Μία μητέρα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με την κόρη της, η οποία είναι χρήστης ναρκωτικών ουσιών.
Η Μάγδα μέσα από το παρακάτω κείμενο αφηγείται τον αγώνα που έχει καταβάλει από κοινού με τον σύζυγό της.
Η ίδια αναφέρει: «Πάνω που πίστευα ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά και έβρισκε σιγά-σιγά τον εαυτό της, άρχισε πάλι να μπαινοβγαίνει στο σπίτι όποτε θέλει και όσα λεφτά και αν της δίνει ο πατέρας της δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη. Όταν σχολάω προτιμώ να κάνω βόλτες και ας είμαι κουρασμένη παρά να γυρίσω σπίτι και να τη δω. Η συμπόνια πάει, μου τελείωσε.
Αυτά που πέρασα και περνάω εγώ να μην τα περάσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου. Η κόρη μου είναι εδώ και χρόνια μπλεγμένη με τα ναρκωτικά. Για δύο ολόκληρα χρόνια έκανε σκληρή χρήση, ενέσεις ηρωίνης.
Από καιρό είχε φύγει από το σπίτι και δεν ξέραμε καν που ήταν, αλλά όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν για εκείνη, επέστρεψε και δέχτηκε να μπει σε κλινική αποτοξίνωσης. Η αποτοξίνωση ήταν μία απίστευτα δύσκολη διαδικασία και ψυχοφθόρα για όλους μας. Την έβλεπα να υποφέρει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τα κατάφερε τελικά και ήμουν πολύ υπερήφανη για εκείνη. Ήξερα πως όταν κάποιος μπλέκει με τα ναρκωτικά, είναι λίγες οι πιθανότητες να ξεφύγει, όμως εκείνη το κατόρθωσε.
Η περίοδος που ακολούθησε ήταν δύσκολη, αλλά τουλάχιστον δεν έπαιρνε ναρκωτικά. Είχε άγχος, κατάθλιψη και διατροφικές διαταραχές. Παλιά είχε πολλούς και καλούς φίλους, ένα καταπληκτικό αγόρι και το σεβασμό όλων. Μετά την περιπέτειά της δεν της έμεινε τίποτα. Πάνω που πίστευα ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά και έβρισκε σιγά-σιγά τον εαυτό της, άρχισε πάλι να κάνει τα ίδια. Το κατάλαβα ότι έχει μπλέξει πάλι. Μπαινοβγαίνει στο σπίτι όποτε θέλει και όσα λεφτά και αν της δίνει ο πατέρας της δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη.
Δεν αντέχω πλέον να ζω κάτω από την ίδια στέγη μαζί της. Έχω φτάσει σε σημείο να τη μισώ για το κακό που μας έχει κάνει. Τί της φταίμε να μας συμπεριφέρεται έτσι; Τι κρίμα πληρώνουμε να τραβάμε όλο αυτό; Απ’ ότι κατάλαβα δεν είναι πλέον χρήστης σκληρών ναρκωτικών, αλλά ηπίων. Εξακολουθεί να παίρνει φαρμακευτική αγωγή για τα υπόλοιπα προβλήματά της, αλλά μέχρι να δράσουν είναι ένα ξένο παιδί. Έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, τις καλές της μέρες αλλά τις περισσότερες είναι αρνητική και επιθετική με όλους.
Δοκιμάσαμε τα πάντα, αλλά τίποτα δεν πέτυχε. Σωματικά και ψυχολογικά είναι και είμαστε εξαθλιωμένοι και πιστεύω πως δεν έχει τη δύναμη να το παλέψει. Αλλά και τα δικά μας χρήματα τελείωσαν. Όλη αυτή η κατάσταση μας εξουθένωσε οικονομικά και πλέον δεν έχουμε χρήματα όχι για να την τρέξουμε, αλλά ούτε και για να προμηθευτούμε τα βασικά για τη διαβίωσή μας. Χρειάστηκε να πάω σε ένα γιατρό για ένα δικό μου πρόβλημα υγείας και δεν είχα λεφτά να πάω.
Ξέρω ότι είναι παιδί μου και δεν θα έπρεπε να μιλάω έτσι, αλλά δεν αντέχω άλλο πια. Δουλεύω όλη μέρα σαν το σκυλί και όταν σχολάω προτιμώ να κάνω βόλτες και ας είμαι κουρασμένη παρά να γυρίσω σπίτι και να τη δω. Η συμπόνια πάει, μου τελείωσε. Νιώθω σαν να έχω μπει σε ένα φαύλο κύκλο και δεν μπορώ να βγω. Πρέπει να προσπαθήσει και η ίδια, αλλά δεν ξέρω αν θέλει και αν μπορεί. Μάγδα».