Η Αλίκη Κατσαβού, που ήταν η σύζυγος του Κώστα Βουτσά κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του και μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Φοίβο Βουτσά. Ο Φοίβος είναι πλέον 7 ετών και έχασε τον πατέρα του στα 3 του χρόνια.
Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο Action 24, καλεσμένη στην εκπομπή της Αθηναΐδας Νέγκα, η Αλίκη μίλησε για διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων και τον γάμο τους, ειδικά λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας τους.
Ένα από τα ερωτήματα που τέθηκε αφορούσε το αν αντιλαμβάνονταν τότε ότι ο Κώστας Βουτσάς θα αποχωρούσε από τη ζωή νωρίς, και ποιες σκέψεις την απασχολούν σήμερα. Η ίδια αναφέρθηκε στον αυτομαστιγωτισμό της γι’ αυτό το θέμα και τόνισε ότι πίστευε πως ο μεγάλος ηθοποιός, που άφησε την τελευταία του πνοή στα 89 του, θα ζούσε ακόμη δέκα χρόνια για να δει τον γιο του να μεγαλώνει.
“Έχω αυτομαστιγωθεί γι’ αυτό το κομμάτι. Προφανώς μέσα μου το ήξερα. Εξάλλου έχω χάσει τον πατέρα μου στα 13 μου. Προσπαθούσα να σκεφτώ, όταν θα συμβεί αυτό, αν θα είναι 13 ο Φοίβος, θα τα καταφέρει όπως τα κατάφερα εγώ.
Τελικά οι υπολογισμοί μου έπεσαν έξω κι ήταν πολύ νωρίτερα, ήταν 3 -3,5, αλλά αυτό ίσως να ήταν και καλύτερο τελικά. Γιατί η μεγαλύτερη ηλικία έρχεται με μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των πραγμάτων και με μεγαλύτερο προβληματισμό. Ενώ τώρα το πένθος ξεδιπλώθηκε πιο ομαλά και πιο συμβατά με την ηλικία του και το επεξεργάζεται καθώς τα χρόνια κυλούν κι όπως το αντιμετωπίζει από τους άλλους κι όπως ο ίδιος μεγαλώνοντας βάζει καινούργιους προβληματισμούς.
Όταν αυτομαστιγώθηκα γι’ αυτό το γεγονός σκέφτηκα αυτό. Ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα φύγει ο σύντροφός του ή αν θα φύγει ο ίδιος. Σε αυτό το ταξίδι της ζωής κανείς δεν μπορεί να έχει κρατήματα.
Όταν συναντάς τον έρωτα, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Θα περάσουν άνθρωποι από αυτόν τον πλανήτη και δεν θα γνωρίσουν τι είναι ο έρωτας. Όταν λοιπόν τον συναντήσεις, όσο ασυνήθιστο κι αν είναι, η διαφορά αυτής της ηλικίας ή τα προβλήματα που μπορεί να ακολουθήσουν, δεν μπορείς να μην το ζήσεις. Θα παραμείνεις πάντα λίγος, μικρός και φτωχός. Κι εξάλλου αν δεν μου είχε συμβεί αυτό, κι αν εγώ δεν ήμουν αρκετά απελευθερωμένη για να το ζήσω, σήμερα δεν θα ήμουν μητέρα”.