Η Barbara Caplan-Bennett αφηγείται στην Huffpost την μάχη της με τον καρκίνο, που την ανάγκασε να αφαιρέσει τη μύτη της και την κατάληξη της εμπειρίας της, στέλνοντας ένα δυνατό μήνυμα.
Η ίδια χαρακτηριστικά αναφέρει: «Μελάνωμα: μια όμορφη λέξη για έναν πολύ κακό καρκίνο. Όταν διαγνώστηκα με αυτό πριν από εννέα χρόνια, δεν φαινόταν τόσο σοβαρό. Υπήρχαν απλώς κάποιες κηλίδες στη μύτη μου που οι γιατροί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν πολύ εύκολα. Όμως, μέσα σε λίγους μήνες, αυτό που ξεκίνησε ως ”εύκολη υπόθεση” έγινε κανονικός εφιάλτης καθώς έπρεπε να υποβληθώ μία παραμορφωτική χειρουργική επέμβαση που θα άλλαζε σημαντικά τη ζωή μου.
Επιτρέψτε μου πρώτα να πω ότι θεωρώ τον εαυτό μου ως τυχερή γυναίκα. Έχω μια υπέροχη ζωή – έναν στοργικό σύζυγο, υποστηρικτικούς φίλους, μία εξαιρετική οικογένεια, μια καλή δουλειά και ανέκαθεν ήμουν υγιής -αν εξαιρέσουμε αυτήν την περιπέτεια.
Όμως, όταν ο χειρουργός με ενημέρωσε πως για να είμαι ζωντανή σε πέντε χρόνια πρέπει να αφαιρέσω ολόκληρη τη μύτη μου, τα πάντα άλλαξαν. Φεύγοντας από τον γιατρό μαζί με τον σύζυγό μου, τον Παύλο, σταθήκαμε στη μέση του δρόμου και ουρλιάξαμε από πόνο αγνοώντας τους περαστικούς. Εκείνη τη στιγμή, ήμασταν οι δυο μας κι ένα τέρας – το μελάνωμα.
Καθώς οι μέρες περνούσαν, αυτό που με τρόμαζε δεν ήταν τόσο ο καρκίνος, όσο το ότι πλέον θα ήμουν μια γυναίκα χωρίς μύτη. Δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν χάσει στήθη, πνεύμονες, νεφρά και ακόμη και έναν όρχι, αλλά μια μύτη; Το όργανο στο κέντρο του προσώπου σας που μπορούν να δουν όλοι; Θα έπρεπε να φορέσω ένα ειδικό προσθετικό. Θα το έφτιαχναν οι «μάγοι» στο γναθοπροσωπικό τμήμα. Το ταξίδι ήταν μεγάλο και επίπονο…».
Η μάχη ενάντια στον καρκίνο και το μήνυμα στήριξης
Στη συνέχεια αναφέρει: «Ο γιατρός έκανε καταπληκτική δουλειά και μου έδωσε ένα πλαστικό ομοίωμα μύτης για τη μέση του προσώπου μου, να το τοποθετώ όταν θα ανάρρωνε το τραύμα. Αρχικά πίστευα, με βάση αυτά που μου είχαν πει, ότι θα χρειαστούν τέσσερις ή πέντε μήνες για τοποθετηθεί το ειδική προσθετική μύτη μου. Δουλεύω σαν σχεδιάστρια επίπλων και κάθε μέρα πηγαίνω σε σπίτια ξένων. Χωρίς προσθετικό, πώς θα αντιμετώπιζα όλους αυτούς τους ξένους με μια τεράστια τρύπα στο πρόσωπό μου;
Έπρεπε να αρκεστώ στη διάφανη πλαστική μύτη που μου είχε δώσει ο γιατρός. Θα μάθαινα πώς να τη στερεώνω στο πρόσωπό μου χρησιμοποιώντας χειρουργική ταινία και θα την κάλυπτα με Band-Aids για να της δώσω χρώμα σάρκας. Θα χρησιμοποιούσα και παιδικά αυτοκόλλητα με λουλούδια και αστέρια και πασχαλίτσες για να το διακοσμήσω! Αυτή, ωστόσο, ήταν η δική μου σκέψη που δεν μπορούσα να κάνω πράξη. Τελικά αποδείχθηκε ότι το να πατάω αυτό το πράγμα στο πρόσωπό μου ήταν τρομερά επίπονο.
Επίσης, φοβόμουν ότι μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή, ενώ από τους υδρατμούς της αναπνοής μου, έσταζε νερό στο κάτω άκρο. Φανταστείτε να στέκεστε στο σπίτι κάποιου με αυτό το παράξενο πράγμα που έχει κολληθεί στο πρόσωπό σας και νερό νερό να στάζει στα χείλη σας! Ευτυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν ευγενικοί.
Ωστόσο, ο καιρός περνούσε και για να ολοκληρωθεί η διαδικασία τοποθέτησης του προσθετικού χρειάστηκε μια επιπλέον χειρουργική επέμβαση για την εμφύτευση μιας συσκευής στην οποία θα εφάρμοζε το προσθετικό. Η προσθετική μύτη απαιτεί μεγάλη δεξιότητα και τέχνη. Δημιουργείται μέσω μιας συναρπαστικής διαδικασίας που περιλαμβάνει το κερί γλυπτικής, τη δημιουργία ενός καλουπιού για τη σιλικόνη και τελικά τη ζωγραφική για να ταιριάζει με το χρώμα του προσώπου του ασθενή.
Μετά από 10 ολόκληρους μήνες, έλαβα επιτέλους την προσθετική μύτη μου. Η ζωή μου θα μπορούσε να επιστρέψει στο φυσιολογικό, σ΄ ένα νέο φυσιολογικό, σίγουρα.
Θέλω να τονίσω πως όλη αυτή η εμπειρία είχε καλή κατάληξη. Καταρχάς πέρασε ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης και επιτέλους το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Είχα μύτη.
Δεύτερον. Είμαι συγγραφέας. Πάντα ήμουν συγγραφέας. Έχω μερικά δημοσιευμένα κομμάτια και ένα αυτο-δημοσιευμένο μυθιστόρημα. Πριν από τον καρκίνο, είχα σταματήσει να γράφω. Τώρα ξανάρχισα… Όταν έλαβα τη διάγνωση του καρκίνου και ήξερα ότι είχα ένα μακρύ ταξίδι μπροστά μου, η ανιψιά μου με βοήθησε να δημιουργήσω μια σελίδα στον ιστότοπο του Caring Bridge.
Ο ιστότοπος αυτός είναι για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ιατρικά προβλήματα και σ ΄αυτόν μπορούν να δημοσιεύσουν την πρόοδό τους και όλοι όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να μάθουν τα τελευταία νέα για το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Παράλληλα, σ΄ αυτό το blog έγραψα όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου για αυτό που περνούσα – και επιτρέψτε μου να σας πω, είχα πολλές! Πολλές φορές, οι φίλοι μου είπαν ότι έπρεπε να μετουσιώσω όλη αυτήν την εμπειρία σε βιβλίο. Αποφάσισα ότι θα το έκανα αυτό μόλις φτάσω στο τέλος της διαδικασίας. Αλλά η αλήθεια ήταν, όταν είχα πίσω μου αυτή τη φρικτή χρονιά, το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να τα επαναλάβω όλα για να το μετατρέψω σε κάτι ευανάγνωστο. Το άφησα – δηλαδή, σκόπευα να γράψω το βιβλίο “κάποια μέρα”, απλά όχι “σήμερα”.
Πέρασαν εννέα χρόνια και η πανδημία έπληξε τον κόσμο. Τώρα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χρόνο μου για να μετατρέψω επιτέλους το blog σε απομνημονεύματα; Και έτσι το έκανα. Το “Noseworthy” μόλις δημοσιεύθηκε από το Hilltop30 Publishing Group. Έτσι, από τον μεγαλύτερο εφιάλτη μου, πέτυχα το μεγαλύτερο όνειρό μου και έγινα συγγραφέας! Η ζωή είναι περίεργη μερικές φορές. Αλλά μετά από όσα έχω περάσει, χαίρομαι που είμαι εδώ. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως έχω χάσει τη μύτη μου».
