Συγκλονίζει η Ευδοκία Τσαγκλή: Χαμογελαστή μέσα στο τρένο λίγο πριν τη μοιραία σύγκρουση -Το βίντεο που ανέβασε

Γροθιά στο στομάχι είναι το βίντεο που μοιράστηκε η Ευδοκία Τσαγκλή μέσα από το πρώτο βαγόνι της μοιραίας αμαξοστοιχίας στα Τέμπη.

Η Κατερίνα Αντωνοπούλου επέβαινε στο ίδιο βαγόνι με την Ευδοκία Τσαγκλή, επιζήσασες και οι δύο από το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Μάλιστα, η Ευδοκία Τσαγκλή, βλέποντας την Κατερίνα Αντωνοπούλου να πηγαίνει βόλτες μέσα στο βαγόνι τον γάτο της, τον Λου, της ζήτησε να τον πάρει για λίγο για να την ξεκουράσει. Έτσι, η Κατερίνα Αντωνοπούλου κάθισε στη θέση της Ευδοκίας Τσαγκλή και η Ευδοκία πήρε τον γάτο της Κατερίνας και τον έκανε βόλτα. Όμως, λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση ο γάτος άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα και αποφάσισε να τον επιστρέψει στη μητέρα του. Αμέσως μετά, το τρένο τους συγκρούστηκε και ο γάτος χάθηκε.

Η Κατερίνα Αντωνοπούλου, με ανάρτησή της στα social media, παρακαλεί όποιον έχει δει τον γάτο της να την ενημερώσει και προτρέπει τους χρήστες να κοινοποιούν τις φωτογραφίες του γάτου για να τον δουν όσο περισσότεροι γίνεται.

Η Ευδοκία Τσαγκλή πριν από τέσσερις μέρες ανέβασε κι αυτή ένα βίντεο στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, όπου φαίνεται να κάνει βόλτα τον γάτο της κοπέλας. Έφτασε μέχρι και την πόρτα του μηχανοδηγού, η οποία όπως είπε δεν άνοιγε. Το βίντεο είναι ανατριχιαστικό, καθώς έχει τραβηχτεί μόλις λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση.

Ευδοκία Τσαγκλή: Το βίντεο λίγο πριν τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη

“28 Φεβρουαρίου, 22:29 | Διάδρομος επιβατικού Βαγονιού 1, Αμαξοστοιχία 62.

Με τον Λου κάναμε βόλτες στα βαγόνια, όπως και στο κυλικείο.

Τον είχα «κλέψει» από την γλυκιά μαμά του, η οποία με μεγάλη αγάπη τον περπατούσε καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού, για να μην νιαουρίζει.

Της είχα ήδη προτείνει αρκετές φορές να κάνω cat-sitting, η μάλλον, cat-walking, για να την ξεκουράσω λίγο.

Όταν τελικά πήρα τον Λου στα χέρια μου με ευχαρίστησε ευγενικά και έκατσε διστακτικά στην θέση μου.

Αγαπηθήκαμε με τον υπέροχο γατούλη, χαϊδευτήκαμε, κάναμε ματάκια διασχίζοντας μαζί τα βαγόνια στο τρένο.

Έκανα μάλιστα ένα video call με την μητέρα μου που αγαπάει πολύ τα ζωάκια, και ενώ έκανα ένα κοντινό στον Λου, πήγα να ανοίξω την πόρτα μπροστά μου.

-Ωπ! Δεν ανοίγει, φτάσαμε στον οδηγό!

Αναφώνησα και έκανα μεταβολή.

Ο Λου είχε αρχίσει να αλλάζει συμπεριφορά, τα αυτιά του ήταν παράλληλα με το κεφάλι του ενώ ταυτόχρονα νιαούριζε δυνατά.

– “Μάλλον σου έλειψε η μανούλα σου”, μουρμούρισα και γυρίσαμε στο βαγόνι μας.

Έκατσα.

Αφήσαμε τον Λου ελεύθερο και αυτός αμέσως χώθηκε κάτω από την θέση μου.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο μίλησα με την μαμά του Λου.

Και οι δυο πιστεύουμε πως ο Λου τρέχει ελεύθερος στα χωράφια.

Ναι, πιστεύουμε στο δυνατό ένστικτο επιβίωσης του ζωντανού.

Ή είναι το δικό μας ένστικτο επιβίωσης:

τον νιώθουμε ελεύθερο για να απελευθερωθούμε εμείς από τα δεσμά του πόνου;