Η κυρά Μαρία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, περιμένοντας 47 ολόκληρα χρόνια να εξακριβωθεί η τύχη του αγαπημένου της γιου Γιαννάκη, 19 χρονών τότε, που ήταν αγνοούμενος της εισβολής του 74΄.
Ο θάνατος της Μαρίας Νικολάου σκόρπισε θλίψη, ενώ συγκλονίζουν οι αναρτήσεις σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης για τη μητέρα που έγινε σύμβολο του δράματος των αγνοουμένων.
Η κυρά Μαρία ποτέ δεν έμαθε για την τύχη του λεβέντη της
“Κρατήθηκε στην ζωή ως τα 93 της, αναμένοντας να μάθει νέα για τον χαμένο της παιδί. Το 19χρονο σπλαχνο της, που το γέννησε και το μεγάλωσε ανάμεσα στα λεμονόδεντρα της Κατωκοπιάς, τον Λοχία του 256 Τ.Π. που χάθηκε μέσα στις λεμονιές της Λαπήθου τον Αύγουστο του 1974. Οι συνέπειες της 21ης Απριλίου του ’67 είχαν σημαδέψει και την ψυχή της κυρίας Μαρίας με την απώλεια του Γιαννάκη της, λίγα χρόνια αργότερα.. αυτή τη μέρα επέλεξε ο θεός να ξεκουράσει την μαυρισμένη ψυχή της, που ποτέ δεν έμαθε για την τύχη του λεβέντη της, του λεβέντη της γειτονιάς, της Κατωκοπιάς μας”.
Για τον πολύ κόσμο, η κυρά Μαρία ήταν γνωστή ως «η μάνα του αγνοουμένου» και η φωτογραφία που απαθανατίστηκε από τον φωτορεπόρτερ Τάκη Ιωαννίδη, έγινε ο πρεσβευτής του δράματος των αγνοουμένων στα πέρατα του κόσμου.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Πολίτης”, φεύγοντας από την Κατωκοπιά τις ώρες της συμφοράς το 1974 πήρε μαζί της και το κοστούμι του γιου της, του Γιαννάκη της που ήταν αγνοούμενος. Το είχε φτιάξει σε ράφτη, αλλά δεν πρόλαβε να το φορέσει.
«Το πήρα μαζί μου, ώστε όταν επιστρέψει από εκεί που βρισκόταν να έχει κάτι να φορέσει», είχε δηλώσει η κυρά Μαρία, αλλά ο Γιαννάκης της δεν επέστρεψε ποτέ.
«Το είχα μέχρι το 1983. Το φύλαγα στο ερμάρι, του έβαζα ναφθαλίνη, το αέριζα. Τότε ο μακαρίτης ο άντρας μου δούλευε στο αεροδρόμιο με Τουρκοκύπριους. Μια μέρα έβγαλα το κοστούμι και του είπα να το δώσει στην Αϊσέ που δούλευε μαζί του. Ήταν φτωχιά και του είπα να της το δώσει να το φορούν τα παιδιά της» εξομολογήθηκε η κυρά Μαρία.
