονίκης (τότε ακόμα τους λέγαν κατ’ ευφημισμόν ‘νευρολόγους’).
Στο ιδιαίτερό του, ο λαμπρός αυτός επιστήμων ζήτησε απ’ το Κατερινάκι να γδυθεί, να βγάλει ακόμα και το σουτιέν, για να την εξετάσει. (Τι πιο φυσικό, σε ψυχιατρική συνεδρία με έφηβη που υποφέρει από αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη;) Κάποια στιγμή, η μητέρα μου κατάλαβε ότι η ψηλάφηση δεν είχε ιατρικό χαρακτήρα, ότι ήταν κανονικό χούφτωμα, αλλά είχε πετρώσει – οι τρελοί, μονολογούσε, δεν δικαιούνται να έχουν αξιοπρέπεια.
Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσον, αν δεν είχε συμβεί αυτό το περιστατικό βάναυσης κακοποίησης, η κατάληξή της θα ήταν διαφορετική. Μια γυναίκα που έπασχε από διπολική διαταραχή κι αλκοολισμό τη δεκαετία του ’80, σε μια πόλη όπου ελάχιστοι γιατροί είχαν ψυχοθεραπευτική επάρκεια, κι όταν τα φάρμακα ήταν ακόμα τόσο πρωτόγονα, που για να πάρεις αντιψυχωσικό χρειαζόσουν κι αντιπαρκινσονικό για τις παρενέργειες, πιθανότατα θα είχε κακό τέλος έτσι κι αλλιώς. Κι ωστόσο, μοιραία, αναρωτιέμαι: αν, τα τριάντα πέντε χρόνια που πέρασε ως αβοήθητη άρρωστη, μπορούσε να εμπιστευτεί έστω έναν ψυχίατρο, είχε το σθένος να αρχίσει τακτικές συνεδρίες, μήπως σήμερα θα ήταν ακόμα ζωντανή; Αλλά πώς να ‘δειχνε εμπιστοσύνη, πώς να καθόταν ή να ξάπλωνε μπροστά σε ψυχίατρο, χωρίς την αναβίωση του τραύματος; Κι έτσι, το ‘ριχνε απλώς στα χάπια».
Ο Κορτώ είναι ακτιβιστής κατά των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ενώ έχει δεχτεί και λεκτικές επιθέσεις για τις θέσεις του. Τον Νοέμβριο του 2014 παντρεύτηκε στην πολιτεία της Νέας Υόρκης τον σύντροφό του. Στις 25 Ιανουαρίου 2016 υπέγραψε σύμφωνο συμβίωσης μαζί του, όντας από τα πρώτα ομόφυλα ζευγάρια που σύναψαν σύμφωνο την πρώτη μέρα ισχύος του στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα ο Αύγουστος Κορτώ είχε πει για τον σύζυγό του Τάσο: «Χωρίς τον Τάσο δεν θα υπήρχε ούτε δουλειά ούτε τίποτα. Δεν θα υπήρχε κίνητρο. Αν δεν γράψω για τον Τάσο όλη την ώρα και ότι κάνω γίνεται για να μπορώ να το μοιραστώ μαζί του».
Ο Αύγουστος Κορτώ έχει μιλήσει πολλές φορές ανοιχτά για την κατάθλιψη καθώς και για την απόπειρα αυτοκτονίας που είχε κάνει στο παρελθόν. Σε μια ανάρτησή του είχε γράψει σχετικά: «Το στίγμα ξεπερνιέται μόνο με ψυχρολουσία αλήθειας. Αν ο αρρύθμιστος διαβητικός, ο καρδιοπαθής, ακόμα κι ο καταγματίας, δεν πάει εγκαίρως στον γιατρό, κινδυνεύει η ζωή του. Κι εξίσου κινδυνεύει η ζωή του καταθλιπτικού που υποφέρει αβοήθητος. Πρέπει να αποσυνδέσουμε την ψυχική αρρώστια απ’ την ντροπή της – να επαναλάβουμε τα αυτονόητα: ότι δεν είναι δείγμα ηθικής αδυναμίας, αλλά νόσος που αξίζει τον ίδιο σεβασμό και την ίδια ορθολογική αντιμετώπιση όπως όλες οι νόσοι. Πρέπει να μοιραστούμε, όσοι αντέχουμε, τις ιστορίες μας: τον πόνο και το σκοτάδι και την απελπισία μας, αλλά και τις μικρές και μεγάλες νίκες, την κατάκτηση της ομαλότητας, της νορμοθυμίας, της ευτυχίας, που είναι ο ψυχικός προορισμός του ανθρώπου. Να φροντίσουμε, σε δέκα, είκοσι χρόνια να μη μένει κανένας αβοήθητος λόγω στενομυαλιάς και μικροψυχίας.
(Τα πέντε εικονιζόμενα χάπια με κρατάνε υγιή, ρυθμισμένο, λειτουργικό, ικανό να δουλεύω, να νιώθω χαρά, να ζω. Η ψυχοθεραπεία κι η ανάλυση είναι ασύλληπτα ευεργετικές, αλλά συχνά χρειάζεται και φαρμακευτική αγωγή, και τα ψυχοφάρμακα είναι ακόμα σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας –της ίδιας κοινωνίας που τρώει αντιβιοτικά με τις χούφτες χωρίς λόγο– δαιμονοποιημένα. Ε λοιπόν, όχι: είναι σωτήρια όσο η ινσουλίνη, οι βήτα αποκλειστές, η κορτιζόνη. Κι όσο για τις παρενέργειες, ας είμαστε σοβαροί: ακόμα κι η ασπιρίνη έχει ένα κάρο παρενέργειες. Το ζήτημα είναι να νικήσουμε και τη δεύτερη διάσταση του στίγματος: τον αναίτιο φόβο απέναντι σε φάρμακα που σώζουν ζωές)».
Αποκαλυπτικός ο Αύγουστος Κορτώ σε δηλώσεις του στην εκπομπή «Studio 4» της ΕΡΤ είχε μιλήσει πρόσφατα για τη ζωή και τη συγγραφική του πορεία με αφορμή το νέο του βιβλίο «Η μικρή λέξη αγάπη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
«”Η μικρή λέξη αγάπη” είναι διαφορετική στη δημιουργία και συγγραφή της, καθώς συνετέλεσαν παράγοντες εξωγενείς» τόνισε ο συγγραφέας.
«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια μετά την απόπειρα του 2018, τη νοσηλεία και τη σταδιακή ρύθμιση, ψυχοθεραπευτική και ψυχοφαρμακευτική, έχω τύχει την πολύτιμη για τους ψυχικά νοσούντες νορμοθυμία. Δεν έχω δηλαδή τα σκαμπανεβάσματα και η σχέση μου με το αλκοόλ παραμένει υγιής και κοινωνική, όχι παθολογική όπως ήταν. Φροντίζω όσο μπορώ τον εαυτό μου, όχι τόσο όσο θα έπρεπε και βρίσκομαι σε μια ισορροπία που πριν δέκα, δεκαπέντε χρόνια δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα».