Ζωή μετά το διαζύγιο: Η ζωή πολλές φορές δεν τα φέρνει όπως τα υπολόγιζαν, οι άνθρωποι. Το διαζύγιο για κάποιους ανθρώπους είναι μια αναποδιά στη ζωή τους. Για κάποιους άλλους αποτελεί λύτρωση. Όπως και να έχει γι’ αυτά τα θέματα μπορούν να μιλήσουν μόνο όσοι έχουν την εμπειρία. Παρακάτω βρίσκεται η σχετική λίστα αναφορών από γυναίκες που πήραν διαζύγιο. Αυτές μιλούν για τη ζωή τους μετά από αυτό. Αναλυτικότερα:
«Όταν χωρίσαμε με τον άντρα μου, είχα την αίσθηση πως δεν θα τα καταφέρω χωρίς αυτόν. Παρότι ήταν κοινή απόφαση, η θλίψη και η απογοήτευση που ένιωθα είχαν φωλιάσει τόσο πολύ μέσα μου, που νόμιζα πως θα ήμουν θλιμμένη για την υπόλοιπη ζωή μου… Ένιωθα κυρίως απογοητευμένη με τον εαυτό μου. Με είχα προδώσει. Είχα αθετήσει την υπόσχεση πως, ό,τι κι αν γίνει, θα είμαι μαζί του για πάντα. Επιπλέον, αισθανόμουν ενοχές για τα παιδιά μας που τα ανάγκασα να ζήσουν κάτι τόσο δύσκολο και επίπονο.
Η αλήθεια είναι πως δεν το ξεπέρασα γρήγορα. Μου πήρε σχεδόν δύο χρόνια μέχρι να αποβάλλω τα αρνητικά συναισθήματα από μέσα μου. Για δύο χρόνια ξυπνούσα και κοιμόμουν με ένα πλάκωμα στο στήθος, αλλά πλέον είμαι καλά. Έχω βάλει τη ζωή μου σε τάξη, με τον πρώην σύζυγό μου διατηρούμε μια καλή, σχεδόν τυπική σχέση για τα παιδιά και αισθάνομαι και πάλι ήρεμη και γαλήνια. Για την ακρίβεια, αισθάνομαι πολύ καλύτερα απ’ ότι στα τελευταία χρόνια του γάμου μου, κι αυτό μου επιβεβαιώνει πως πήρα την σωστή απόφαση».
«Με τον άντρα μου ήμασταν συμμαθητές από το λύκειο και ήταν ο πρώτος, μεγάλος μου έρωτας. Παντρευτήκαμε στα 22. Στα 23 κάναμε το πρώτο μας παιδί και στα 25 το δεύτερο. Την χρονιά που κλείναμε τα 30, συνειδητοποίησαμε πως μεταξύ μας υπάρχει απέραντη αγάπη και εκτίμηση, αλλά ο έρωτας είχε πεθάνει. Πολύ σύντομα, άρχισε ο ένας να εκνευρίζει τον άλλον σε απίστευτο σημείο! Το σπίτι μας είχε σταματήσει να είναι το χαρούμενο και ασφαλές μέρος για τα δυο παιδιά μας. Οι καβγάδες μας ήταν καθημερινοί και για ασήμαντες αφορμές.
Ο λόγος που δεν πέρναμε την απόφαση να χωρίσουμε, ήταν τα παιδιά. Δεν ξέραμε τις επιπτώσεις που είχε στην ψυχολογία τους ένα διαζύγιο και ανησυχούσαμε. Τελικά, με την καθοδήγηση μια παιδοψυχολόγου, προχωρήσαμε το διαζύγιο. Θυμάμαι πως ο γιος μας θύμωσε πολύ ενώ η κόρη μας στεναχωρήθηκε. Για αρκετούς μήνες, ήταν κι οι δυο επιθετικοί απέναντί μας, όμως δεν λείψαμε λεπτό από κοντά τους. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, έχουμε μια πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Μέρα με τη μέρα, συνειδητοποιούσα ότι τα παιδιά είναι πιο ευτυχισμένα τώρα παρά πριν που το σπίτι έμοιαζε με πεδίο μάχης».
