Ο Αλέξανδρος Μαράκης αυτή την εποχή ερμηνεύει σε δύο παραστάσεις στην παιδική σκηνή του θεάτρου «Κάτω απ’ τη γέφυρα».
Της: Έπη Τρίμη
Ο ηθοποιός και… ποιητής μιλάει στο enimerotiko.gr για τις παραστάσεις «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» και «Αίσωπος, ένας φίλος από τα παλιά», για τους ρόλους του, την τηλεόραση, την οικογένειά του, την απώλεια της μητέρας του καθώς και για την ποιητική συλλογή που έχει εκδώσει
Κύριε Μαράκη θέλετε να μας συστήσετε την πρώτη σας ποιητική συλλογή «Από αίμα σε αίμα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός;
Η ποιητική μου συλλογή «Από αίμα σε αίμα» είναι πολύ προσωπική… Ποιήματα μου έχουν γραφτεί από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα. Η απώλεια, η ανιδιοτελής αγάπη, η υποκρισία της εποχής είναι πράγματα που καταπιάνομαι. Ψάχνοντας για κάτι παραμυθένιο σε έναν κόσμο που σε γειώνει συνεχώς στην τύφλωση. Η συλλογή ξεκινάει με δυο ποιήματα που έγραψε ο πατέρας μου και καταλήγει στα δικά μου…
Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου πώς προέκυψε η ανάγκη να εκφραστείτε μέσω της ποίησης και ποιες είναι οι επιρροές σας;
Η εικόνα του πατέρα μου όπως και προσώπων που αγάπησα με όλη μου την καρδιά, έχουν αποτελέσει σημείο αναφοράς για μένα στην πρώτη μου ποιητική συλλογή… Η ποίηση για μένα είναι ένας καταιγισμός από συναισθήματα που όταν προκύπτει βγαίνουν χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις. Χάνοντας νωρίς και τους δυο γονείς μου έγραψα γι’ αυτούς και θα ήθελα να μπορέσω να δώσω στον αναγνώστη ένα φως στο μεγάλο σκοτάδι που βιώνουμε μέσα σε μια απώλεια. Όταν «έφυγε» η μητέρα μου ρώταγα συχνά τον μπαμπά μου, είναι καλά η μαμά; Ήθελα να νιώθω από μικρός ότι υπάρχει ένας πιο όμορφος κόσμος για όταν θα φύγουμε..
Πώς συνδυάζετε την υποκριτική με τη γραφή και αν υπήρχε μια νοητή ζυγαριά από ποια πλευρά γέρνει περισσότερο;
Νομίζω ότι είναι κομμάτια αλληλένδετα μεταξύ τους για μένα.. Δεν θα τα έβαζα σε κάποια ζυγαριά. Εξάλλου η πρώτη μου ταινία ήταν με ποιήματα που έχω γράψει «Ψηλά με τα φουστάνια μου»… Για μένα η σύνδεση βρίσκεται στην μεγάλη ανάγκη να μοιραστείς κάτι βαθύτερο με τους ανθρώπους. Κάτι δικό σου που μπορεί να ακουμπήσει και άλλες ψυχές…
Κύριε Μαράκη φέτος εργάζεστε πολύ. Σας πετυχαίνουμε στο θέατρο «Κάτω από την γέφυρα», όπου συμμετέχετε στις παιδικές παραστάσεις «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» και το «Αίσωπος, ένας φίλος από τα παλιά». Ποιες είναι οι δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός όταν παίζει σε μια παιδική παράσταση και τι συναισθήματα αναβλύζουν από μέσα σας όταν έχετε ένα τόσο απαιτητικό κοινό όπως τα παιδιά;
Θα απαντήσω λέγοντας ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην παράσταση μας για τον Αίσωπο… Ένα παιδάκι μετά το τέλος της παράστασης είχε συγκινηθεί πάρα πολύ και είχε μπει τόσο βαθιά στην ιστορία… Δεν το αντιλαμβάνεται κανείς όταν παίζει σε μια παράσταση για παιδιά τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στις ψυχές τους… Δίνεις τα πρώτα ερεθίσματα σε ένα νέο πλάσμα μέσω της τέχνης του θεάτρου. Δεν είναι και μικρή ευθύνη… Οφείλουμε να είμαστε συνεπείς και να σεβόμαστε αυτό που κάνουμε… Αυτή είναι η δυσκολία γιατί δυστυχώς υπάρχουν συνάδελφοι που μπορεί να υποτιμούν το θέατρο για παιδιά. Δεν είναι καθόλου εύκολο όμως..
Γιατί θα συστήνατε στους γονείς να φέρουν τα βλαστάρια τους να δουν τις συγκεκριμένες παραστάσεις και τι μηνύματα ιδανικά θα θέλατε να αντιληφθούν και να κάνουν κτήμα τους τα παιδιά;
Είναι παραστάσεις που σέβονται τον θεατή και δίνονται αληθινά μηνύματα στα παιδιά για τον κόσμο. Μέσα από τον Αίσωπο και την ιστορία του για παράδειγμα, μπορεί να καταλάβει το παιδί με έναν γλυκό και όμορφο τρόπο την σκληρότητα του κόσμου και την αδικία… Να γνωρίσει την ζωή του Αισώπου και να ακούσει και κάποιους μύθους του. Είναι όμορφο να βλέπεις παραστάσεις για παιδιά που δίνουν αληθινά μηνύματα της ζωής… Επίσης είναι και μια ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία με σημαντικούς συγγραφείς μας…
Κύριε Μαράκη έχετε αντιληφθεί να υπάρχουν περίοδοι στη ζωή σας που στερείστε έμπνευσης και διάθεσης;
Ναι και όχι μια φορά… Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου στα 25 μου χρόνια με γείωσε άσχημα. Η αγάπη του για μένα καθώς με μεγάλωσε ο ίδιος ήταν τόσο ατόφια και αυθεντική που ο χαμός του με έκανε να νιώθω αρκετά μόνος κάποιες φορές… Ο κόσμος δουλεύει σκληρά και για πολύ λίγα λεφτά, οπότε αυτό δημιουργεί απομόνωση και αποξένωση.. Η δουλειά του ηθοποιού έχει την δυσκολία να πρέπει να αποδεικνύεις συνέχεια κάτι και εγώ το οραματίζομαι αλλιώς στο μυαλό μου… Πάντα έχω μια αντίσταση σε κάτι που μου το πλασάρουν σαν δεδομένο και δεν μου είναι εύκολο πάντα να ανοίγομαι σε ανθρώπους που ζητάνε την αλήθεια σου αλλά οι ίδιοι είναι ανεπαρκείς και εγωκεντρικοί.
Έχετε χρόνο να βλέπετε παραστάσεις συναδέλφων σας;
Όχι πάντα αλλά προσπαθώ να πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ… Μου κάνει καλό η αλήθεια είναι και ψυχικά. Μια όμορφη παράσταση μου δίνει ερεθίσματα για την δουλειά και δύναμη για να συνεχίσω αυτό που κάνω χωρίς να λυγίζω…
Το επάγγελμά σας έχει μεγάλη επισφάλεια και περιόδους ανεργίας. Ποιο είναι το «δίχτυ ασφαλείας» σας;
Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ζήσει ένας ηθοποιός μόνο από αυτό στην Ελλάδα και δεν θα έπρεπε να είναι τόσο άσχημες οι συνθήκες… Για να κάνεις αυτό το επάγγελμα χρειάζεται ψυχική ηρεμία, άσκηση, συνεχή εξέλιξη… Δεν είναι πάντα εύκολο με τις συνθήκες που υπάρχουν… Ο πατέρας μου, μου άφησε κάποια ακίνητα οπότε αυτό είναι σίγουρα μια ενίσχυση αλλά στην πραγματικότητα τώρα τα βάζω κάπως σε μια σειρά… Προσπαθώ παρόλα αυτά όμως να μην βολεύομαι σε αυτό και να εξελίσσομαι δουλεύοντας πάνω στο αντικείμενό μου.
