Η Μαρία, μια γυναίκα δυναμική και αυθεντική, έχει αποδείξει στη ζωή της πόσο δυνατή μπορεί να είναι αντιμέτωπη με τις προκλήσεις που της έχουν τύχει. Είναι μητέρα ενός υπέροχου παιδιού και πρόσωπο που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.
Κάποτε, η Μαρία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρόκληση που θα μπορούσε να κλονίσει την αυτοπεποίθησή της. Η νηπιαγωγός του παιδιού της, μπροστά σε όλους, εξέφρασε δημόσια αρνητική γνώμη για την ίδια, αμφισβητώντας τις ικανότητές της ως μητέρα και κριτικάροντάς την. Παρακάτω ακολουθεί η προσωπική της εξομολόγηση.
Η ιστορία της Μαρίας:
“Με απείλησε ότι αυτή δεν αναλαμβάνει ένα παιδί που δεν έχει όρια από το σπίτι του και της δημιουργεί πρόβλημα.
Καλησπέρα σε όλη την παρέα,
Θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με κάτι που έγινε σήμερα με τη νηπιαγωγό του γιου μου και δεν ξέρω πως να το χειριστώ.
Να τονίσω ότι λόγω πλημμυρών στην περιοχή μας άργησαν να ανοίξουν τα σχολεία και σήμερα ήταν η τρίτη μέρα μας στα προνήπια. Επίσης, να σας πω ότι την είχα ενημερώσει εξαρχής ότι το παιδί είχε παρουσιάσει έντονο άγχος αποχωρισμού, την προηγούμενη χρονιά, στον παιδικό σταθμό και δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί ουσιαστικά και ζήτησα και συμβουλές της.
Σήμερα, λοιπόν, όταν πήγα να πάρω το παιδί, θύμωσε πού ανέβηκα στα σκαλιά να τον παραλάβω χωρίς να με φωνάξει (δεν είχα ενημερωθεί ότι έπρεπε να περιμένω), μου ζήτησε να κατέβω κάτω, όπως και έκανα, μάλωσε το γιο μου που ερχόταν προς το μέρος μου χωρίς να του δώσει την άδεια και τον γύρισε πίσω, καθόταν επιδεικτικά να μιλάει για κάποια λεπτά με άλλους γονείς στους οποίους είχε παραδώσει τα παιδιά τους, αφήνοντας τελευταίο και μόνο του στην ουρά τον δικό και εμένα από κατω να περιμένουμε, επειδή δε συμμορφωθηκαμε.
Αυτό όμως είναι το λιγότερο γιατί το βασικό θέμα που με ξάφνιασε είναι το ότι όταν μου τον έδωσε άρχισε να με κατσαδιαζει θυμωμένη, φωνάζοντάς μου, μπροστά σε όλους τους γονείς που ήταν εκεί και μπροστά στη φίλη μου που είχε έρθει μαζί μου ότι αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί και ότι έχουμε πρόβλημα ορίων στο σπίτι μας, ότι δεν του βάζουμε κανόνες, ότι τον έχουμε κάνει κακομαθημένο και εγωκεντρικό και γενικά εμείς φταίμε που ζητάει συνεχώς την αποκλειστική προσοχή της και που της λέει συνέχεια ότι θέλει τη μαμά του και τη ρωτάει πότε θα πάω να τον πάρω κλπ. Υπενθυμίζω ότι ήταν η τρίτη μέρα του στα προνήπια…!
Εγώ την κοιτούσα σαστισμενη και της έλεγα πολύ ήρεμα ότι δεν είναι έτσι, προσπαθούμε πολύ να του βάλουμε όρια και έχουμε συμβουλευτεί και ειδικό και ότι αυτά τα κάνει επειδή θέλει να νιώσει ασφάλεια. Αυτή θύμωνε κι εχωνε κι άλλα γκάζια λέγοντας ότι δεν την αφήνει να κάνει τη δουλειά της και φταίμε εμείς που δεν του λέμε ποτέ όχι, οτι το πρόβλημα ξεκινάει από εμένα που θεωρώ ότι το παιδί θέλει να νιώσει ασφάλεια και που δεν καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που κάνει είναι χειριστικα (όλα αυτά τα κατάλαβε σε 3 μέρες) και ότι δε θα λύσει αυτη το πρόβλημα του σπιτιού μας και πολλά άλλα τέτοια προσβλητικά. Στο τέλος μου είπε, να κάνω τη δουλειά που πρέπει μαζί του και ότι αν το ξανακάνει αύριο θα με πάρει τηλέφωνο να πάω να τον πάρω γιατί αυτή δεν αναλαμβάνει ένα παιδί που δεν έχει όρια από το σπίτι του και της δημιουργεί πρόβλημα.
Αλήθεια τώρα, επιτρέπεται σε δημόσιο σχολείο και υποχρεωτική εκπαίδευση να λένε στους γονείς να κρατήσουν το παιδί στο σπίτι, με δική τους ευθύνη, επειδή δεν είναι στρατιωτάκι, όπως θα τους βολευε να είναι, και τους χαλάει τη ρουτίνα τους; Θα ήθελα να μου πείτε τη γνωμη σας σχετικά με το πως να τη διαχειριστώ από εδώ και πέρα και τι κινήσεις να κάνω..
Υ.Γ. Γνωρίζουμε ότι το παιδί μας είναι επίμονο σε αυτά που θέλει και ότι γενικά έχει πολύ έντονη προσωπικότητα και προσπαθούμε να το διαχειριστούμε κι εμείς με πολύ κόπο. Κάθε μέρα παλεύουμε να βγάλουμε άκρη και δε δέχομαι να με ξεφτιλιζει μια νηπιαγωγός μπροστά σε όλους λέγοντας μου πόσο λάθος μάνα είμαι και πόσο δεν ξέρω τι κάνω με το παιδί μου..”
