Στο βιβλίο «Βίος Ιερομονάχου Παϊσίου του Αγιορείτου» περιγράφεται η διαδρομή προς το κελί όπου έζησε και ασκήτεψε δεκαπέντε και πλέον χρόνια ο Άγιος Παΐσιος.
Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στο βιβλίο, το μικρό καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού δεν είχε πολλές δυνατότητες φιλοξενίας. Όπως γράφει και ο γέροντας Παΐσιος σε επιστολή του:
«…Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικήν μου φιλοξενία στην Καλύβη μου και να είμαι δικός σας όχι ο μισός Παΐσιος αλλά ολόκληρος. Όποτε θέλετε να μην διστάζετε, (διότι όταν θα καταλάβω ότι διστάζετε, θα στενοχωρηθώ). Μόνον τώρα τον χειμώνα, έναν μόνον δέχεται η Καλύβη. Δυστυχώς η Καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου».
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο ανατολικά του κελιού υπήρχε στέρνα με νερό από τη βροχή που συγκεντρωνόταν από την σκεπή με λούκια. Από αυτό έπινε και προσέφερε και στους επισκέπτες. Πιο πέρα υπήρχε άλλη ανοιχτή μεγαλύτερη στέρνα για άρδευση.
Η ζωή του γέροντα Παΐσιου στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού ήταν περίπου η εξής: Αποβραδίς κοιμόταν δύο – τρεις ώρες και ξυπνούσε κοντά στα μεσάνυχτα. Έκανε αγρυπνία και ξεκουραζόταν λίγο το πρωί.
Για ένα διάστημα, δύο ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη και Παρασκευή), παρέμενε έγκλειστος. Δεν άνοιγε σε κανένα. Νήστευε, προσευχόταν και έκανε λεπτή πνευματική εργασία στον εαυτό του. Είχε και ένα πολύ μικρό καλυβάκι στο δάσος, προς το ρέμα, πρόχειρα φτιαγμένο, σκεπασμένο με λαμαρίνα, κοντά σε μια πηγούλα, και μερικές φορές αποσυρόταν σε αυτό για περισσότερη ησυχία.
Συνήθως κοινωνούσε στο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Έκανε όμως κατά διαστήματα και στο Εκκλησάκι του Θεία Λειτουργία, ενώ μάζευε ελιές και κάποιες φορές, έβγαζε λίγο λάδι για τα καντήλια της Εκκλησίας.
Δείτε παρακάτω ορισμένες σπάνιες φωτογραφίες:
Φωτογραφίες Κελιού: keliotis (30 Ιουνίου 2010)