Περισσότερο από ένας αιώνας έχει παρέλθει από την ατυχία που είχε ως αποτέλεσμα το ναυάγιο του πλοίου RMS Titanic στα βάθη του Ατλαντικού Ωκεανού. Παρ’ όλο που τα γεγονότα αυτά είναι παλαιά, το θρυλικό πλοίο συνεχίζει να ενδιαφέρει και να προβληματίζει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Η καταστροφή του Τιτανικού το 1912 στοίχισε τη ζωή σε περίπου 1.517 ανθρώπους, με πολλούς να παρασύρονται από τα ρεύματα του ωκεανού ή να παγιδεύονται μέσα στο πλοίο καθώς το βυθιζόταν. Σύμφωνα με τις συνθήκες της τραγωδίας, θα ήταν φυσιολογικό να βρεθούν σκελετικά υπολείμματα ανάμεσα στα ερείπια του πλοίου. Παρ’ όλα αυτά, οι φωτογραφίες από τον τόπο του ναυαγίου δεν αποτυπώνουν ανθρώπινα οστά ανάμεσα στα διαλυμένα έπιπλα, τα διάσπαρτα πιάτα και τους θησαυρούς που χάθηκαν.
Η εξήγηση κυρίως αναζητείται στο εξαιρετικά μεγάλο βάθος στο οποίο βρίσκεται ο Τιτανικός, περίπου 3.800 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του Ατλαντικού Ωκεανού. Σε τέτοιες βαθιές περιοχές, συμπεριλαμβάνονται μοναδικοί περιβαλλοντικοί παράγοντες που επηρεάζουν τη διάσπαση των οστών. Κρίσιμος παράγοντας αποτελούν τα βακτήρια του βυθού, τα οποία μπορούν να αποσπούν θρεπτικά συστατικά από τα οστά, προκαλώντας τη διάλυσή τους με την πάροδο του χρόνου. Επιπλέον, η χημική σύσταση του θαλασσίου νερού σε αυτά τα βάθη διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία αυτή.
Ο γνωστός εξερευνητής των βαθέων υδάτων, Ρόμπερτ Μπάλαρντ, ο οποίος προέβη στην ανακάλυψη του ναυαγίου του Τιτανικού το 1985, παρείχε πληροφορίες για το εν λόγω φαινόμενο. Επεξηγεί ότι σε μεγάλα βάθη, το θαλάσσιο περιβάλλον είναι υποκορεσμένο με ανθρακικό ασβέστιο, το οποίο αποτελεί θεμέλιο συστατικό των οστών. Ο κ. Μπάλαρντ σημειώνει ότι: «Το νερό στα βάθη της θάλασσας είναι υποκορεσμένο σε ανθρακικό ασβέστιο, το οποίο είναι κυρίως, ξέρετε, αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα οστά».
Η διαδικασία αυτή εμφανίζει σημαντικές αποκλίσεις σε σχέση με άλλες θαλάσσιες περιοχές, όπως η Μαύρη Θάλασσα, όπου η απουσία οργανισμών που διασπούν τη σάρκα σημαίνει ότι τα οστά μπορούν να παραμείνουν διατηρημένα. Στη Μαύρη Θάλασσα, η έλλειψη πτωματοφάγων επιτρέπει την διατήρηση των μουμιοποιημένων οστών χωρίς την ανάγκη για γρήγορη διάσπαση τους.
Επομένως, η απουσία ανθρωπίνων σκελετών μέσα στα ερείπια του Τιτανικού δεν οφείλεται στο γεγονός ότι απομακρύνθηκαν από τα ρεύματα του ωκεανού ή τη δράση πτωματοφάγων οργανισμών. Αντίθετα, η αιτία βρίσκεται στις χημικές συνθήκες του θαλάσσιου περιβάλλοντος και στο μεγάλο βάθος όπου βρίσκονται τα ερείπια του πλοίου.
Πριν ακριβώς από 108 χρόνια και πιο συγκεκριμένα το 1912 βυθίστηκε, ο Τιτανικός. Ήταν ένα γιγάντιο μαύρο πλοίο, με μεγάλο αριθμό πληρώματος. Το συγκεκριμένο πλοίο ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Αυτό θα είχε προορισμό τη Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Όσον αφορά την αφετηρία του, αυτή ήταν το Σάουθαμπτον της Αγγλίας.
Το 1912 και συγκεκριμένα στις 10 Απριλίου ένα πλοίο-γίγας, με μαύρο σκελετό, πολυμελές πλήρωμα και κατάστρωμα γεμάτο ενθουσιασμό, εξέπλεε από το λιμάνι του Southampton με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Ένα ταξίδι-όνειρο για εκείνη την εποχή, με 2.224 συνολικά επιβαίνοντες έτοιμους να κάνουν το υπερατλαντικό άλμα. Σκοπός ήταν να ζήσουν την απόλυτη εμπειρία ζωής. Για πολλούς εξ αυτών (σ.σ.: 1.517 συγκεκριμένα) έμελλε να είναι η τελευταία τους.
