Μια μητέρα περιγράφει πως αποχώρησε από ένα τοξικό περιβάλλον μαζί με τον σύζυγό της και το παιδί τους, προκειμένου να ζήσουν μία ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή, μακριά από τον πεθερό της.
Η 39χρονη μητέρα εξομολογείται: «Όλα ήταν ρόδινα στη ζωή μας με το σύζυγό μου. Είχαμε και οι δυο από μια καλή δουλειά ο καθένας, το δικό μας σπίτι, είμασταν πολύ ερωτευμένοι. Μόλις μάθαμε ότι περιμένουμε και το πρώτο μας παιδάκι, η ευτυχία μας έφτασε στα ουράνια. Μάθαμε μετά από λίγο καιρό πως περιμέναμε αγοράκι. Όλοι χαρήκανε αλλά ιδιαίτερα ο πεθερός μου που είναι παραδοσιακός άνθρωπος και ήθελε να κάνω γιο. Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη και γενικά όλα κυλούσαν ήρεμα και όμορφα.
Ο Λεωνίδας μας γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2014 και μας έκανε πιο ευτυχισμένους από ποτέ. Η χαρά μας δεν κράτησε πολύ, καθώς μετά από κάποιο διάστημα, ανακαλύψαμε ότι το παιδί έχει αυτισμό σε μεγάλο βαθμό. Καταλάβαμε τα πρώιμα συμπτώματα στους 8 μήνες της ζωής του, και όσο περνούσε ο καιρός εμφάνιζε και άλλα.
Μέχρι την ηλικία των 3 ετών, είχε πλέον διαγνωστεί από τέσσερις γιατρούς με αυτισμό. Δεν θα σας πω το πόσο δύσκολο είναι για μια μάνα και έναν πατέρα να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο, γιατί θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε εκεί για τα παιδιά μας, όπως και να ‘χει. Όμως για το παιδί πρέπει να είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Από την ημέρα που λάβαμε την επίσημη διάγνωση, ο πεθερός μου άρχισε τις κακίες και την απογοήτευση. Άφηνε αιχμές ότι εγώ έφταιγα που το παιδί γεννήθηκε έτσι, ότι δεν το πρόσεχα όταν ήταν μικρό, ότι μάλλον μου είχε πέσει από την κούνια και είχε χτυπήσει το κεφάλι και γι’ αυτό το παιδί έχει πρόβλημα και άλλα πολλά. Καταλήγαμε πάντα σε τσακωμούς, και όχι επειδή κατηγορούσε εμένα, αλλά επειδή μιλούσε για το παιδί μου σαν να είναι βάρος ή σαν να έχει κάτι κακό.
Ο άντρας μου τσακωνόταν μαζί του συνεχώς. Δεν βοηθούσε και το γεγονός ότι η πεθερά μου δεν ζούσε και ο πεθερός μου έμενε στο από πάνω σπίτι από το δικό μας. Ο πεθερός εκεί το χαβά του – το παιδί είναι πρόβλημα. Να το δώσετε σε ίδρυμα και να κάνετε άλλο.
Δεν έδινε καμία σημασία στο παιδί, του φερόταν σαν να είναι αντικείμενο, και όταν το παιδάκι μου του χαμογελούσε του έλεγε: “γελάς ζαβό – ξέρεις γιατί γελάς;” το οποίο φυσικά πάντα κατέληγε σε καβγά, μέχρι που εγώ και ο σύζυγός μου του απαγορεύσαμε να έρχεται σπίτι μας. Εκείνος ακάθεκτος κακολογούσε το παιδί μας παντού. Όταν ο αδερφός του άντρα μου απέκτησε παιδί, ο πεθερός είπε: “ελπίζω να μην είναι προβληματικό σαν το άλλο – άλλα άχρηστα παιδιά δεν θέλουμε” – και φυσικά έγινε στο μαιευτήριο καβγάς για ακόμα μια φορά.
Ο πεθερός μου έχει πέσει πάνω στο άλλο εγγόνι και του δείχνει μεγάλη αγάπη και στοργή. Ειλικρινά σας μιλάω, δεν με ενδιαφέρει. Είμαι περήφανη για το γιο μου. Είναι καταπληκτικός άνθρωπος και μας έχει ομορφύνει τη ζωή. Σας λέω την ιστορία μου για να καταλάβετε, πως ακόμα και αν κάποιος θεωρείται οικογένεια, δεν σημαίνει ότι φέρεται σαν οικογένεια. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά έχουν κακή ψυχή, ακόμα και όταν είναι οι γονείς μας, τα αδέρφια μας ή κάποιος που δεν το περιμένουμε.
Μετακομίσαμε μακριά από αυτόν τον τοξικό άνθρωπο. Ζούμε ευτυχισμένοι μακριά του και είμαστε πιο περήφανοι από ποτέ για τον Λεωνίδα μας. Ο άντρας μου και εγώ έχουμε έναν εκπληκτικό γιο που κάθε μέρα δίνει τη δική του μάχη. Νικολέττα, 39 ετών».