Συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που προκαλούν βαθιά συγκίνηση αποτυπώνονται το μεσημέρι της Τετάρτης στο σημείο της σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 57 ατόμων.
Οι συγγενείς των θυμάτων αφήνουν λουλούδια σε δεντράκια που έχουν φυτευτεί στον τόπο της τραγωδίας, δημιουργώντας ένα αφιέρωμα για να ανακαλέσουν στη μνήμη των υπόλοιπων πολιτών το ατύχημα που συνέβη πριν έναν χρόνο, στις 23:22 το βράδυ.
Σοκαριστική ήταν η στιγμή κατά την οποία μια μητέρα προσέγγισε ένα από τα προσωρινά μνήματα και με σπαρακτική φωνή εξέφρασε την ανυπολόγιστη απώλεια, φωνάζοντας για το παιδί της: «αγάπη μου, δεν το πιστεύω ότι δε θα σε ξαναδώ.. Πού είσαι;».
Ο Πάνος Ρούτσι, ο πατέρας του αδικοχαμένου Ντένις που έχασε τη ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη αναφέρει: «Δικαιοσύνη θα έρθει μόλις μπουν στην φυλακή» επισημαίνοντας πως όλοι οι συγγενείς των θυμάτων αντιμετωπίζουν μια ανυπέρβλητη θλίψη που δεν θα εξαλειφθεί ποτέ.
Στις πρώτες πρωινές ώρες, περί τις 10:00, σε κάθε εκκλησία της χώρας αντήχησαν οι καμπάνες, αφιερωμένες στη μνήμη των ανθρώπων που αναπάντεχα έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Ο αριθμός των καμπανοκρουσιών αντιστοιχούσε στον αριθμό των θανάτων που σημειώθηκαν κατά την τραγωδία. Η κίνηση προέκυψε έπειτα από σχετικό αίτημα της προέδρου του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, κυρίας Μαρίας Καρυστιανού.
Αφότου εγκρίθηκε το αίτημα της, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας, με ανακοίνωσή της, ενημέρωσε όλες τις εκκλησίες της χώρας σχετικά με την εν λόγω πρωτοβουλία.
«Ζητήσαμε από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών να ηχήσουν πένθιμα οι καμπάνες αύριο… Ευχαριστούμε από καρδιάς για την αποδοχή και την υλοποίηση της παράκλησης μας. Εξάλλου είμαστε πια βέβαιοι πως τίποτε δεν είναι αυτονόητο στη ζωή μας και τίποτε δεδομένο. Ένας χτύπος και ένα τρισάγιο λοιπόν, για κάθε ψυχή που έφυγε ένα χρόνο πριν στην κοιλάδα των Τεμπών. Τα λόγια που χειραγωγούν τον πόνο των ανθρώπων, που επιθυμούν να περιορίσουν την αγάπη που ενώνει τις καρδιές των ανθρώπων, τις καρδιές που βίαια χωρίστηκαν, τα λόγια που προσπαθούν να λιγοστέψουν την πίστη που ενώνει τη ζωή με το θάνατο, μέχρι τώρα πράγματι ήταν πολλά και κάναν φασαρία. Η αλήθεια πότε δεν κάνει φασαρία. Με τις κραυγές μας, με τα δάκρυά μας, με τη φωνή μας, με την αλήθεια μας… πάντα προς το φως. Αύριο θα ηχήσει η καμπάνα να εξαγνιστούν οι ψυχές των αθώων , να ενθυμηθούμε την ευθύνη μας στη ζωή. Ελπίζουμε στην Ανάσταση και στην αντάμωση. Μέχρι τότε η αλήθεια θα κάνει κρότο!», καταλήγει.