Πέντε μέρες αργότερα, κοντά στη 01.40 ώρα πλοίου, το καταραμένο υπερωκεάνιο, ο «Τιτανικός», προσέκρουσε πάνω σε παγόβουνο. Αυτό έγινε στα ανοιχτά του Βορείου Ατλαντικού, μην καταφέρνοντας να ολοκληρώσει το παρθενικό του ταξίδι. Η τραγωδία γέννησε πολλές ιστορίες και φιλμ, ωστόσο η πιο γνωστή είναι η περίφημη ταινία του 1997 με το ίδιο όνομα, που σάρωσε κάθε βραβείο και ρεκόρ.
Το love story της πλούσιας Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet) και του φτωχού Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, το «My Heart Will Go On» της Celine Dion εξελίχθηκε σε ύμνο και ο σκηνοθέτης Cameron βαρέθηκε να συλλέγει Όσκαρ, καμαρώνοντας ταυτόχρονα για τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του κινηματογράφου (μέχρι να γυρίσει το «Avatar» το 2009) αγγίζοντας το αστρονομικό ποσό του 1.9 δις ευρώ έσοδα.
Η βύθιση του Τιτανικού, ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραπέμπει σε ένα ατυχές love story, ούτε σε ένα υπέροχο φιλμ, αλλά σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μια μαύρη σελίδα που παρέσυρε στον παγωμένο τάφο τόσες ψυχές, καταστρέφοντας άλλες τόσες από την ώρα που πήρε πορεία για τον πάτο της θάλασσας.
Eστιάζουμε λοιπόν στα γεγονότα του ναυαγίου και στο παρακάτω άλμπουμ σου παρουσιάζουμε μερικά από τα μελανότερα.
Ο Jack Thayer, ο άνθρωπος που αποτέλεσε την έμπνευση για τον Jack Dawson της ταινίας μπορεί να επέζησε από το ναυάγιο αλλά είχε χειρότερο τέλος από εκείνον του DiCaprio. Συγκεκριμένα έχασε τον πατέρα του μετά την τραγωδία, όπως και δύο από τους έξι γιους του λίγα χρόνια αργότερα. Βρήκε τραγικό τέλος στις 20 Σεπτεμβρίου του 1945 όταν τον βρήκαν νεκρό στο αυτοκίνητό του με κομμένο τον λαιμό και τις φλέβες του.
Όποιος είδε το φιλμ του ’97 δεν γίνεται να ξεχάσει τη συγκλονιστική σκηνή με τους μουσικούς που επιλέγουν να μείνουν πιστοί στη μελωδία τους μέχρι την στιγμή που το πλοίο βυθίστηκε. Η συγκεκριμένη σκηνή γίνεται ακόμα πιο ανατριχιαστική όταν μάθει κανείς πως πρόκειται για αληθινό γεγονός.
Το να επιζήσει κανείς από το τραγικό συμβάν μόνο εύκολο δεν ήταν, ιδιαίτερα αν ήταν άντρας μια και στις λέμβους επιβιβάζονταν μόνο γυναικόπαιδα. Ο μοναδικός Ιάπωνας επιζώντας, ονόματι Masabumi Hosono, αντί να επιστρέψει χαρούμενος στη χώρα του, έχασε τη δουλειά του επειδή θεωρήθηκε δειλός που δεν πέθανε με τους υπόλοιπους νεκρούς. Ακόμα και όταν πέθανε η οικογένειά του είχε κολλημένη τη ρετσινιά του δειλού.
Το δράμα για όσους επέζησαν της τραγωδίας δεν σταμάτησε στο ναυάγιο. Οι επιζήσαντες χρεώθηκαν 1 δολάριο τη λέξη για να στείλουν τηλεγράφημα στους συγγενείς τους από τη σωσίβια λέμβο. Φημολογείται ότι κάποιος έδωσε το τελευταίο του δολάριο για να στείλει στη μητέρα του τη μία και μόνη λέξη που είχε νόημα: «Safe (Σώος)».
Μια δυσάρεστη είδηση για τους φιλόζωους (και όχι μόνο φυσικά): Πάνω στο πλοίο μαζί με τα αφεντικά τους βρίσκονταν εννέα σκυλιά συνολικά. Μόνο τα δύο διασώθηκαν: ένα πομεράνιαν και ένα πεκινουά.
Μια πράξη άξια θαυμασμού: Κανείς από το προσωπικό των μηχανικών δεν επέζησε καθώς έμειναν πίσω για να κρατήσουν το πλοίο σε πορεία, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο για το πλήρωμα. 707 άτομα διασώθηκαν από την ηρωική τους πράξη.
Το ταξίδι του μέλιτος αποτελεί τη μεγάλη αφετηρία ενός ζευγαριού μετά το γάμο. Γύρω στους 26 νεόνυμφους αποφάσισαν το πρώτο τους ταξίδι να είναι πάνω στον Τιτανικό. Άγνωστο παραμένει το πόσα από αυτά κατάφεραν να συνεχίσουν ζωντανοί το «ταξίδι» τους.
Πριν να πάρει πορεία προς τη Νέα Υόρκη, ο Τιτανικός έκανε δύο στάσεις μετά την αποχώρηση από το Σαουθάμπτον – σε Σερμπούργκ της βόρειας Γαλλίας και Κουίνσταουν στην Ιρλανδία. Προκαλεί δέος μόνο και μόνο η σκέψη ότι αυτή είναι η τελευταία αυθεντική φωτογραφία του πλοίου πριν βυθιστεί.