Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γεννήθηκε στις, 19 Σεπτεμβρίου 1969 στην Κύπρο.Η μεγάλη καλλιτεχνική του οικογένεια (ο πατέρας του είναι ζωγράφος και ο αδερφός του ποιητής) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον ίδιο. Αρχικά, ήθελε να σπουδάσει ντραμς, αλλά δεν τα κατάφερε καθώς δεν υπήρχε κατάλληλος δάσκαλος στη Λευκωσία. Αντ’ αυτού, σπούδασε κιθάρα.
Tης: Έπη Τρίμη
Ο ίδιος έχει πει για τις ρίζες του: Είμαι μισός Μικρασιάτης και μισός Κύπριος.Η προσφυγιά δεν είναι απλά μια έννοια στο μυαλό μου, αλλά μια βαθιά, οικογενειακή και προσωπική εμπειρία, μια πραγματικότητα καθοριστική της ύπαρξής μου.Αγαπά το ποδήλατο, τη Ρωσία και τα Κύθηρα. Έχει ζήσει σε διαφορετικά χωριά και πόλεις της Ελλάδας. Αν δεν είχε ασχοληθεί με τη μουσική θα γινόταν αρχαιολόγος, σκηνοθέτης κινηματογράφου ή μελισσοκόμος.Διαβάζει ιστορία και ξένη λογοτεχνία. Ακούει επιλεκτικά μουσική, ανεξαρτήτως είδους.Με τη σύντροφό του έχουν τρία παιδιά.
Τα πρώτα 20 χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε ένα προάστιο της Λευκωσίας. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, φεύγει το 1989 για την Ελλάδα για να σπουδάσει με υποτροφία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης, περνάει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία όμως θα εγκαταλείψει αργότερα. Το 1993 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, ερμηνεύοντας το ρόλο του Μοσχίονα, στη Σαμία του Μενάνδρου. Το 1996 και πάλι στην Επίδαυρο ερμηνεύει το ρόλο του Απόλλωνα στην Άλκηστη του Ευριπίδη. Ακόμα, έχει εργαστεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Έχει συνεργαστεί με διάφορα σύνολα, όπως με την Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την Κρατική Ορχήστρα της Ελλάδας. Επίσης έχει εμφανιστεί στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Θέατρο Λυκαβηττού, ενώ κατά καιρούς έχει εμφανιστεί σε διάφορες μουσικές σκηνές.
Τέλος, έχει δώσει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, όπως στη Νέα Υόρκη, την Ιντιάνα, το Σικάγο, το Λονδίνο, καθώς και στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ισπανία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Γεωργία, την Αργεντινή και την Αίγυπτο στο πλαίσιο εκδήλωσης για τα εγκαίνια της Νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Για 2-3 χρόνια, είχα μαζευτεί. Δεν ήταν εύκολο να διαχειριστώ την αναγνωρισιμότητα. Ήξερα όμως ότι ήμουν στην αρχή του δρόμου και ότι θα έπαιρνε καιρό μέχρι να φτάσω εκεί που ήθελα. Η γενιά μου είχε ενοχές απέναντι στην επιτυχία. Εάν ήσουν πετυχημένος, είχες κάνει κάτι λάθος. Η τωρινή γενιά ξεπέρασε αυτό το σύνδρομο. Αυτό είναι καλό, είναι και επικίνδυνο.
Με στηρίζει μια ευλάβια, και μια βαθιά συγκίνηση μπροστά στην ιερότητα της ύπαρξης και της συνύπαρξης, που δεν μπορώ όμως να καθρεφτίσω μέσα στην εκκλησιαστική πραγματικότητα. Τη βρίσκω στη φύση, στους ανθρώπους και μέσα μου. Και στα τραγούδια. Για παράδειγμα, στον Νίκο Γκάτσο βρίσκω έναν δρόμο, όπως και στα παραδοσιακά ή στα ρεμπέτικα. Δεν είμαι θρήσκος, με τη συστημική έννοια. Μου έρχονται δάκρυα σε ερειπωμένα ξωκλήσια, μπορεί να βρεθώ στο έδαφος με λυγμούς. Δυσανασχετώ όμως στις εκκλησίες, βγαίνω για να καπνίσω. Είμαι ένθεος στην καρδιά, άθεος στο μυαλό. Ο λόγος πολλών ιεραρχών μού προκαλεί απέχθεια και τον βρίσκω βλακώδη και επικίνδυνο. Κατέστρεψαν πολλές ζωές. Μεταξύ παπάδων και ποιητών, διαλέγω τους ποιητές, έχει πει σε συνέντευξή του στο Documento.
Ο αθλητισμός σε ταπεινώνει. Πράγμα χρήσιμο στο επάγγελμά μου. Όταν ξεκινάς να τρέξεις 15 χιλιόμετρα και χαροπαλεύεις για να τερματίσεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αδυναμία σου. Θυμώνεις, που δεν μπορείς, ενώ χτες πετούσες. Βλέπεις τα όριά σου και μετά συγχωρείς πιο εύκολα τις αδυναμίες των άλλων. Επίσης, με βοηθάει να συγκεντρωθώ. Μετά από έναν αριθμό χιλιομέτρων, μπαίνω σε μία φάση ήσυχης επίγνωσης που δεν τη βρίσκω εύκολα αλλού. Περισσότερο όμως και από το τρέξιμο, αφοσιώνομαι στο Αϊκίντο. Εκεί, έρχομαι σε επαφή με τον άλλο άνθρωπο. Μαθαίνω να σέβομαι αυτόν που μου επιτίθεται, αναγνωρίζω την ιερότητα στην προσωπικότητα αυτού που θέλει να με βλάψει. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο, έχει αναφέρει στο Documento.