Η τηλεόραση δεν σας ενδιαφέρει;
Η τηλεόραση με ενδιαφέρει αλλά δεν έχει γίνει αυτοσκοπός για μένα… Είχα κάποιες συμμετοχές σε κάποιες πάρα πολύ καλές σειρές όπως «Σιωπηλός δρόμος», «Άγριες μέλισσες» αλλά από ένα σημείο και μετά δεν το κυνήγησα περισσότερο και εγώ. Ο κύκλος είναι κάπως περιορισμένος στην τηλεόραση και δεν δίνονται πάντα ευκαιρίες, οπότε αυτό μου δημιουργεί κάποιες φορές μια αντίσταση στο να το επιδιώξω περισσότερο… Μου αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος… Είναι μεγάλη αδυναμία για μένα και σου δίνεται η δυνατότητα να ψαχτείς και περισσότερο, δοκιμάζοντας πράγματα που δεν θα το φανταζόσουν… Στην τηλεόραση δεν είναι πάντα εύκολο να ξέρεις πως θα πάει μια δουλειά και οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι και ενίοτε γίνονται πράγματα πρόχειρα και ανοργάνωτα…
Πόσο δύσκολο είναι ένας καλλιτέχνης που δεν είναι γνωστός στα περισσότερα ελληνικά σπίτια να βιοποριστεί μέσα από το θέατρο και τι συμβιβασμούς οφείλει να κάνει προκειμένου να δικτυωθεί;
Είναι δύσκολο γενικά θα έλεγα να βιοποριστεί ένας καλλιτέχνης… Νομίζω είναι ένας συνεχόμενος προσωπικός αγώνας που δεν σταματάει.. Δεν είναι τα πράγματα στρωμένα για κανέναν και ό,τι καταφέρνεις έχει πίσω του δυσκολίες και πολλά εμπόδια… Αλλά κάθε βήμα νομίζω είναι και μια δικαίωση.
Κύριε Μαράκη ήρθατε ποτέ σε δύσκολη θέση στο πλαίσιο μας συνεργασίας σας; Και αν «ναι» πώς τη διαχειριστήκατε;
Δεν μου έχει τύχει να βρεθώ σε πραγματικά δύσκολη θέση… Γενικά είμαι άνθρωπος που έχω αρκετή υπομονή αλλά νομίζω σε κάποιους ανθρώπους πρέπει να βάζεις τα όριά σου γιατί η κατάχρηση εξουσίας είναι ένα φαινόμενο πολύ άσχημο… Η έλλειψη πραγματικής παιδείας και η ψυχική δυσλειτουργία του καθενός βέβαια δημιουργούν τοξικές συμπεριφορές.
Ηθοποιός σημαίνει φως. Πώς κατά την άποψή σας είναι δυνατόν ένας άνθρωπος της τέχνης να έχει σκοτεινές πλευρές και απρεπή και χυδαία συμπεριφορά;
Σκοτεινές πλευρές έχουν όλοι οι άνθρωποι. Η μόνη διαφορά είναι ότι ένας καλλιτέχνης για την έρευνα ενός ρόλου μπορεί να χρειαστεί να αφουγκραστεί και σκοτεινούς κόσμους… Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με όσα ακούμε… Είναι μια προσωπική έρευνα… Το να νομίζει κάποιος ότι είναι θεός και ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε άλλους ανθρώπους χωρίς τη θέληση τους είναι τερατώδες… Είναι πραγματικά πολύ άσχημο το ότι δεν υπάρχει προστασία από πουθενά… Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα… Πόσος κόσμος χρειάζεται ψυχική βοήθεια και μένει έτσι… Εγώ νομίζω τόσα που ακούμε θα φτάσουμε σε ένα σημείο να γίνουμε απαθείς… Η δικαιοσύνη πρέπει, λένε, να αποφασίζει αλλά για ποια δικαιοσύνη μιλάμε και ποιον να πιστέψεις πια… Παραπληροφόρηση, ανακρίβεια, φανατισμός και αδικία δυστυχώς… Αυτά επικρατούν.
