Ο Άγγελος Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1952, Κιάτο. Είναι πολυσχιδής προσωπικότητα με αστείρευτο χιούμορ ενώ έχει διαπρέψει ως ηθοποιός, τραγουδιστής και εικαστικός. Αγαπήθηκε πολύ από τη συμμετοχή του “Στους Στάβλους της Εριέττας Ζαίμη” με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών.
Της: Έπη Τρίμη
Έχει έντονη παρουσία στα social media, του αρέσει να αυτοσαρκάζεται και είναι πηγή ενέργειας, θετικής σκέψης και αστείρευτης δημιουργικότητας. Λατρεύει τις γάτες και προκειμένου να δώσει χαρά στον εαυτό του αλλά και στους φίλους του όταν είναι στα κέφια του δημιουργεί εικόνες και μικρά σκετς. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει: “Στα πάντα βάζω μέσα το στοιχείο του χιούμορ και τα ανατρέπω. Με δύο πράγματα δεν μπορώ να γελάσω: με την παιδεραστία και τον αντισημιτισμό».Ήμουν σίγουρος ότι θα αποτύγχανα στη ζωή μου.
Γι’ αυτό και έδωσα στα ψέματα στην Ιατρική, για να κάνω τη χάρη στον πατέρα μου. Αλλά ήξερα ότι ως καλλιτέχνης θα καταστρεφόμουν και δεν ήθελα να το δουν αυτό. Για να κοροϊδέψω τον χρόνο μου πήγα στη Σχολή Βακαλό. Τότε ήμουν ένα αθώο παιδί και ήρθα σε επαφή με την Ελένη Βακαλό, αυτήν τη σοφή γυναίκα που με καθόρισε”.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις, τόσο στο θέατρο πρόζας όσο και στο μουσικό θέατρο.
Το ρεπερτόριό του ως τραγουδιστή περιλαμβάνει κυρίως τραγούδια από την ελληνική οπερέτα και το ελαφρό τραγούδι. Έχει επίσης λάβει μέρος σε τηλεοπτικές σειρές και παραγωγές. Ως εικαστικός έχει παρουσιάσει τα έργα του σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί Νέες Μορφές στην Αθήνα (1993-2008), ενώ η πιο πρόσφατη έκθεσή του Castrato (2010) παρουσιάστηκε στην γκαλερί The Breeder, επίσης στην Αθήνα. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων στην έκθεση Apperto 93 στην 45η Μπιενάλε της Βενετίας (1993) και στη 2η Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο Heaven (2009). Το 2010, έλαβε διάκριση από το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (AICA).
Με την κατάρρευση της Ελλάδας και τον ερχομό της χούντας ήρθε η οικονομική καταστροφή της οικογένειάς μου, αναφέρει ο Άγγελος Παπαδημητρίου. Οι δικοί μου, καθώς είχαν μεγαλώσει με χρήματα, νόμιζαν ότι ο πλούτος είναι κάτι φυσικό, ότι ποτέ δεν θα τους λείψει – ενώ ο πλούτος είναι κάτι που το διαπραγματεύεσαι κάθε στιγμή. Σε ένα απόγευμα έχασαν όλα τους τα χρήματα. Τους έφαγαν λάχανο. Αυτό έσωσε όλη την οικογένεια. Μετακομίσαμε στη Στυλίδα και το γεγονός ότι πήγαμε σε μια κοινωνία μεγάλης φτώχειας και είδα τον πόνο και την ανέχεια με έκανε αυτό που είμαι σήμερα.
Η ζωή μας δεν άλλαξε, δηλαδή το βιοτικό μας επίπεδο συνέχισε να είναι αυτό που ήταν και πριν, αλλά για έναν καλλιτέχνη η αλλαγή status και τόπου είναι ένας ωραίος τρόπος να ανθήσουν τα ταλέντα του. Όταν είδα ότι οι γονείς μου παρέμεναν ευτυχισμένοι και αγαπημένοι χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας τους, κατάλαβα ότι δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Ο πατέρας μου έλεγε, και δαιμόνιζε τη μάνα μου: «Έλα μωρέ, τι είχαμε, τι χάσαμε». Αυτή η διεκδίκηση της ευτυχίας μού έδωσε ακόμα μεγαλύτερη πίστη στη ζωή. Αυτή η περίοδος στη Στυλίδα, ενάμισης χρόνος σε έναν ξένο τόπο, με διαμόρφωσε ως καλλιτέχνη”.
“Με την Αθήνα δεν είχα καμία σχέση. Αθηναίος πολίτης έγινα, δεν γεννήθηκα. Σε ηλικία 15 ετών, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, που είχε εργοστάσιο σταφίδας και λεμονιών, ήρθαμε από το Κιάτο στην Αθήνα, στην πλατεία Αμερικής, στον τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Αλλά και πριν μετακομίσουμε μόνιμα στην Αθήνα, μας συνέδεε ένας ομφάλιος λώρος με την πόλη, το σπίτι που είχε η οικογένεια εδώ. Κάθε βδομάδα ανεβαίναμε και βλέπαμε τα έργα στο Σινεάκ, θέατρα, μουσικές. Κι όταν πια ήρθαμε μόνιμα εδώ, έμαθα την Αθήνα μέσα από τους κινηματογράφους και τα θέατρα. Αυτή ήταν η δική μου χαρτογράφηση της πόλης”. λέει ο Άγγελος Παπαδημητρίου.
Θυμάμαι στην κατάληψη της Νομικής που πέταγα σάντουιτς σε φίλους μου που ήταν μέσα. Επειδή είχα αυτήν τη χάρη, δεν με έπιαναν οι αστυνομικοί, με άφηναν να περνάω. Μερικούς μήνες μετά, στο Πολυτεχνείο, πήγα να πάρω τον αδελφό μου, που ήταν μικρότερος, και για δευτερόλεπτα δεν μας πέτυχε μια ριπή από σφαίρες στην Αλεξάνδρας. Ίσως να μην την είχαμε γλιτώσει, αναφέρει ο Άγγελος Παπαδημητρίου.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου σημείωσε χαρακτηριστικά πως «υπήρξα πολύ τυχερός στα καλλιτεχνικά εφόσον δεν στάθηκα τυχερός στα συναισθηματικά. Το λέω συνειδητά. Αν μπλέξεις με τα καλλιτεχνικά, δεν έχεις χρόνο για τα συναισθηματικά. Δεν γίνεται αλλιώς. Αν σε μαγέψει ο κόσμος της Τέχνης, όλα τα άλλα τα αφήνεις για αύριο. Και ξυπνάς ένα πρωί και είσαι μόνος σου».
«Με είχε συνεπάρει, ναι, και ακόμη και τώρα είμαι κάτω από το όνειρο της Τέχνης. Ζω μέσα σε μια μαγεία, εκτός χρόνου και εκτός τόπου καμιά φορά» συμπλήρωσε με ειλικρίνεια ο Άγγελος Παπαδημητρίου. «Πάντα στη ζωή μου, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ήμουν και προσπαθούσα να είμαι αληθινός. Ποτέ δεν είπα ότι είμαι κάτι άλλο. Πρέπει, βέβαια, να καλείς και συ ότι θέλεις να σου έρχεται».
«Δεν μου λείπει κάτι από τη ζωή μου. Ίσα ίσα, αισθάνομαι ότι έχω παραμαζέψει πράγματα. Πολλά κοσμήματα» πρόσθεσε ο δημοφιλής καλλιτέχνης.