«Εσύ προσποιήθηκες ότι είσαι ανοιχτόμυαλός σήμερα; Ή δεν αποδέχτηκες κανέναν πέρα από τον εαυτό σου;»

Εσύ σήμερα προσποιήθηκες ότι είσαι ανοιχτόμυαλός; Μέχρι πόση διαφορετικότητα αντέχουμε τελικά;

Της: Χριστίνας Προφαντή

Σίγουρα οι καιροί έχουν αλλάξει και σίγουρα υπάρχει μια μεγαλύτερη αποδοχή όσον αφορά τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον περαστικό αλλά εξακολουθούν και υπάρχουν σχόλια και απόψεις που με ξαφνιάζουν (αρνητικά) και ευτυχώς λόγω των καιρών και των social media, καταλαβαίνω ότι δεν είμαι η μοναδική!

Σήμερα αποφάσισα να αναλύσω το θέμα Eurovision, και όταν λέω Eurovision δεν θα σταθώ στην ποιότητα των τραγουδιών, ούτε στο πόσο οργανωμένος η όχι είναι ο διαγωνισμός, ούτε στο αν ο θεσμός πλέον έχει γίνει καθαρή “ανταλλαγή ψήφων” μεταξύ των χωρών. Αλλά βέβαια ας πω και ότι το τραγούδι της Αγγλίας μου άρεσε φέτος, μήπως όμως πήρε μηδέν βαθμούς λόγω Brexit; Μπα αποκλείεται, σκέφτομαι μετά!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Eurovision είναι ένα πάρτι και τα τελευταία χρόνια και μία ωδή στην διαφορετικότητα

Ίσως όλο αυτό βοηθήσει ορισμένους να πάνε ένα βήμα παραπέρα και να ασχοληθούν λίγο πιο πολύ με τον εαυτό τους και όχι τόσο με τον άλλον. Και επειδή ήδη είπα πολλά ας μπω στο ψητό…

Ποιος να το περίμενε ότι θα έκανε την εμφάνιση της η Έλενα Παπαρίζου φέτος στην Eurovision και θα υπήρχαν άνθρωποι που θα σχολίαζαν τα “παραπανίσια κιλά” της… “Πω πω ναι χάλια ήταν η καημένη”… “Πως ήταν και πώς κατάντησε”. Ε δεν είμαστε καλά…

Αυτό που πραγματικά μου κάνει εντύπωση είναι πως οι περισσότεροι από εμάς θαυμάζουμε τα ακραία (για εμάς πάντα) και τα πιο νορμάλ που ίσως ξεφεύγουν ελάχιστα από το δικό μας πρότυπο δεν θα τα αφήσουμε ασχολίαστα. Δηλαδή τι εννοώ με αυτό…

Μπορεί ο άνθρωπος που σχολιάζει τα “παραπανίσια κιλά” της Χ Παπαρίζου να ψήφισε πριν τρία χρόνια τη Netta από το Ισραήλ. Γιατί ήταν “εναλλακτική” και “ακομπλεξάριστη” και και και… Το θέμα είναι ότι αν όλοι αυτοί που σχολιάζουν τα λίγα παραπανίσια κιλά είναι οι ίδιοι που “θαυμάζουν” την Χ “Netta”. Κάτι μου λέει πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι και θα εξηγήσω το γιατί…

Μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που σχολιάζει τον “κρυφό γκέι” να ενθουσιάστηκε που η Conchita Wurst κέρδισε την Eurovision φορώντας τουαλέτα ενώ παράλληλα είχε μούσια. Σε βαθμό που οι γύρω του να απορούσαν όταν θα τον άκουγαν να λέει: “Μπράβο καλά τους έκανε. Είναι ακομπλεξάριστος, του άξιζε η νίκη γιατί πέρασε μηνύματα”!

Εννοείται πως και η Netta και η Conchita είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και αυτό είναι το πρώτο πράγμα, προλαβαίνω μερικά σχόλια, δεν έχει σημασία αν έχουν παραπανίσια κιλά, ή πολλά τατουάζ, ή οτιδήποτε άλλο. Πάνω από όλα είναι άνθρωποι. Με ταλέντα, προσωπικότητες, όνειρα… Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τα “περιτυλίγματα”!

Αυτό που χρειάζονται κάτι τέτοιοι τύποι είναι να τους το “τρίβεις στην μούρη” αυτό που είσαι.. Προτιμούν να βλέπουν αυτά που ποτέ δεν θα γίνουν, ή νομίζουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ και όλο αυτό έχει μία δόση χαιρεκακίας. «Έχω κιλά παραπάνω και μου αρέσει!», «Είμαι γκέι και δεν κρύβομαι», «Έχω μούσια αλλά ντύνομαι σαν γυναίκα», «Είμαι φορέας του AIDS και το ανακοινώνω» και άλλα πολλά. Εκεί όλοι τον παραδέχονται. Ή δείχνουν έτσι! Τι σχόλια θα έπαιρνε κάποιος όμως που είχε AIDS αλλά δεν το αποκάλυπτε ο ίδιος ποτέ ενώ είχε μαθευτεί στον έξω κόσμο; Αναρωτιέμαι!

Τελικά δεν πρέπει να τους αφήνεις απορίες… Δεν πρέπει να αφήνεις περιθώριο υπόνοιας αν δεν θες να σχολιαστείς και αυτό είναι τρομακτικό…

Πάντως όσα χρόνια και να περάσουν το στραβό πάντα θα βλέπουμε πρώτα στον άλλον. Η Παπαρίζου π.χ είναι φωνάρα, ταλεντάρα, κουκλάρα και υπήρχαν άνθρωποι που σχολίασαν τα κιλά της. Την κοπέλας που τότε το 2005 μας χάρισε τη μοναδική νίκη στην Eurovision και βγήκε μετά από 16 χρόνια να μας τιμήσει ξανά… Τρελό! Τι ωραία θα ήταν αν αποδεχόμασταν ο ένας τον άλλον όπως ακριβώς ΘΕΛΕΙ και ΜΠΟΡΕΙ να είναι; Είτε λέγεται Έλενα, Netta, ή Conchita…

Συγνώμη πάντως ε αν η Παπαρίζου σας χάλασε την αισθητική εμένα πάντως με συγκίνησε. Απλά όλοι εσείς που το ΠΑΙΖΕΤΕ πρωτοποριακοί πόσο μπαμ κάνετε… Πόσο όλοι ξέρουμε ότι δεν μπορείτε να αποδεχτείτε κανέναν πέραν από εσάς και το εγώ σας;

Τι ωραία θα ήταν να ξεπερνούσαμε επιτέλους αυτά τα “κολλήματα” και να μέναμε μόνο στα θετικά και αν ήταν να ασχοληθούμε με κάτι ας ασχολούμασταν να φτιάξουμε το εγώ μας. Από εκεί ξεκινάνε όλα.

Διαφορετικοί είμαστε όλοι κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον και κανένας δεν πρέπει να γίνει ίδιος με κανέναν για φανταστείτε έναν κόσμο με ίδιους “εγώ”. Σας αρέσει η σας τρομάζει; Και να πω και κάτι ακόμη; Σε όποιον αρέσουμε… Οι υπόλοιποι ας κοιτάξουν την καμπούρα τους.