Ο πρίγκιπας Χάρι αποκάλυψε ότι το ψυχολογικό τραύμα που υπέστη όταν η μητέρα του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, τον Αύγουστο του 1997, του προκάλεσε κρίσεις πανικού και τον οδήγησε μετέπειτα και σε καταχρήσεις.
Όπως εξομολογήθηκε ο πρίγκιπας Χάρι, υπήρξε μια περίοδος που ήταν έτοιμος να δοκιμάσει οτιδήποτε, είτε ναρκωτικά, είτε αλκοόλ, προκειμένου να ξεχάσει τα οδυνηρά συναισθήματα που βίωνε από την απώλεια της μητέρας του.
Σε μια εκ βαθών εξομολόγηση στην νέα σειρά ντοκιμαντέρ του AppleTV+ με τίτλο «The Me You Can’t See», την οποία συνδημιούργησε μαζί με την Όπρα Γουίνφρεϊ, ο πρίγκιπας Χάρι μίλησε για το μονοπάτι που τον οδήγησε στην αναζήτηση ψυχολογικής βοήθειας.
Όπως αναφέρει το People, παραδέχτηκε ότι κάνει ψυχοθεραπεία εδώ και τέσσερα χρόνια, την οποία ξεκίνησε με την παρότρυνση της Μέγκαν, ώστε να «γιατρέψει τον εαυτό του από τον παρελθόν».
«Είχα δει γιατρούς, θεραπευτές, εναλλακτικούς θεραπευτές. Κάθε είδους ειδικό. Όμως ο καθοριστικός παράγοντας ήταν η γνωριμία και η σχέση μου με την Μέγκαν. Ήξερα ότι αν δεν έκανα θεραπεία και δεν γινόμουν καλά, θα έχανα τη γυναίκα με την οποία σκόπευα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου», υπογράμμισε.
Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνα το 1997 ήταν ένα γεγονός που τον σημάδεψε ανεξίτηλα. Ο Χάρι ήταν 12 ετών τότε και, όπως εξηγεί στο ντοκιμαντέρ, τόσο κατά την εφηβεία του όσο και αργότερα, από τα 20 ως τα 30 του, «δεν βρισκόταν σε ένα περιβάλλον όπου υπήρχε ενθάρρυνση να μιλήσει κανείς για τα συναισθήματά του», με συνέπεια να αναγκάζεται να τα «θάβει».
Όπως παραδέχεται, εκείνη την εποχή απλά «πατούσε γκάζι» χωρίς να αναγνωρίζει αυτό που αισθανόταν, για να μην του δώσει υπόσταση. «Αν με ρωτούσε κάποιος “πώς νιώθεις;” απαντούσα “καλά”. Ποτέ “χαρούμενος” ή “στενοχωρημένος”. Το “καλά” ήταν η εύκολη απάντηση. Αλλά η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν χαοτική», επεσήμανε ο πρίγκιπας Χάρι.
Τα χρόνια που ακολούθησαν και στο ξεκίνημά του να εκτελεί τα καθήκοντά του ως μέλος της βασιλικής οικογένειας, άρχισε να βιώνει άγχος που τον παρέλυε. «Κάθε φορά που έβαζα το κουστούμι μου και έπρεπε να παίξω τον ρόλο, σκεφτόμουν “εμπρός, πάμε”. Πριν καλά καλά φύγω από το σπίτι έσταζα από ιδρώτα, είχα ταχυκαρδία… το σώμα μου είχε την ενστικτώδη αντίδραση “πάλης ή φυγής”. Κρίσεις πανικού, έντονο άγχος… Από τα 28 μέχρι μάλλον και τα 32 μου ήταν μια εφιαλτική περίοδος στη ζωή μου. Ήμουν πρόθυμος να πιω, να πάρω ναρκωτικά, να δοκιμάσω όλα τα πράγματα που θα με βοηθούσαν να μουδιάσω το πώς αισθανόμουν», παραδέχεται με ειλικρίνεια.
Όπως επεσήμανε, σιγά σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί ότι, παρόλο που δεν έπινε κάθε μέρα αλκοόλ, υπήρχαν βραδιές που έπινε ποσότητα, η οποία αντιστοιχούσε σε κατανάλωση μιας ολόκληρης εβδομάδας. «Αρκετές φορές καταλάβαινα ότι έπινα όχι επειδή το απολάμβανα, αλλά επειδή προσπαθούσα να συγκαλύψω κάτι. Όσον αφορά τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί από την ανατροφή τους, το περιβάλλον τους, όσα τους έχουν συμβεί, πράγματα στα οποία έχουν εκτεθεί ή έχουν αντικρίσει – όποια κι αν είναι η αιτία – αν δεν μεταμορφωθούν, αν δεν επεξεργαστούν το τραύμα, τότε αυτό βγαίνει στην επιφάνεια με πολλούς διαφορετικούς τρόπους που δεν μπορείς να ελέγξεις».
Στο πρώτο επεισόδιο του docuseries, ο πρίγκιπας Χάρι αναφέρεται και στην κηδεία της μητέρας του, όταν ο ίδιος μαζί με τον 15χρονο Γουίλιαμ περπάτησαν πίσω από φέρετρο της Νταϊάνα, πλαισιωμένοι από τον πατέρα τους πρίγκιπα Κάρολο, τον παππού τους Φίλιππο και τον κόμη Σπένσερ. «Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ ήταν ο ήχος από τις οπλές του αλόγου πάνω στον δρόμο. Εκείνη τη στιγμή, ήμασταν και οι δυο σε κατάσταση σοκ. Ήταν σαν να βρισκόμουν έξω από το σώμα μου… Απλώς περπατούσα και έκανα αυτό που περίμεναν από εμένα να κάνω, δείχνοντας το 1/10 του συναισθήματος που εξέφραζαν όλοι οι υπόλοιποι».