Μαθήματα ζωής: Η φιλανθρωπία είναι ισάξια με την αγάπη. Το να θέλει κανείς να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο με ανυστερόβουλες πράξεις, είναι μεγάλη αρετή. Η παρακάτω ιστορία, μιλάει για έναν φούρναρη ο οποίος δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα. Ωστόσο, ακόμα και αργά, αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο ζωής του.
Μαθήματα ζωής: Δεν ήθελε να βοηθάει κανέναν
Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του, που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η… γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.
–Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου; –Αμ΄ τίνος να’ναι; –Και δεν τα τρως; –Βρε φύγε από δω! –Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω. –Φύγε σου είπα, παράτα με. –Αφεντικό! –Φεύγεις ή δεν φεύγεις; –Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός…
Μαθήματα ζωής: Είδε σε όνειρο πως πέθανε και κρινόταν η ψυχή του
Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει… Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει, έλεγε!Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.
Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω …; Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιος να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό.
Μαθήματα ζωής: Το ψωμί έσωσε την ψυχή του
Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!
Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης, ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβόμαστε να δώσουμε; Μήπως η “κρίση” μας βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί;;; Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη και περιμένουν έστω και ένα κομμάτι ψωμί…
Φίλοι μου, μην ξεχνάτε ότι: Η πρώτη θυγατέρα του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο… Εξάλλου, σκεφτείτε πως δεν είναι πάντα εύκολη η ζωή. Αν όλοι νοιαζόμασταν τους άλλους, τότε αν ποτέ έρθει και σε εμάς κάποιο κακό, κάποιος θα υπάρξει που μπορεί να μας στηρίξει.
