Η ιστορία της μαμάς Ελένης: Μου βρήκαν όγκο στο οπτικό νεύρο και από τότε άλλαξα
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα. Αρχικά να σας πω ότι λατρεύω το χειμώνα!!! Μ’ αρέσει να νιώθω το κρύο στο πρόσωπό μου. Μ’ αρέσει να χουχουλιάζω στα ζεστά σκεπάσματα. Μ’ αρέσει η αίσθηση της θαλπωρής που εκπέμπει το σπίτι.
Είχα ξυπνήσει νωρίς το πρωί και ετοιμαζόμουν για τη δουλειά. Το μόλις 2,5 ετών παιδί μου ήταν ήδη έτοιμο, ταϊσμένο, ντυμένο και έβαζε τη τσαντούλα του για να πάμε στο παιδικό σταθμό. Ήμασταν και οι δύο χαρούμενες. Ήταν Παρασκευή και είχαμε ήδη κανονίσει ότι αφού σχολάσω, θα ξεκουραστούμε το μεσημέρι και το βράδυ θα ήταν βραδιά σινεμά – πίτσας. Αχ, πόσο τη περίμενα αυτή την ώρα!!!
Ήμασταν στη πόρτα του σπιτιού κι ένιωσα μια ζάλη. Έντονη! Είχα συχνά ενοχλήσεις, αλλά δεν έδινα σημασία. Κάποια στιγμή το είχα αναφέρει στο παθολόγο μου, με είχε παραπέμψει για εξετάσεις (τις οποίες αγνοούσα συστηματικά να κάνω), αλλά μάλλον είχα καταλήξει ότι όλη αυτή η κόπωση προερχόταν από σωματική και πνευματική εξάντληση.
Από το πρωί στους δρόμους, 8ωρη δουλειά, ένα μικρό παιδί, παράλληλα τελείωνα και το μεταπτυχιακό μου και επειδή ήθελα να ανέλθω εργασιακά, πολλές φορές έπαιρνα δουλειά και στο σπίτι. Να χαρώ εγώ δημόσιο υπάλληλο!! Τέλος πάντων…. Ας επανέλθω στο θέμα. Η ζάλη, λοιπόν, ήταν πολύ έντονη. Τόσο που αναγκάστηκα να καθίσω για 5-10 λεπτά στα σκαλιά του σπιτιού. Συνήλθα και συνεχίσαμε για τον σταθμό.
Στη συνέχεια, πήγα στη δουλειά (μένω Πάρνηθα και εργάζομαι Πειραιά), αλλά και πάλι ένιωθα περίεργα. Πού μυαλό;;; Ο οργανισμός μου φώναζε «σταμάτα» κι εγώ εκεί!! Να πιέζω τον εαυτό μου!! Να μην δώσω δικαιώματα, να μην αφήσω τους πολίτες ανεξυπηρέτητους, να μην δώσω κακή εικόνα στον προϊστάμενο κτλ κτλ κτλ.
Για να μην πολυλογώ…. Στην επιστροφή, ένιωσα ξανά την ίδια ζάλη και στάθμευσα πρόχειρα με αλάρμ στην άκρη του δρόμου για να συνέλθω. Κάποιος όμως βαζιόταν πολύ, δεν υπολόγισε καλά το αμάξι, με αποτέλεσμα να πέσει πίσω μου, κι ενώ εγώ ήμουν εντελώς χαλαρή και είχα βγάλει τη ζωνη για να μην πιέζομαι, χτύπησα στο τιμόνι του αυτοκινήτου και αναγκάστηκα να πάω στο νοσοκομείο.
Δεν ξέρω αν πρέπει να καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που έπεσε ο άνθρωπος πίσω μου ή αν πρέπει να τον ευγνωμονώ.
Στο νοσοκομείο αφού μου έκαναν ράμματα, είδαν ότι δεν είναι καλό το χρώμα μου και παράγγειλαν εξετάσεις. Εξετάσεις, στις εξετάσεις, οδηγήθηκα για μαγνητική. Κάποιοι μικροί όγκοι πίεζαν το οπτικό μου νεύρο με συνέπεια, όχι να χάνω όραση, αλλά να θολώνω και γι’ αυτό είχα αυτές τις αδιαθεσίες, τη ζάλη, την ατονία κτλ.
Κι άλλες εξετάσεις, κι άλλοι γιατροί… Μα τι γινόταν; Εγώ απλά ήθελα να σχολάσω και να περάσω το βράδυ μου με την οικογένειά μου!! Ήθελα απλά να περάσει η μέρα και να κάτσω με το παιδί μου αγκαλιά στο καναπέ και να βλέπουμε ταινία!! Δεν καταλάβαινα στην αρχή….
Τους παρακάλεσα να φύγω. Άρνηση. Τους ικέτεψα. Άρνηση. Εν τέλει έφυγα με την υπόσχεση ότι Δευτέρα πρωί θα ξαναπάω να γίνουν κι άλλες εξετάσεις.
Τον σύζυγο τον είχα ήδη ειδοποιήσει να παραλάβει το παιδί από το σταθμό και ότι θα έκανα κάποια ραμματάκια και θα επέστρεφα. Κανένας λόγος ανησυχίας!! Πρώτα το παιδί!!
Επέστρεψα, περάσαμε το βράδυ κάπως πιο ήσυχα απ’ ότι είχαμε συμφωνήσει, ξεκουραστήκαμε κι εγώ δεν είπα τίποτα σε κανέναν μέχρι να εξακριβώσω τι ακριβώς μου συμβαίνει. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μου συμβαίνει αυτό!! Όγκος;;; Από πού κι ως πού;;; Μα δεν μπορεί!!!
