Αληθινή ιστορία:
«Γνωριστήκαμε πριν από 10 χρόνια, εγώ είχα βγει από μια μεγάλη σχέση με έναν άνθρωπο που ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Τον Γιώργο τον γνώρισα μέσω μιας συναδέλφου, βγήκαμε μια δυο φορές, καλό παιδί είπα ας μείνω εδώ, που αλλού να πάω εξάλλου; Τον αγαπούσα τον άντρα μου, είναι ένας τρομερά καλός σύζυγος και καταπληκτικός μπαμπάς αλλά σκεφτόμουν τον άλλον. Δεν το έκανα επίτηδες, έτσι μου έβγαινε. Ακόμη και τη μέρα του γάμου μου, τον άλλον σκεφτόμουν.
Πέρασαν έτσι τα χρόνια, κάναμε δυο παιδιά, αφοσιώθηκα στο μεγάλωμά τους, στις δουλειές, στη δουλειά μου και τον άλλον τον σκεφτόμουν όλο και πιο αραιά. Αλλά ήταν εκεί. Τον άντρα μου δεν σταμάτησα να τον αγαπώ αλλά δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του, δεν ήμουν ποτέ. Ήταν για μένα μια λύση «ανάγκης» μια σανίδα σωτηρίας από την οποία πιάστηκα για να ξεπεράσω τον μεγάλο μου έρωτα αλλά κατέληξα να τον θέλω περισσότερο. Μια μέρα πέρασε από το μαγαζί που δούλευα, ο άλλος.
Μόλις τον είδα τον γνώρισα αμέσως. Είχε αλλάξει πολύ αλλά εγώ τον γνώρισα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή νόμιζα πως θα λιποθυμήσω. Χαιρετηθήκαμε, είπαμε τα νέα μας για λίγο, μου είπε πως είχε παντρευτεί είχε χωρίσει και είχε και μια κόρη. Όση ώρα μου μιλούσε τον χάζευα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί χωρίσαμε, γιατί τον άφησα να φύγει. Ήμουν τρελή για εκείνον ακόμη και μετά από ένα γάμο και δυο παιδιά. Από την ημέρα που ήρθε στο μαγαζί έχασα το μυαλό μου.
Αληθινή ιστορία – «Τον ήθελα όσο τίποτα άλλο, ήταν τα τρία πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου.»
Για ένα μήνα ήμουν «αλλού». Ο άντρας μου το είχε προσέξει αλλά νόμιζε ότι είχα προβλήματα με τη δουλειά μου και απλά προσπαθούσε να μου φτιάξει το κέφι. Ο άλλος ήρθε ξανά στο μαγαζί και άρχισε να έρχεται πιο συχνά. Και μια φορά πήγαμε μια βόλτα μετά τη δουλειά, λίγο πιο πέρα, για έναν καφέ. Και φιληθήκαμε. Και η μία φορά έγινε δύο, δέκα, είκοσι. 3 χρόνια παράλληλη σχέση. Τον ήθελα όσο τίποτα άλλο, ήταν τα τρία πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Είχα ομορφύνει, είχα αδυνατίσει, πετούσα στα σύννεφα. Ο άντρας μου χαιρόταν με την αλλαγή μου αλλά δεν ήξερε. Και σήμερα, τον ντρέπομαι. Τον ντρέπομαι που εκείνος, μου είχε φερθεί τόσο καλά και εγώ τον απατούσα και χαιρόμουν γι’ αυτό.
Έμεινα έγκυος, ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν του άντρα μου διότι κάναμε έρωτα πολύ αραιά και αυτές με προφύλαξη. Τα πράγματα έφτασαν σε οριακό σημείο, έπρεπε να διαλέξω. Αποφάσισα να πάρω τα παιδιά μου και να φύγω από το σπίτι για να ζήσω με αυτόν που ήθελα πάντα. Δεν του άξιζα του άντρα μου, ούτε άξιζε σε μένα να ζήσω τόσο και άλλο τόσο με την ανάμνηση κάποιου άλλου ή ακόμη χειρότερα με το παιδί ενός άλλου. Πήρα τον άλλον τηλέφωνο, δώσαμε ραντεβού στη γνωστή καφετέρια και του το είπα. Περίμενα να χαρεί ή τουλάχιστον να με αγκαλιάσει, να μου πει πως ήταν εκεί για μένα. Δεν έκανε τίποτα, απλά εξαφανίστηκε. Χαμογέλασε αμήχανα και μετά από λίγο φύγαμε και δεν τον ξαναείδα, δεν σήκωνε τηλέφωνα, δεν άνοιγε πόρτες, τίποτα. Εκείνος ήταν για μένα ο έρωτας της ζωής μου κι εγώ για εκείνον η «καλά περάσαμε, καλά φάγαμε, γειά τώρα». Μόνο που υπήρχε πια ένα παιδί. Και τότε θυμήθηκα όλους τους λόγους που δεν ήμουν μαζί με τον…έρωτα της ζωής μου. Γιατί ο έρωτας της ζωής μου ήταν το κάθαρμα της ζωής μου κι εγώ ξόδευα τα χρόνια μου, με την ανάμνηση ενός ανθρώπου που δεν ήξερα και δεν άξιζε καθόλου.
Το όφειλα σε μένα και στον άντρα μου να πω την αλήθεια όσο και αν μου κόστιζε. Και μου κόστισε. Όταν του το είπα ξαφνιάστηκε αλλά δεν αντέδρασε σπασμωδικά, μου έδωσε μερικές μέρες να δω τι θα κάνω και να φύγω από το σπίτι. Πήγαμε σε δικηγόρο και ξεκινήσαμε τη διαδικασία για συναινετικό. Πήγα να κάνω έκτρωση αλλά δεν μπόρεσα και έφυγα, δεν έφταιγε το παιδί σε τίποτα να πληρώσει τη δική μου επιπολαιότητα με τη ζωή του. Στο κάτω-κάτω ήταν ο καρπός ενός έρωτα, άσχετα αν υπήρχε μόνο στο μυαλό μου πια. Έκανα πολλές προσπάθειες να μεταπείσω τον άντρα μου, να προσπαθήσω να σώσω τον γάμο μας, όχι επειδή δεν είχα πού να στηριχτώ, είχα και έχω τους γονείς μου, αλλά επειδή κατάλαβα το λάθος μου. Και μέχρι και σήμερα βαράω το κεφάλι μου. Ζω με τους γονείς μου, τα παιδιά μου δόξα Το Θεό μεγαλώνουν και το μωρό μου είναι 3 μηνών. Το συναινετικό δεν έχει βγει ακόμη κι αυτό με κάνει να ελπίζω. Ελπίζω ότι μια μέρα ο άντρας μου θα με συγχωρέσει και θα έρθει να με πάρει, να φτιάξουμε ξανά την οικογένειά μας. Από την αρχή.»
Αυτή ήταν η Αληθινή ιστορία της Νικολέτας.
Πηγή: Singleparent