«Δεν έχω να πω πολλά για το διαζύγιό μου. Τόσο ο γάμος, όσο και ο χωρισμός μου είναι μια κλασική, βαρετή ιστορία δύο ανθρώπων που ερωτεύτηκαν γι αλίγο, κι έπειτα ανέχτηκαν ο ένας τον άλλον για πολύ. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία, για μένα, είναι πως μετά το διαζύγιο, γνώρισα τον εαυτό μου. Τα παιδιά ήταν πια μεγάλα, οπότε πέρασα αρκετές ώρες μόνη μου και έμαθα να με δέχομαι και να με αγαπώ. Έκτοτε, προτιμώ να είμαι μόνη μου παρά να συμβιβάζομε με ανθρώπους που δεν με καλύπτουν. Οι φίλοι μου με ρωτάνε συχνά αν νιώθω μόνη και γιατί δεν ξαναφτιάχνω τη ζωή μου, αλλά εγώ δεν νιώθω μόνη! Θα έλεγα, μάλιστα, πως όσο ήμουν παντρεμένη ένιωθα περισσότερη μοναξιά απ’ ότι τώρα που ζω μόνη μου».
«Από πολύ μικρή, λειτουργούσα σαν ρομποτάκι. Έκανα πάντα ό,τι μου έλεγαν οι γονείς και οι δάσκαλοί μου. Δεν εξέφραζα τα συναισθήματά μου, ούτε παρασυρόμουν από τις παρορμήσεις μου. Κατάπινα τον θυμό μου, έκλαιγα σπάνια (και ποτέ δημοσίως) και δυσκολευόμουν να εκφράσω την αγάπη μου με λόγια. Όταν γνώρισα τον Παύλο, τον συμπάθησα αμέσως επειδή μοιάζαμε. Οι γονείς μου τον ενέκριναν κατευθείαν, κι έτσι παντρευτήκαμε πολύ γρήγορα στο δημαρχείο. Πολύ γρήγορα, ακολούθησαν και τα δίδυμα αγόρια μας. Πολύ γρήγορα, επίσης, έφτασε και το διαζύγιό μας: ο Παύλος είχε ερωτευθεί μια άλλη γυναίκα με την οποία θέλησε να συνεχίσει τη ζωή του.
Η αντίδρασή μου ήταν παγωμένη, όπως πάντα, μέχρι και τα Χριστούγεννα. Τότε, συνέβη κάτι μαγικό, σαν το θαύμα των Χριστουγέννων! Καθόμουν με τα αγόρια μου γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και, εντελώς απρόσμενα, άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Θυμάμαι πως για αρκετή ώρα καθόμασταν οι τρεις μας αγκαλιασμένοι και μιλήσαμε για τα συναισθήματα και τις πληγές μας. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίσα πόσο όμορφο είναι να εκδηλώνεις όσα έχεις στην καρδιά σου, και πόσο πιο πολύ δένεσαι με την οικογένειά σου. Κι αν έπρεπε να πάρω διαζύγιο για να το καταλάβω, χαλάλι… Άξιζε τον κόπο γιατί μου άλλαξε τη ζωή».
«Μετά το διαζύγιο συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει το “τέλειο”. Μέχρι τότε, θεοποιούσα στο μυαλό μου πρόσωπα και καταστάσεις κι έπειτα έπεφτα με τα μούτρα… Το διαζύγιο, όμως, με προσγείωσε. Στην αρχή αρνιόμουν να χωρίσω με τον σύζυγό μου αλλά αργότερα, είδα την αλήθεια κατάματα και είπα το ναι. Προσγειώθηκα, σαν να λέμε, στην πραγματικότητα ανώμαλα.
Η ζωή μετά το διαζύγιο δεν πετά σε ροζ συννεφάκια, ούτε είναι πασπαλισμένη με χρυσόσκονη. Τα προβλήματα ειναι μπροστά σου και καλείσαι να τα αντιμετωπίσεις μόνη. Ωστόσο, έιναι πιο όμορφη γιατί είναι πιο καθαρή, κρυστάλλινη. Σε κοιτά στα μάτια και σου λέει την αλήθεια, δεν σε παραμυθιάζει πως όλα θα πάνε καλά. Αν έμαθα κάτι τα τελευταία χρόνια που ζω μόνη με τον γιο μου, είναι να μην έχω αυταπάτες. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο».