Μια μητέρα περιγράφει τη τεράστια μάχη που έδωσε ο γιος της ενάντια στον καρκίνο και συγκινεί με την συγκλονιστική αφήγηση των γεγονότων.
Η παρακάτω δημόσια ανάρτηση είναι αναδημοσίευση από την δημόσια ομάδα της Κατερίνας Σταματελάτου «Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας Παιδικός καρκίνος»:
«Kι όμως εάν ο Μάνος μου είχε διαγνωστεί έως 16 χρόνων θα ήταν πολύ καλύτερα γι’ αυτόν μας είπαν… Κάτι δεν μου πήγαινε καλά…κάτι με έτρωγε…κοιμόταν, κουρασμένος είμαι μανούλα μου έλεγε… Κάναμε εξετάσεις τίποτα όλα καλά μου λένε… Λίγο ο λαιμός του μου λέει ο γιατρός μας… να είδες μου λέει ο μπαμπάς του… Τίποτα δεν είναι. Μα κάτι με έτρωγε… Κάθε βράδυ του έβαζα θερμόμετρο δέκατα…επί 5 μέρες… Πάω στη δουλειά… όμως δεν μπορώ… Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου Πέμπτη ήταν…τελειώνω την δουλειά στις 9 σε παρακαλώ πήγαινε τον στο νοσοκομείο θα έρθω εκεί..
Τον πάει…περιμένουμε… περιμένουμε…έρχεται νοσοκόμα πάμε για ένα υπέρηχο μας λέει…στον ωρλ. Οκ…πάμε… Ο μπαμπάς μέσα μαζί του εγώ έξω… Περιμένω μα γιατί αργούν? Έρχεται ο πατέρας του έξω…κάτι κοιτάζουν μου λέει σε λίγο θα φύγουμε μωρέ κρύωσε… με τα κοντομάνικα Νοέμβρη μήνα… Ανοίγει η πόρτα ένας γλυκός γιατρός κούναγε το κεφάλι… μα που είδε ότι έχει πρησμένο λαιμό ο γιατρός λέει…(κάτι δεν μου πάει καλά στο ύφος του) Πάμε μας λέει πάλι πίσω… Πήγαμε κ περιμέναμε…και περνούσαν οι νοσοκόμες και τον κοίταζαν.. του λέω είσαι κούκλος αγόρι μου και σε κοιτάζουν…και γελούσαμε. Ήρθε ο μεγάλος γιατρός, να τώρα θα μας πει να φύγουμε…
Ο κύριος ”ναι εμείς”, να σας μιλήσω λίγο ”ναι βεβαίως”…τι θέλει μωρέ λέω μέσα μου… Λοιπόν ακούστε μας λέει…δυστυχώς στο πλακάκι που κάναμε είδαμε κάτι που δεν μας άρεσε… Τι εννοεί, τι λέει? Τι άσχημο, τι λέτε? Πρέπει να τον κρατήσουμε αύριο θα ξέρουμε…. Κενό, ένα απόλυτο κενό… αγκαλιά με τον άντρα μου τι λέτε? Πείτε μου θα γίνει καλά? Θα φτιαχτεί?(ακόμα θυμάμαι ότι μπέρδεψα τις λέξεις) Όλα φτιάχνονται μου λέει…. Πάμε……στο αιματολογικό…. Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα των νοσοκόμων, ήταν ο μικρότερος. Ανήμερα Αγίας Αικατερίνης μου είπαν….. Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία…… Λάθος κάνετε είναι αθλητής, αιμοδότης……δεν μπορεί… Πέρασαν μέρες…με χημειοθεραπείες….με…με…έγινε ένας παππούς….αδυνάτισε πέσανε τα μαλλιά… Μαμά φώναξε τον Γιώργο να με ξυρίσει δεν θέλω να πέσουν τ μαλλιά μου… Και τον ξύρισαν και την επόμενη και ο πατέρας του και ο κολλητός που ήταν από το νηπιαγωγείο…
Ο Στελάκος μου, ο αδερφός του. Πέρασαν 2 χρόνια έγινε καλά Όπως μου είχε πει…μαμά μου εγώ θα γίνω καλύτερος από πριν, θα δεις…. Πέρασε πολλά μα έγινε καλά…κούκλος… Έκανε κάθε 3 μήνες εξετάσεις, μετά κάθε 6….Και ήρθε το 2014 πήγε διακοπές….πέρασε υπέροχα… 7 Σεπτέμβρη έκανε πυρετό λιποθύμησε… Πάλι πίσω…. Εξετάσεις….χάνει τον σπλήνα του…. Έρχονται γιατροί… Λυπούμαστε…ξαναγύρισε….Θα κάνουμε μεταμόσχευση.
Ναι η αδερφή του είναι συμβατή, το ξέρουμε. Θεέ μου σώσε τον….μα…. Πριν φύγει από πολυοργανική ανεπάρκεια όταν τον ρίξαμε σε κώμα, για να μην πονάει, την ώρα που του έφτιαχναν την φλέβα με κάλεσε ο γιατρός…αυτός που μου είπε ότι όλα φτιάχνονται…. Μου λέει κάνε κουράγιο θα φύγει…. Τι ?λέει? Τι? Γυρνάω πίσω με κοιτάει… βγαίνω στο μπαλκόνι τον κοιτάω….δεν μπορεί ρε όχι….λέω μέσα μου…. Και μου λέει….Μη φοβάσαι μανούλα σε αγαπάω… 23 Σεπτέμβρη 2014….τον βάλαμε στο σπίτι του….. Εύχομαι κανένα παιδί να μην ξαναπονέσει….καμιά μανούλα να μην ξανακλάψει…».
Από: Tzina Tzavella
Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας
