Η Μαρία Μανούκα είναι από τους ανθρώπους που αποτελεί σύμβολο δύναμης και δίνει καθημερινά τη δική της μάχη, αντιμετωπίζοντας την όποια δυσκολία με χαμόγελο.
Η Μαρία μιλώντας για το ατύχημα που της άλλαξε για πάντα τη ζωή, εξομολογήθηκε: «Γεννήθηκα στις 25/5/1985 στη Νότιο Αφρική. Η μητέρα μου είναι Κύπρια και ο πατέρας μου είναι μισός Έλληνας και μισός Αφρικανός. Έχω ακόμη μια μικρότερη αδελφή και από το 1987 ζούμε μόνιμα στη Κύπρο. Ήμουν ένα υγιέστατο παιδάκι και πολύ ζωηρό. Δυστυχώς όμως, όταν έγινα δυο ετών, μου συνέβη ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα…
Περπατούσαμε μαζί με την μητέρα μου και ήμασταν στο πεζοδρόμιο. Με κρατούσε από το χέρι αλλά κάποια στιγμή της ξέφυγα και έτρεξα στο δρόμο. Περνούσε ένα αυτοκίνητο και με χτύπησε. Όλα έγιναν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα… Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε να χειρουργηθώ και να νοσηλευτώ για αρκετό καιρό. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι θα γίνω εντελώς καλά στην υγεία μου αλλά δυστυχώς, οι γιατροί τους ανακοίνωσαν ότι θα μείνω παραπληγική».
Η ίδια δήλωσε στη συνέχεια: «Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει, να παίζει στην αυλή… Θυμάμαι όμως όταν έγινα 10 ετών, τότε ήταν που άρχισα να νιώθω πολύ άσχημα. Οι δυσκολίες έμοιαζαν με κόλαση, μια καθημερινή κόλαση. Θυμάμαι επίσης πόσο κλειστός χαρακτήρας ήμουν. Μετά τα 18 άλλαξα, έβγαινα περισσότερο έξω και έβλεπα τον εαυτό μου να γίνεται όλο και πιο κοινωνικός. Όταν τελείωσα το σχολείο, σπούδασα γραμματειακά. Ασχολούμαι με το μπάσκετ, το χειρίλατο (ποδήλατο ειδικό για άτομα με αναπηρία) και με τον χορό.
Ήξερα από πολύ μικρή ότι την αναπηρία δεν μπορείς να την ξεπεράσεις. Τη ζεις κάθε μέρα. Απλά μαθαίνεις, ζεις και συμβιβάζεσαι μαζί της. Παλιά είχα πει στον εαυτό μου: ‘’ή φουντάρεις ή βγαίνεις στη ζωή’’. Επέλεξα να βγω στη ζωή!!! Επίσης, πάντα έμαθα να λέω: ‘’δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω’’. Έχω φίλους και βγαίνω συχνά έξω. Κάνω όνειρα και πάντα χαμογελώ! Αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους.
Παρακαλώ όλους τους ανθρώπους που έτυχε να βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις με μένα, να βγαίνουν, να κάνουν φίλους και να βρουν ένα χόμπι να ασχολούνται. Μόνο έτσι θα νιώθουν όμορφα. Να χαμογελούν και να κοιτούν, να χαίρονται τον ουρανό και τον ήλιο γιατί μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή μας δύναμη και αισιοδοξία!».