Η ιστορία της Αναστασίας Βασκούδη είναι μια ιστορία αγάπης και αγωνίας, μια ιστορία που αγγίζει κάθε καρδιά. Πριν από έξι χρόνια, ο γιος της, ο μικρός Χριστόφορος, έφυγε από τη ζωή, χάνοντας τη μάχη με έναν σπάνιο εχθρό, το γλοίωμα εγκεφαλικού στελέχους.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού Καρκίνου, η Αναστασία αποφάσισε να μοιραστεί ένα συγκινητικό μήνυμα, ένα κείμενο γεμάτο από τη βαθιά της καρδιά. Σε κάθε γραμμή, αντικρίζουμε τον πόνο, την αγάπη και τη δύναμη που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Εκφράζει τη θλίψη για το χαμό του αγαπημένου της παιδιού, αλλά και τον σεβασμό και την αγάπη προς όλα τα παιδιά που παλεύουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.
“-Χριστόφορε μου;
-Γεια σου μανούλα
-Μου λείπεις αφόρητα γλυκέ μου
-Και έμενα μου λείπεις..όλοι σας..πολύ!
-Είναι η ημέρα του παιδικού καρκίνου και η σκέψη μου είναι κολλημένη στην τραγική εκείνη ημέρα που μας είπαν ότι έχεις έναν από τους χειρότερους καρκίνους στον κόσμο χωρίς καμία ελπίδα και η αναπνοή μου σταματάει όπως και τότε…
-Σε νιώθω…ακούω την καρδιά σου μέσα στην δική μου. Γιατί όμως ονομάζεται παιδικός μαμά; Αφού τίποτα παιδικό δεν έχει! Ένας ζωντανός εφιάλτης ήταν.. Θυμάσαι;
-Δεν μπορω να ξεχασω μωρο μου. Ποτε! Τα τραυματα στην ψυχη μου ειναι παντα ανοιχτα.
Θυμάμαι όμως και ότι κέρδισες 5 φορές την ζωή σου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των γιατρών που όλες τις φορές πίστεψαν ότι ήσουν χαμένη υπόθεση. Προσπαθούσες να τιμήσεις τη ζωή που σου δόθηκε με τόσο πείσμα ενώ ταυτόχρονα μας έδινες μαθήματα ζωής αγάπη μου
-Έχεις δίκιο μαμά. Ήταν ταυτόχρονα εφιάλτης αλλά ένας σπουδαίος αγώνας που κάναμε όλοι μαζί. Ένας τεράστιος αγώνας ψυχής!
-Ναι αγάπη μου.. Ηταν. Ένας αγώνας που μας άφησε τεράστια δώρα. Τα έχω μπροστά μου κάθε μέρα και μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω χωρίς εσένα
-Χαίρομαι που νιώθεις τα δώρα αυτά…
-Ναι αγάπη μου…γνωρίσαμε τη δύναμη που δεν ξέραμε ότι είχαμε, βιώσαμε πως είναι να κινητοποιείς, να κατακτάς στόχους φαινομενικά απραγματοποίητους να ξεπερνάς όρια, να τα βάζεις με τα θηρία, να μαθαίνεις τι σημαίνει θυσία, αφοσίωση, να αγαπάς απόλυτα βαθειά και ολοκληρωτικά χωρίς όρια, να βιώνεις τη χαρά της ζωής ταυτόχρονα με τον πόνο, να προσφέρεις στους γύρω σου ενώ αγωνίζεσαι για τη ζωή του παιδιού σου, γνωρίσαμε ξανά με συγκλονιστικό τρόπο την αξία της φιλίας, της οικογένειας της πίστης…
-Μαμα.. Σε παρακαλώ πες σε όποιον γονιό αγωνίζεται με το παιδί του αλλά και σε όποιον αγωνίζεται για κάτι σπουδαίο για αυτόν, τον αγώνα που δίνουν να τον κάνουν να αξίζει! Να μην είναι τίποτα λιγότερο από μεγαλειώδης….
Ο αγώνας τους να έχει πίστη και δύναμη σε τέτοιο βαθμό που να μην είναι πιστευτό. Και να πηγαίνουν κόντρα σε όλα κλείνοντας τα αυτιά τους.
Όσο και αν φοβούνται πές τους να, παίρνουν τους φόβους τους αγκαλιά και να βουτάνε στα σκοτάδια με γενναιότητα και πίστη.
Γιατί ενας δυνατός αγώνας θα τους οδηγήσει σίγουρα σε κάτι θαυμαστό! Να τον αφήσουν να τους μεταμορφώσει και όχι να τους καταπιεί. Ανεξαρτήτως από το αποτέλεσμα…πες τους ότι ο αγώνας τους θα είναι ο θησαυρός τους και αυτόν δεν θα τους τον πάρει ποτέ κανείς
-Γλυκέ μου…ναι, θα τους το πω! Σκέφτομαι τον αγώνα μας και αναρωτιέμαι: Ποιος άραγε μπορεί να πει ότι ηττήθηκες και ότι ήταν ένας χαμένος αγώνας;
-Σίγουρα ήταν και είναι ένας κερδισμένος αγώνας. Και κάθε φορά που αναλογίζομαι τον υπέρτατο αυτό αγώνα μας, πάντα καταλήγω ότι άξιζε.
-Ναι άξιζε. Αν χρειαζόταν θα τον έκανα εκατομμύρια φορές ξανά! Αυτό το μεγαλειώδες ταξίδι ενώ ήταν ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου αποτελεί ταυτόχρονα την μεγαλύτερη έμπνευση και πρόκληση της ζωής μου. Πως γίνεται αραγε αυτό;
-Γίνεται μαμά. Όταν τα μάτια της ψυχής σου είναι ανοιχτά
-Καρδιά μου, ως μητέρα δίπλα σου έζησα ανεπανάληπτες και μοναδικές στιγμές γεμάτες έμπνευση, θαυμασμό, θαύματα. Σε ευχαριστώ…
-Μανούλα πρέπει να φυγω
-Σε παρακαλώ να ξανάρθεις μωρό μου
-Το υπόσχομαι
-Σε αγαπώ μέχρι το άπειρο και ακόμα παραπέρα
-Και εγώ μανούλα μου, εύχομαι να το νιώθεις κάθε στιγμή
-Γεια σου μωρό μου…”