Η αληθινή ιστορία της Ελίζας
Δεν αντέχω άλλο να διαβάζω σχόλια από ημιμαθεις, ρατσιστές και αστοιχείωτους πως όποιο παιδί μεγαλώνει με γκέι γονείς, γίνεται γκέι και το ίδιο.
Αποφάσισα να σας στείλω την ιστορία μου για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους.
Με έφεραν στον κόσμο μια γυναίκα και ένας άντρας. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου η οποία μας εγκατέλειψε όταν ήμουν 2 χρονών.
Πολλά χρόνια αργότερα, έμαθα ότι ένας λόγος που το έκανε ήταν επειδή έπιασε τον πατέρα μου με άντρα.
Ο δεύτερος λόγος ότι ερωτεύτηκε άλλον και θέλησε να κάνει οικογένεια από την αρχή χωρίς να φοβάται πως ο π#στης θα πειράξει το παιδί της (επί λέξει έτσι μου είπε χρόνια μετά) ή πως θα τη δείχνει ο κόσμος με το δάχτυλο,
Δεν την κατηγορώ που έφυγε και με άφησε. Δεν τα βάζω όμως και με τον πατέρα μου.
Το ότι είναι γκέι ένας πατέρας δεν είναι δικαιολογία για τη μάνα να εγκαταλειψει το παιδί της, είναι υπεκφυγή.
Γιατί αυτός ο π#στης, όπως τον αποκάλεσε η μάνα μου, εμένα δεν με άφησε όπως έκανε εκείνη, αντιθέτως μου χάρισε μια πολλή όμορφη οικογένεια με έναν άλλον άντρα.
Τον σύντροφο του.
Φυσικά εγώ σαν παιδί δεν γνώριζα, μου τον σύστησε ως θείο. Ο θείος Γιάννης λοιπόν.
Στη γειτονιά έλεγε πως ήταν ο αδερφός του, που είχε έρθει από τη Γερμανία.
Ο θείος Γιάννης δεν με είδε ποτέ πονηρά. Ο θειος Γιάννης με διάβαζε, μου αγόραζε παιχνίδια, με συνόδευε στις εκδρομές με το σχολείο, πήγαινε στους δασκάλους να ενημερωθεί για την πρόοδό μου.
Ναι ο θείος Γιαννης έμοιαζε περισσότερο με γυναίκα αλλά ούτε και με ένοιαζε.
Γιατι εγώ ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί και η αγάπη που έπαιρνα μου έφτανε και δεν χωρούσαν εξηγήσεις.
Τους τσακωμούς δεν τους ήξερα στο σπιτι μας.
Αντιθέτως έβλεπα πολλούς συμμαθητές μου, προβληματισμένους και σκεπτικούς, από το ξύλο που έπεφτε μεταξύ των στρέιτ γονιών τους.
Όταν έγινα 14 με έπιασαν και μου μίλησαν. Πολύ φοβισμένοι και οι δύο για το πώς θα το πάρω.
Τους αγκάλιασα και κλάψαμε μαζί. Εκείνοι από ανακούφιση κι εγώ από ευγνωμοσύνη που έκρυβαν τέτοιο μυστικό και όμως δεν επηρεάσε στο ελάχιστο τη δική μου ηλικία.
Στο μεταξύ η μάνα μου έπαιρνε τηλέφωνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, δεν ήξερε τίποτα για μένα. Ούτε τί νούμερο παπουτσι φορούσα, ούτε πώς τα πήγαινα στο σχολείο.
Και ναι σήμερα που είμαι 25 ετών και έχω βρει τον προσανατολισμό μου, μου αρέσουν ΜΟΝΟ οι άντρες.
Ούτε γκέι έγινα (έτσι κι αλλιώς γεννιέσαι γκέι, δεν γίνεσαι), ούτε στα ναρκωτικά έπεσα, ούτε αυτές τις αηδίες που διαβάζω έγινα.
Πέρσι ο θείος Γιάννης και ο πατέρας μου, παντρεύτηκαν με σύμφωνο συμβίωσης. Κάναμε ένα μικρό τραπέζι στο σπίτι και λίγους μήνες μετά ο πατέρας μου, πέθανε.
Ο θείος Γιάννης έπεσε σε βαθιά μελαγχολία και τελευταία αρχίζει και τα χάνει.
Του λείπει το ταίρι του.
Μέσα σε αυτό το χάσιμο όμως, εμένα συνεχίζει να με λέει κορη του.
Ποτέ δεν έπαψε να με λέει κόρη του.
Όσα “κόρη μου” άκουσα από τον πατέρα μου και τον θείο Γιάννη, δεν είχα ακούσει από τη μητέρα μου.
Όλοι εσείς που λέτε ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε ενάντια στη φύση και καλά, θεωρείτε φυσικό μια μάνα να αφήνει το παιδί της ή ένα παιδί να βλέπει τους γονείς του να μαχαιρώνονται αρκεί που δεν είναι γκέι;
Μεγάλωσα με πολλή αγάπη και γι’ αυτό έχω και πολλή αγάπη να δώσω.
Λυπάμαι τα παιδιά σας που δεν μπορούν να δώσουν αγάπη όταν καθημερινά τους φωλιάζετε τόσο μίσος για τα παντα γύρω σας.
Λυπάμαι….
Ελίζα Β.
