Η Φωτεινή (Φώφη) Γεννηματά γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1964 και είναι Ελληνίδα πολιτικός, βουλευτής, πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τέως επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και της Ελιάς – Δημοκρατικής Παράταξης .
Της: Έπη Τρίμη
Έχει χρηματίσει Υπερνομάρχης Αθηνών-Πειραιώς κατά το διάστημα 2003-07, Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης το 2009-10 στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, Αναπληρώτρια Υπουργός Εσωτερικών το 2011-12 στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ του Λουκά Παπαδήμου και Αναπληρώτρια Υπουργός Εθνικής Άμυνας το 2013-15 στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ του Αντώνη Σαμαρά.
Προσωπική ζωή
Η Φώφη Γεννηματά φοίτησε στα Εκπαιδευτήρια Κωστέα Γείτονα και στη συνέχεια σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ’ όπου αποφοίτησε το 1987, ενώ το 1986 προτού αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο, διορίστηκε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα. Σε ηλικία 51 ετών ήταν ήδη πρόωρα συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος, κάτι για το οποίο έχει δεχτεί κριτική. Η σύνταξη αυτή είναι σε αναστολή γιατί σήμερα έχει την ιδιότητα της βουλευτού.
Οι δύο γάμοι
Η Φώφη Γεννηματά χει παντρευτεί 2 φορές και έχει 3 παιδιά. Πρώτος σύζυγος της Φώφης Γεννηματά ήταν ο Αλέξανδρος Ντέκας η εταιρεία του οποίου το 1994 ανέλαβε από την Κτηματολόγιο Α.Ε. να υλοποιήσει το για πρώτη φορά συντασσόμενο ελληνικό κτηματολόγιο. Παντρεύτηκαν όταν η Φώφη ήταν 22 ετών και απέκτησαν μαζί μία κόρη. Ο δεύτερος σύζυγός της είναι ο Ανδρέας Τσούνης τον οποίο παντρεύτηκε το 2003. Ο Α. Τσούνης είναι οδοντίατρος και ο οποίος εργαζόταν στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Ερρίκος Ντυνάν από το οποίο παραιτήθηκε το 2014 τη χρονιά που αυτό πέρασε στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς. Μαζί απέκτησαν μια κόρη και έναν γιο.
Ο Γιώργος Γεννηματάς δεν ήταν “τζάκι”, ήταν ένας αγωνιστής
Στην απώλεια των γονιών της με διαφορά 7 μηνών, αλλά και τους λόγους που άργησε να ασχοληθεί με την πολιτική αναφέρθηκε η Φώφη Γεννηματά έχοντας πει: “Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια. Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρονών. Μια ζωή μαζί.
Δεν ήθελα να σκεφτεί ούτε ένας Έλληνας ότι θέλω να εκμεταλλευτώ το συναίσθημά τους για την απώλεια του πατέρα μου. Χρειαζόταν ένας χρόνος για να αφομοιώσουμε το πένθος. Ήταν ισχυρό το σοκ. Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ τέτοια πράγματα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Σκεφτόμουν ότι μια μέρα θα με ρωτήσει: Γιατί μαμά δεν ασχολήθηκες; Δεν τα έλεγε καλά ο παππούς;”.
Η συγκινητική εξομολόγηση για τη μάχη της με τον καρκίνο
Για τη μάχη της μητέρας της, αλλά και τη δική της, με τον καρκίνο, μίλησε η Φώφη Γεννηματά, λέγοντας: “Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν”.
Η διπλή μαστεκτομή
Τον Ιούνιο του 2008, έμελλε η ίδια η Φώφη Γεννηματά, βαδίζοντας στα 43 της, να έλθει αντιμέτωπη ακριβώς με την ίδια ασθένεια. Ειρωνεία της τύχης ή παιχνίδια της ζωής;
Όπως και να έχει, ήταν πια η ώρα της Φώφης να δώσει τη δική της μεγάλη μάχη. Αυτό και έπραξε. Μόλις οι τακτικές εξετάσεις που έκανε λόγω κληρονομικού ιστορικού έδειξαν καρκίνο στον δεξιό μαστό, υποβλήθηκε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Αμέσως μετά ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και εισήχθη στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που έμπαινε στο Μεμόριαλ. Το είχε κάνει και στο παρελθόν, με την περιπέτεια της υγείας του πατέρα της. Στη διάρκεια του αγώνα της κατά του καρκίνου, η Φώφη κατάφερε να συγκινήσει το πανελλήνιο δημοσιοποιώντας το πρόβλημα της υγείας της. Άλλωστε, θεωρεί ότι «πρέπει να μιλάμε μεταξύ μας γι΄ αυτά τα πράγματα. Η σιωπή δεν ωφελεί σε τίποτα». Οι γιατροί λένε τώρα ότι είναι απολύτως καλά, σημασία όμως έχει πώς αισθάνεται η ίδια. «Νιώθω πολύ καλά», επισημαίνει το 2016 με φωνή που δείχνει πως πιστεύει αυτό που λέει. Την καλή ψυχολογική της κατάσταση αποδίδει κυρίως στη στήριξη που είχε από το στενό οικογενειακό περιβάλλον της. «Βεβαίως, έχω απίστευτη υποστήριξη από τον άνδρα μου και χωρίς την δική του παρουσία, αγάπη και πίστη δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω σε αυτή την περιπέτεια», εξηγεί.»
Για τη δική της περιπέτεια υγείας, η κ. Φώφη Γεννηματά, έχει επανέλθει πρόσφατα στην Ελεονώρα Μελέτη έχοντας πει: “Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα. Ότι η μικρή σου κόρη μπορεί να μην θυμάται καν πώς είσαι. Να μην θυμάται τη μορφή σου, τη φωνή σου, το χάδι σου. Τουλάχιστον εγώ με την αδερφή μου ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας. Προλάβαμε να ζήσουμε έστω αυτό το σύντομο διάστημα μαζί τους. Με έπιανε τρόμος στη λογική ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό. Όλα έγιναν αστραπιαία. Ήταν Σάββατο όταν το διαπίστωσα. Τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα. Νόσησε και η αδερφή μου αλλά ευτυχώς είναι και εκείνη καλά σήμερα”.
Η μητρότητα μετά από 10 χρόνια
Όπως εξομολογήθηκε η Φώφη Γεννηματά, στα 22 της χρόνια έμαθε από τους γιατρούς ότι έχει πολύ λίγες πιθανότητες να αποκτήσει παιδιά. Ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω και μετά από 10 χρόνια προσπάθειας κατάφερε να γίνει μητέρα λέγοντας: “Ήμουν μόλις 22 ετών όταν μου το είπαν. Δεν έγινε εύκολα. Προσπαθούσα δέκα χρόνια να μείνω έγκυος. Με πολλές αποτυχίες και αναποδιές. Αλλά πάντα στη ζωή αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Σήμερα έχω τρία παιδιά και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς, οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να τα γνωρίσουν. Έφυγαν και με αυτόν τον καημό. Όλη αυτή τη δεκαετία που αγωνιζόμουν, ταυτόχρονα τρέχαμε με τη μητέρα μου στα νοσοκομεία. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι είμαι έγκυος ένιωσα ότι ξαναζώ από την αρχή”.
