Το να γίνεσαι γονιός σε μικρή ηλικία δεν είναι εύκολο καθώς έχεις να αντιμετωπίσεις μια καινούργια συνθήκη στη ζωή σου και οι υποχρεώσεις – ευθύνες σου αυξάνονται. Το ίδιο ισχύει και όταν γίνεσαι γιαγιά σε νεαρή ηλικία.
«Έγινα γιαγιά στα 39 μου – Νιώθω σα να γέρασα πριν την ώρα μου, περνάω κατάθλιψη»
Έγινε γιαγιά σε νεαρή ηλικία. Μόλις στα 39 της χρόνια. Κι ενώ όπως λέει ο θυμόσοφος λαός «του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου», στη δική της περίπτωση φαίνεται πως δεν ισχύει και τόσο, αφού όπως γράφει στην ιστορία της, το σοκ είναι τόσο μεγάλο που ακόμα δε μπορεί να χαρεί το νέο της ρόλο. Κι εξηγεί τους λόγους.
«Παντρεύτηκα μικρή, μόλις στα 17 μου χρόνια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό. Καλή μαθήτρια δεν ήμουν και οι γονείς μου αποφάσισαν να μη με στείλουν Λύκειο γιατί δεν άντεχαν οικονομικά κι αφού δεν είχα προϋποθέσεις για σπουδές, με κράτησαν στο σπίτι.
Λέω δεν άντεχαν οικονομικά, γιατί το Λύκειο ήταν στην πόλη και αναγκαστικά θα έπρεπε να νοικιάσουν σπίτι για να μένω. Έτσι, όπως είπα, με κράτησαν στο σπίτι. Και ξεκίνησαν τα προξενιά να έρχονται. Σε όλα έλεγα όχι, γιατί ήμουν μικρή για να παντρευτώ, με τους δικούς μου σιγά-σιγά να γκρινιάζουν που κλωτσάω την τύχη μου.
Έτσι, όταν ήρθε το καλό το προξενιό με έναν πλούσιο νέο άνδρα από το άλλο χωριό – και να μην ήθελα – οι δικοί μου είπαν το «ναι». Έτσι, βρέθηκα στα 17 μου παντρεμένη και στα 18 μου με ένα παιδί στην αγκαλιά. Έβλεπα τις φίλες μου από το χωριό να βγαίνουν να είναι ανέμελες να διασκεδάζουν να ερωτεύονται και μετά να φεύγουν για σπουδές και κάπου τις ζήλευα. Τα χρόνια πέρασαν. Απέκτησα τρεις κόρες, με τις οποίες είμαι πολύ κοντά.
Επειδή οι δικοί μου με κράτησαν στο χωριό και δεν μου έδωσαν μια ευκαιρία να κάνω αυτό που θέλω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα κάνω το ίδιο με τις κόρες μου. Τις μεγάλωσα εντελώς διαφορετικά απ’ ο, τι εμένα οι δικοί μου. Και στις πολλές συμβουλές που τους έδινα, ήταν να παντρευτούν κάποιον που θα τον ερωτευτούν. Να νιώσουν πως είναι να σκιρτάει η καρδιά σου.
Εγώ δεν το ένιωσα αυτό με τον άνδρα μου. Τον αγάπησα απευθείας και όχι αμέσως. Η αγάπη και το δέσιμο ήρθε μετά και μένει μέχρι και σήμερα. Αλλά ποτέ και οι δυο μας δε νιώσαμε έρωτα.
Η άλλη συμβουλή που έδωσα στις κόρες μου, ήταν να μην παντρευτούν μικρές! Να ζήσουν τη ζωή τους. Να βρούνε αυτό που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, που τους γεμίζει. Να έχουν τη δική τους δουλειά και να είναι οικονομικά ανεξάρτητες. Και να γλεντάνε. Να διασκεδάζουν, να ερωτευτούν (κι ας πονέσουν), να μην αφήσουν τα χρόνια να πάνε χαμένα γιατί τα αναθεματισμένα περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε.
Μπορεί οι συμβουλές που έδινα στα κορίτσια μου να μην αρέσουν σε όλους, όμως, εγώ έζησα πώς είναι τα πιο ωραία χρόνια, αυτά που έπρεπε να είναι ξέγνοιαστα και ανέμελα, να είναι γεμάτα οικογενειακές υποχρεώσεις. Μεγάλωσα μαζί με τις κόρες μου. Είμαστε θα έλεγα περισσότερο φίλες, παρά μάνα και κόρες. Και σαν φίλη τους έλεγα πάντα, μη βιαστείτε να κάνετε μικρές παιδί.
Και ήρθε η μεγάλη μου κόρη και μου είπε ότι είναι έγκυος. Ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα να της πω να μη συνεχίσει την εγκυμοσύνη. Αλλά θα ήμουν δίπλα της σε όποια απόφαση της. Εκείνη πετούσε από χαρά γιατί το ήθελε πολύ το παιδί. Με το αγόρι της ήταν και είναι πολύ ερωτευμένοι και δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να μη φέρουν στον κόσμο το παιδί τους.
Στάθηκα στο πλευρό τους και έζησα με την 21χρονη κόρη μου όλο το ταξίδι μέχρι να γίνει και αυτή μανούλα. Και ας ήταν μικρή ακόμα. Αυτή τη σκέψη δεν την είπα σε κανέναν. Μόνο στο εαυτό μου την είπα.
Και γεννήθηκε ο εγγονός μου. Η χαρά όλων μας ήταν μεγάλη. Όμως, τις επόμενες μέρες άρχισα να νιώθω περίεργα. Ένιωθα σα να βιώνω ένα σοκ. Γιαγιά. Γιαγιά στα 39 μου… Δεν ξέρω αν είναι η λέξη που με σοκάρει ή ο νέος ρόλος που ήρθε στη ζωή μου τόσο νωρίς.
Νιώθω σα να γέρασα πριν την ώρα μου. Σα να μεγάλωσα. Σα να ήρθαν κατά πάνω μου τα χρόνια και να με πλάκωσαν. Μπορεί να φαίνεται αστείο ή υπερβολικό, αλλά περνάω κατάθλιψη. Και τώρα τι;
Τα τελευταία χρόνια, είχα πάρει τη ζωή στα χέρια μου. Βρήκα δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ, έβγαλα δίπλωμα οδήγησης, απέκτησα νέες φίλες και κάπου-κάπου βγαίναμε όλες παρέα. Ένιωθα πως αναπληρώνω όλα όσα έχασα.
Και τώρα; Θα πρέπει να τα χάσω ξανά; Σε μια κλειστή κοινωνία, όπως αυτή που μένω, το να είσαι γιαγιά και να βγαίνεις με φίλες ή να ντύνεσαι μοντέρνα, είναι πρόκληση και δεν ταιριάζουν στο ρόλο. Γιατί, «τι θα πει τα χωριό που με ένα εγγόνι παίρνεις το αυτοκίνητο και πηγαίνεις για καφέ;».
Εννοείται πως αυτές τις σκέψεις δεν τις έχω αναφέρει στην κόρη μου. Ούτε έχω δείξει μπροστά της πως ο ερχομός του παιδιού της, για εμένα ήταν κι ένα σοκ. Όμως, αυτό το σοκ αισθάνομαι πως με εμποδίζει να χαρώ το νέο μου ρόλο αυτό της γιαγιάς!».
