Ραγίζει καρδιές μητέρα που το μικρό παιδί της έπρεπε ξαφνικά να φύγει από το σπίτι και να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική.
Οι ψυχικές ασθένειες δεν είναι ορατές όπως η πνευμονία ή η ανεμοβλογιά. Δεν έχουν πάντα ξεκάθαρες αιτίες που εκδηλώνονται και η θεραπεία τους είναι περίπλοκη. Κι όταν «χτυπούν» ένα μικρό παιδί που πρέπει να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική, η ζωή της οικογένειάς του θυμίζει καταιγίδα, όπως λέει η παρακάτω μαμά:
«Έχετε δει ποτέ το εσωτερικό ενός ψυχιατρείου; Αν όχι, επιτρέψτε μου να σας το περιγράψω.
Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε ένα θαμπό και ουδέτερο λευκό. Τα δωμάτια δεν έχουν τίποτα περιττό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο, όπως καλώδια, χαρτιά, παπούτσια ή μολύβια. Στη γωνία κάθε δωματίου υπάρχει μια τηλεόραση, προστατευμένη από χοντρό διάφανο πλαστικό. Τα στρώματα των κρεβατιών είναι τυλιγμένα με σελοφάν και οι ασθενείς φορούν ειδικές, λεπτές ρόμπες.
Τώρα, σκεφτείτε ένα 8χρονο παιδί. Φανταστείτε ότι αυτό το παιδί μεγάλωσε μέσα σας για 9 μήνες και μια υπέροχη μέρα σας έκανε μητέρα. Ένα βράδυ, ανοίγετε το φως και βλέπετε το ίδιο 8χρονο να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι σας κρατώντας ένα μεγάλο μαχαίρι στο χέρι.
Σε αντίθεση με τα στερεότυπα που κυκλοφορούν, η κόρη μου δεν βίωσε καμία κακοποίηση. Δεν την αφήναμε να κλαίει μόνη της στην κούνια. Την αγκαλιάζαμε και τη φιλούσαμε. Της μαγειρεύαμε τα αγαπημένα της φαγητά και δεν την πιέσαμε ποτέ να κάνει δουλειές στο σπίτι.
Η κόρη μου είναι έξυπνη. Η συναισθηματική της νοημοσύνη είναι τόσο υψηλή που όταν ο προπάππους της άρχισε να χάνει την όρασή του, τον φρόντισε σαν να ήταν μεγάλη.
Γιατί, λοιπόν, να νιώθω τύψεις όταν αναζητώ τη βοήθεια που δεν μπορώ να της προσφέρω εγώ; Όταν ένα παιδί αρρωστήσει με πνευμονία ή ιλαρά, οι γονείς του δεν κρίνονται επειδή το πήγαν στο νοσοκομείο. Γιατί να μην ισχύει το ίδιο όταν η ασθένεια είναι ψυχική;
Οι μαμάδες δεν είμαστε προγραμματισμένες να αφήνουμε τη φροντίδα των παιδιών μας σε άλλους, αλλά εγώ αναγκάστηκα να το κάνω. Κάθε μέρα κοιτάζω το ρολόι και περιμένω με αγωνία για τις 3 ή 4 φορές που θα μιλήσω μαζί της. Ανίκανη να ηρεμήσω, στριφογυρίζω στο σπίτι και αναρωτιέμαι με ποια εκδοχή της θα μιλήσω σήμερα.
Θα είναι θυμωμένη και θα φωνάζει ή θα κλαίει ασταμάτητα για να την φέρω σπίτι; Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό; Να λες στο παιδί σου πως δεν μπορεί να έρθει στο σπίτι του; Είμαι συνέχεια αναστατωμένη, χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο πέρα από αυτόν τον μικρό άνθρωπο που δεν μπορώ να βοηθήσω. Τρώει καλά; Της συμπεριφέρονται ευγενικά; Όχι μόνο την άφησα σε αγνώστους, αλλά δεν μπορώ και να τη βλέπω όποτε θέλω.
Η πίεση είναι τόσο μεγάλη που καμιά φορά δεν μπορώ να ανασάνω. Έχω τόσα πολλά που θα ήθελα να της πω. Τόσα πολλά που με βαραίνουν. Τελικά, παίρνω μολύβι και χαρτί και γράφω τις σκέψεις μου. Διαλέγω κάθε λέξη σαν πολύτιμο μαργαριτάρι μέχρι να καταγράψω αυτά ακριβώς που θα ήθελα να της πω.
Κάθε φορά που μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο και προσπαθώ να την καθησυχάσω, νιώθω ξανά δυνατή. Με κάθε ευκαιρία, της θυμίζω πόσο πολύ την αγαπάω και πως το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσει αυτή η φλόγα που καίει μέσα της και την κάνει να θυμώνει.
Συγγενείς και φίλοι προτείνουν εξετάσεις επί εξετάσεων. Ξέρω ότι οι προθέσεις τους είναι καλές, αλλά οι συνεχείς ερωτήσεις για την πορεία της και την παραμονή της στην κλινική με κάνουν να νιώθω πως ισορροπώ σε λεπτό σχοινί και με δυσκολεύουν περισσότερο.
Η ψυχική ασθένεια δεν είναι κάτι ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει πάντα συγκεκριμένος λόγος που την προκαλεί. Κάθε φορά που ψάχνεις για διάγνωση, οδηγείσαι σε αδιέξοδα που σε εξαντλούν. Η θεραπεία δεν είναι ένα απλό φάρμακο που μπορούν να πάρουν όλοι. Ακόμα, όμως, κι αν υπάρχει ένα φάρμακο που μπορεί να σε κάνει καλά, κρατάει μόνο για λίγο.
Αυτό είναι το μαρτύριό μας. Μια καταιγίδα που χτύπησε τα θεμέλια της ζωής μας και τα γέμισε ρωγμές. Το έδαφος δεν είναι πια στέρεο και πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό δεν θα είναι μόνο η κόρη μου που παρασύρθηκε στο μάτι του κυκλώνα…».