Πιστεύετε πως οι αποκαλύψεις και τα σκάνδαλα που σκάνε το ένα πίσω από το άλλο τόσο στην καλλιτεχνική οικογένεια όσο και σε δομές όπως η κιβωτός του Κόσμου θα βοηθήσουν την κοινωνία μας να γίνει καλύτερη;
Απογοήτευση μεγάλη νιώθω αλλά από την άλλη όπως προείπα και όλος αυτός ο φανατισμός και η ανακρίβεια σε κάνουν να μην ξέρεις πια τι να σκεφτείς για όλα αυτά. Είναι σίγουρα σημαντικό το ότι κάποια πράγματα ανοίχτηκαν και είναι μια ελπίδα να σταματήσει επιτέλους η αδικία.. Γιατί από ότι φαίνεται δεν υπήρχε «Φόβος» ενώ τώρα με όλα όσα ακούγονται, όλοι θα είναι σε ετοιμότητα και δεν θα υπάρχει η ίδια ευκολία να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.. Είναι τρομακτικά όλα αυτά που ακούστηκαν και στον καλλιτεχνικό χώρο και στην «Κιβωτό του κόσμου».
Τι νιώσατε ως άνθρωπος όταν αξίες, συμπεριφορές και έργα που τα θεωρούσαμε ιερά κατακρημνίζονται;
Νιώθω κάποιες στιγμές ότι χάνω τελείως την ελπίδα μου και έχω φτάσει σε σημείο να μην θέλω να είμαι σε αυτή τη χώρα… Θα μου πεις μόνο εδώ γίνονται αυτά; Όχι, αλλά εδώ η αδικία είναι σε όλους του τομείς… Δεν έχεις από κάπου να πιαστείς και ο κόσμος έχει γίνει απαθής και εγωκεντρικός… Νιώθω ότι έχουν χαθεί οι αξίες εντελώς. Είμαστε σε μια εποχή «κυνισμού και απάθειας» και ευελπιστώ με όλα όσα συμβαίνουν να υπάρξει μεγαλύτερη αφύπνιση, ομαδικότητα και αγάπη αλλιώς δεν ξέρω που θα καταλήξουμε. Χρειάζονται αλλαγές πραγματικές.
Πώς κυλάει ένα τυπικό 24ωρο για σας και σε ποια σημεία της Αθήνας λατρεύετε να κινήστε και να συχνάζετε με τους φίλους σας;
Αυτή την περίοδο εκτός από τις πρωινές παραστάσεις έχω και αρκετές πρόβες… Τον ελεύθερο μου χρόνο τον περνάω με τους δικούς μου ανθρώπους αλλά δυστυχώς είναι λίγος για όλους.
Ποιες εικόνες της πόλης μας σας γοητεύουν και ποιες σας προκαλούν συναισθηματική φόρτιση;
Πάντα με γοήτευε το κέντρο. Νιώθω ότι η ψυχή της Αθήνας είναι το κέντρο… Ο κόσμος και όσα κουβαλάει αποτυπώνονται όλα. Με γοητεύουν πάντα τα σημεία που μπορείς να δεις όλη την πόλη.
Πώς θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή ενόψει ων Χριστουγέννων που είναι προ των πυλών;
Θα ήθελα να κλείσω με το να μην χάσουμε πραγματικά την ελπίδα μας… Να είμαστε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε και στον εαυτό μας με όλο μας το είναι και να μην θεωρούμε δεδομένο τίποτα..