Η Αγγελική Παπούλια γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα.Έχει γίνει γνωστή από τη συμμετοχή της στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου.
Της: Έπη Τρίμη
Το 2009 κέρδισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο Κινηματογραφικό φεστιβάλ του Σαράγεβο για τον Κυνόδοντα.
Η Αγγελική Παπούλια αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Εμπρός το 2000 και το 2004 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Blitz μαζί με τον Γιώργο Βαλαή και τον Χρήστο Πασσαλή. Η ίδια έχει πει σχετικά: « Ήμουν πολύ χαρούμενη που μπήκα στο Εμπρός, με ενδιέφερε πολύ αυτό που έκαναν οι αγαπημένοι μου δάσκαλοι. Τα τέσσερα χρόνια στη σχολή με διαμόρφωσαν τρομακτικά, υπήρχε μια μεγάλη καθαρότητα στη σπουδή μας».
Στη Monopoli.gr είχε πει: «Πήραμε την ευθύνη να είμαστε συνολικοί δημιουργοί. Κι άρχισα να κάνω πράγματα που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα κάνω: Από τα λογιστικά και την Εφορία, τα σκηνικά και τα φώτα αλλά ταυτόχρονα να διατηρώ το δραματουργικό, σκηνοθετικό, υποκριτικό και παραγωγικό κομμάτι μιας παράστασης. Κάναμε τα πάντα μόνοι μας.
Εκεί κατάλαβα ότι το θέατρο που ήθελα ν’ ακολουθήσω χρειαζόταν όλα αυτά τα χιλιάδες πράγματα. Μπορούσα κάλλιστα να είμαι μόνο ηθοποιός μα ήθελα να γνωρίσω αυτή την αρχέγονη λειτουργία. Και μου αρέσει που τα κατάφερα, μου αρέσει που πέρασα τόσα χρόνια εντρυφώντας σε αυτά και πλέον νιώθω ότι ξέρω τόσα πολλά πράγματα για το θέατρο».
Η ηθοποιός ήταν υποψήφια το βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 2009 για τον «Κυνόδοντα» και το 2015 για την Έκρηξη, κατακτώντας το βραβείο για τη ταινία «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» το 2020. Επίσης, έχει παίξει σε παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο και στο Θέατρο Τέχνης.
H ίδια έχει πει σχετικά: «Η καλύτερη στιγμή του 2020 για μένα ήταν τα γυρίσματα για την ταινία της Helena Wittmann «Human Flowers of Flesh» που πραγματοποιήθηκαν τον Αύγουστο στην Μασσαλία της Γαλλίας και τα βράδια στον κήπο του σπιτιού που έμενα.
Στον αντίποδα, η χειρότερη στιγμή του 2020 ήταν η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει την πανδημία ως μέσον για να ισχυροποιήσει την αστυνομική εξουσία και βία.
Στους μήνες της καραντίνας μου έλειψε η αίσθηση της εγρήγορσης και η χωρική κίνηση που συνήθιζα να απολαμβάνω στην μέχρι τότε καθημερινότητά μου».
«Ζωγράφιζα πολύ, έκανα συνέχεια πράγματα με τα χέρια μου οπότε διοχέτευσα όλη αυτή την οξυμένη εικαστική ανησυχία που είχα και έχω ακόμα.Με παρέσυρε η πορεία των πραγμάτων και δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω. Αλλά τώρα βρίσκομαι πάλι κοντά σ’ αυτή μου την ανάγκη γιατί ασχολούμαι πολύ με τη φωτογραφία. Ανέκαθεν έβγαζα πολλές φωτογραφίες αλλά τώρα έχω βρει ένα στιλ σε ασπρόμαυρο φιλμ που συνοψίζει την αγάπη μου για ζωγραφική. Μοιάζουν με φωτογραφικούς πίνακες και με κάνουν να νιώθω πως μαθαίνω κάτι καινούργιο», έχει πει η Αγγελική Παπούλια.