Μία από τις ομορφότερες περιόδους του χρόνου διανύουμε αυτή την περίοδο. Τα Χριστούγεννα. Όλα είναι στολισμένα, ο κόσμος χαίρεται, βγαίνει έξω, καλοπερνά με αγαπημένα πρόσωπα, τρώει τις πιο νόστιμες λιχουδιές, κάνει δώρα ο ένας στον άλλο…
Όμως υπάρχει και μία αντίθεση. Οι άνθρωποι που πονούν. Οι άνθρωποι που νιώθουν μόνοι εξαιτίας μιας απώλειας. Η άλλη όψη του νομίσματος. Η πιο σκοτεινή.
Όταν όλα γύρω είναι όμορφα, χαρούμενα, γιορτινά είναι τόσο δύσκολο να αντέξεις τον πόνο και το σκοτάδι μέσα σου… Αυτή η «αντίθεση» των Χριστουγέννων σου τσακίζει την ψυχή.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να πενθείς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο τα Χριστούγεννα
«Είναι αυτή η εποχή του χρόνου… Που όλα λάμπουν πιο έντονα και ο καιρός σε κάνει να θέλεις να χουχουλιάσεις στο σπίτι σου αγκαλιά με τους αγαπημένους σου.
Για πολύ κόσμο, αυτή η εποχή του χρόνου είναι ταυτόχρονα μαγική και μοναχική. Γιατί η θλίψη έχει τον τρόπο της να σε πλησιάζει κρυφά και να στρογγυλοκάθεται μαζί σου. Αυτή είναι η πραγματικότητα για όσους έχουν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο.
Υπάρχουν πολλά επίθετα για να περιγράψει κανείς την απώλεια. Επηρεάζει τον καθένα με διαφορετικό τρόπο, αλλά υπάρχει μια λέξη στην οποία όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε: σκληρή. Η θλίψη είναι σκληρή. Η απώλεια είναι σκληρή.
Λένε ότι ο χρόνος επουλώνει αυτές τις πληγές. Προσωπικά, δεν το πιστεύω. Πρέπει να μάθεις να ζεις με την απώλεια γιατί είναι κάτι που δεν αλλάζει. Είναι εκεί σε κάθε σου βήμα, σε κάθε επιτυχία και σε κάθε σου χαρά. Είναι εκεί για να σου υπενθυμίσει ότι ένας σημαντικός άνθρωπος λείπει από τη ζωή σου.
Υπάρχει μια άδεια καρέκλα στο τραπέζι, ένα ζευγάρι παπούτσια που λείπει από την εξώπορτα, ένα άτομο λιγότερο για να αγκαλιάσεις. Και ενώ είμαστε περιτριγυρισμένοι από αγαπημένα πρόσωπα, κατά κάποιο τρόπο, αυτό ενισχύει την απουσία εκείνου που χάσαμε.»
Τα Χριστούγεννα όσοι έχασες σου λείπουν ακόμη πιο πολύ
«Έχασα και τους δύο γονείς μου απροσδόκητα όταν ήμουν 20 χρονών. Από τότε, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έγινα μητέρα τριών υπέροχων παιδιών.
Έχω γιορτάσει αμέτρητα γενέθλια και γιορτές χωρίς τους γονείς μου. Θα περίμενε κανείς ότι μέχρι τώρα θα είχα μπει στη φάση όπου ο χρόνος υποτίθεται ότι θα άρχιζε να επουλώνει αυτές τις πληγές, όμως ακόμα παλεύω. Η θλίψη μου παραμένει και ο χρόνος δεν την έχει θεραπεύσει.
Δεν νομίζω ότι η απώλεια είναι κάτι που μπορεί να θεραπευτεί εντελώς. Δεν νομίζω ότι είναι ένα κεφάλαιο που έχει αρχή και τέλος. Νομίζω ότι εξελίσσεται διαρκώς, όπως ακριβώς εξελίσσεται και η ζωή μας. Σε κάθε νέο κεφάλαιο της ζωής μας, προσαρμοζόμαστε στην απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων με νέους τρόπους. Επεξεργαζόμαστε συνεχώς αυτό το κεφάλαιο για να ταιριάζει στην πραγματικότητά μας.
Αν έχετε χάσει κι εσείς ένα αγαπημένο σας πρόσωπο και νιώθετε τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, να ξέρετε δεν είστε μόνοι. Αφήστε τις αναμνήσεις του αγαπημένου σας προσώπου να καθίσουν μαζί σας κατά τη διάρκεια των εορτών και να θυμάστε ότι μπορεί να είναι ακόμα μέρος της ζωής σας, ακόμα και αν δεν είναι πια εδώ.»