Να μην τα πολυλογώ, από Δευτέρα έγιναν κι άλλες εξετάσεις, κι άλλες εξετάσεις, κι άλλες εξετάσεις. Οι γιατροί κατέληξαν ότι δεν αφαιρείται στο σημείο που είναι και ότι θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Ενδεχομένως σε κάποια χρόνια που θα μου παρεμπόδιζε την όραση, να αφαιρούσαμε ένα μέρος. Αλλά και πάλι θα ήταν επικίνδυνο. Επανεξέταση σε ένα χρόνο.
Δεν θέλω να σας κουράσω με τα ιατρικά. Θέλω όμως να επισημάνω ότι από εκείνη τη μέρα άλλαξαν όλα μέσα μου. Όλα!!!!!! Δεν με ενδιέφερε και πολύ πολύ να είναι το σπίτι στην εντέλεια, τέλειωσα το μεταπτυχιακό μου ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!! Όχι για την καλύτερη θέση στη δουλειά. Στη δουλειά μου έκανα αυτά που έπρεπε να κάνω, με απόλυτη ευχαρίστηση προς το κοινό και μέχρι εκεί.
Σταμάτησα να φτιάχνω καφέδες στο προϊστάμενο ή να βγαίνω να του πληρώνω λογαριασμούς ή να παίρνω δουλειά στο σπίτι για να τον εντυπωσιάσω. Πήγα πιο πολλές βόλτες με την οικογένειά μου. Πήγα εκδρομές. Πήγα στο θέατρο που είχα να πάω χρόνια. Κάναμε πικ νικ στα γύρω βουνά. Έκανα όλα όσα έβλεπα να γίνονται μόνο στις ταινίες!
Πέρασε ο ένας χρόνος και πάω για επανεξέταση. Ο όγκος συρρικνώθηκε!! Χωρίς ιατρική επέμβαση!!! Κάτι λίγα φαρμακάκια μόνο. Χωρίς νυστέρι ο όγκος συρρικνώθηκε!!!! Επανεξέταση σε 6 μήνες.
Εγώ ένιωθα καλύτερα από ποτέ. Χρόνια είχα να νιώσω τόσο καλά. Άρχισα το ποδήλατο και το περπάτημα. Στην αρχή 1-2 φορές την εβδομάδα. Αργότερα 3-4.
Πέρασαν οι 6 μήνες. Περαιτέρω συρρίκνωση!!! Κοιτιόταν μεταξύ τους οι γιατροί και δεν ήξεραν τι να πουν. Μόνο κάτι διστακτικά και αμήχανα χαμόγελα. Σε 6 μήνες επανεξέταση. ΟΧΙ τους είπα. Σε 1 χρόνο θα έρθω. Και θα δείτε ότι θα σας τινάξω τις προβλέψεις σας στον αέρα. Το’ χα πάρει απόφαση παιδί μου!!! Έπρεπε να ζήσω!!! Ήμουν τόσο νέα. Μόλις 30 ετών. Το παιδί μου είχε πια φτάσει 4,5 ετών και δεν θα άφηνα κανέναν κερατά όγκο να στερήσει από το παιδί μου τη μάνα του!!! Όχι ρε διάολε!!! Δεν θα με φας εσύ!!! Εγώ θα σε φάω!!! Θα σε λιώσω!!!
Έκοψα τελείως το τσιγάρο, έκοψα τα σκατόφαγα (συγγνώμη για το φρασεολόγιο, αλλά σας τα λέω όπως ακριβώς τα σκεφτόμουν τότε), έκοψα ότι με άγχωνε άσκοπα. Άρχισα να ξεκουράζομαι και να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν.
Πέρασε ο 1 χρόνος. Επανεξέταση. Με κοιτά ο γιατρός και μου λέει «κ. Παπ…. μου, θα με κάνετε να σκίσω τα πτυχία μου». «σκίστε και τα βρακιά σας γιατρέ. Εμένα δεν θα με περάσει ο βαρκάρης απέναντι!! Έχω πολλά ψωμιά ακόμα!!!» Ακόμα έχω τον ήχο του γέλιου του στα αυτιά μου!! Πήγαινα συνεπής στο ραντεβού μου κάθε χρόνο, ίδια μέρα. 28 Φεβρουαρίου. Κάθε χρόνο έκανα τις ίδιες εξετάσεις, με την ίδια αγωνία βέβαια, αλλά πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, ο γιατρός μου είπε «Κοπελιά μου, βλεπόμαστε 12 χρόνια. Αρκετά κράτησε η σχέση μας. Ραντεβού σε 3 χρόνια πια με τον συνεργάτη μου». Αυτό ήταν. Με έστελνε στους πιτσιρικάδες. Άρα…. Δεν ήμουν πια επικίνδυνη να «αποχαιρετήσω τον μάταιο τούτο κόσμο». Στα 40 μου πια, ανέπνευσα ξανά. Μια ανάσα που ρούφηξε όλη τη φύση και όλη τη χαρά του κόσμου.
Συνοψίζουμε!! Στην παραμικρή ενόχληση θα πρέπει να πάτε στο γιατρό για εξετάσεις. Δεν δαγκώνουν!! Πιστοποιημένο!!! Και να χαίρεστε τη ζωή σας!!! Με τα καλά και τα άσχημα!! Όλα όσα ακούγονται κοινότυπα και βαρετά, θα πρέπει να τα κάνουμε. Ξέρετε γιατί ακούγονται κοινότυπα;;; γιατί τα λέμε συνέχεια. Και τα λέμε συνέχεια γιατί αξίζουν. Και γιατί δεν γίνονται.
Σας γλυκοφιλώ όλες και όλους!!
Χαρείτε τη ζωή σας!!
Η φίλη σας,
Ελένη
Πηγή: singleparent.gr